Vaderliefde: 'Ik ben verbaasd hoe onwennig Nederlandse mannen met een baby zijn'

Ayoub Abouizza (27) verhuisde twee jaar geleden van Marokko naar Nederland voor zijn grote liefde Lotte. Inmiddels zijn ze de ouders van zoontje Nezar (1) waar hij bijna fulltime voor zorgt. En dat zorgen, gaat hem prima af. 'Omdat ik al zo gewend was aan baby’s en kinderen om me heen, zag ik een eigen kind niet als een enorme stap. Ik ben er geen moment zenuwachtig over geweest.’

Ayoub loopt rond in de woonkamer van zijn Nijmeegse appartement. Hij schuift wat speelgoedauto’s aan de kant en raapt een boek over inburgering op. ‘Het is hier klein en een beetje rommelig, maar wel gezellig,’ lacht hij in gebrekkig Engels. Zes jaar geleden leerde Ayoub de Nederlandse Lotte kennen toen zij op vakantie was in het Marokkaanse Taghazout. De vonk sloeg over en vanaf dat moment vlogen ze jarenlang heen en weer. Twee jaar terug zette Ayoub de grote stap: hij kwam voorgoed naar Nijmegen en trouwde met Lotte. Ruim een jaar later werd hun zoon Nezar geboren.

Voel je je thuis in Nederland?

‘In het begin vond ik het erg moeilijk,’ zegt Ayoub, geholpen door Lotte die soms de juiste Engelse woorden influistert. ‘Ik spreek de Nederlandse taal niet, ik heb hier nauwelijks vrienden en geen familie.’ Grote glimlach: ‘Maar door Nezar heb ik nu mijn eigen gezin. We hebben het heel gezellig samen.’

Breng je veel tijd door met Nezar?

‘Ja. In Marokko werkte ik als fotograaf en filmmaker, maar dat is in Nederland een beetje lastig zolang ik de taal nog niet spreek. Lotte en ik hebben daarom besloten dat alle focus nu even op m’n inburgeringscursus ligt. Drie dagen per week ga ik drie uur naar school, de rest van de tijd ben ik bij Nezar en kan ik studeren. Lotte werkt vier dagen per week als orthopedisch chirurg in opleiding en heeft daarnaast nog wisselende diensten, dus ik ben veel alleen met Nezar.’

Ook lezen: Partners opgelet, zo steun je een thuisblijfmoeder (of -vader)

Verveelt dat nooit?

‘Nee hoor. Ik ben gek op baby’s en klets met Nezar alsof hij mijn vader of een vriend is. Lotte praat Nederlands tegen hem, ik Arabisch. Soms ga ik met hem naar buiten: naar de kinderboerderij, het park, een eindje lopen. Maar we zijn ook vaak gewoon thuis met z’n tweetjes. Ik speel met Nezar, maak m’n huiswerk, doe dingetjes in huis en skype of facetime met m’n familie en vrienden in Marokko. Inmiddels heb ik ook een Nederlandse vriend, met wie ik weleens koffie ga drinken. Dan gaat Nezar gezellig mee.’

Heb je veel contact met andere vaders?

‘Dat is er tot nu toe niet van gekomen. Op de dagen dat ik naar school ga, breng ik Nezar naar de crèche. Ik ga altijd nog even bij hem zitten en spelen met hem en de andere kinderen. De andere vaders droppen hun kind en racen meteen verder. Ze zeggen vaak niet eens ‘hallo’ tegen elkaar. Mensen in Nederland zijn allemaal druk, ze moeten snel door en zijn erg op zichzelf. Heel anders dan in Marokko. Daar speelt een groot deel van het leven zich op straat af. In Casablanca zat ik nooit alleen thuis. Ik was altijd buiten met mensen, aan het kletsen, grapjes aan het maken. Op die manier maak je sneller vrienden dan hier.’

Leestip: Vaderliefde: ‘Hoe meer kinderen, hoe verder je zelf onderaan komt te bungelen’

In Marokko had je dus nooit hele dagen binnen gezeten met Nezar.

Lachend: ‘Nee, nee. Nederlandse ouders zijn heel beschermend. Ze houden hun baby voor zichzelf en laten anderen hem niet zomaar oppakken. In Marokko worden baby’s door de hele familie grootgebracht. Opa’s, oma’s, tantes, zussen. Dat gaat automatisch, omdat families meestal ook dicht bij elkaar wonen. Mijn broer woont bijvoorbeeld met zijn gezin op de benedenverdieping van het huis van m’n ouders. Als hij naar zijn werk is en zijn vrouw is even druk, geven ze de peuter even aan mijn moeder. Het is allemaal wat losser en vrijer dan hier.’

Vind je het jammer dat het in Nederland anders gaat?

‘Het is een ander land met andere gewoontes. Mijn broer laat zijn driejarige zoon makkelijk tot middernacht opblijven. Dat is hier ondenkbaar, kinderen gaan op tijd naar bed. Nezar dus ook. Maar over een paar jaar mag hij als we in Marokko zijn ook tot laat op de avond met z’n neefjes en nichtjes spelen. In Nederland doen we de opvoeding op de Nederlandse manier, in Marokko op de Marokkaanse manier. Toen Nezar twee maanden was, hebben Lotte en ik hem voor het eerst meegenomen naar mijn familie. Dat was fantastisch. Onze bedoeling is om elk jaar minstens een of twee keer met Nezar naar Marokko te gaan, zodat hij iedereen daar goed leert kennen.’

Wilde je altijd al vader worden?

‘Absoluut! Het heeft me altijd geweldig geleken om een kind te krijgen. Liefst op jonge leeftijd, dan ben je nog lekker actief. In Marokko was ik bijna elke dag aan zee om surfers te fotograferen en filmen. Ik verheug me erop om Nezar te leren surfen zodra dat kan, of gewoon lekker samen op het strand te zitten en naar de golven te kijken. Met mijn vader kan ik over alles praten, onze band is heel goed. Ik hoop dat Nezar en ik later op dezelfde manier met elkaar zullen omgaan.’

Hoe heb je je voorbereid op de komst van Nezar?

‘Ik heb geluisterd naar mijn moeder, haha. In Nederland vinden mensen het belangrijk dat je alles goed geregeld hebt voordat je aan kinderen begint: een eigen huis, een vaste baan, een kinderkamer. In Marokko denken we daar niet zo over na. Als je er klaar voor bent en denkt dat je een goede vader zult zijn, go for it. Kleine kinderen zijn er ook meer onderdeel van het dagelijks leven. Omdat ik al zo gewend was aan baby’s en kinderen om me heen, zag ik een eigen kind niet als een enorme stap. Ik ben er geen moment zenuwachtig over geweest.’

Viel de praktijk mee of tegen?

‘Het gaat allemaal vanzelf. Als ik weleens met Lotte meega op kraamvisite bij vriendinnen van haar, ben ik verbaasd hoe onwennig Nederlandse mannen met hun pasgeboren baby zijn. Ik heb dat nooit gehad.’ Lotte vanaf de bank: ‘Mijn vriendinnen zijn ook vol bewondering over Ayoub. De meeste mannen vinden het een beetje ongemakkelijk om een jonge baby vast te houden. Bij Ayoub gaat dat heel natuurlijk, ook als het de baby van iemand anders is. Hij is vaak handiger met Nezar dan ik, haha.’

Het klinkt bijna te mooi om waar te zijn.

‘Ik heb ook echt wel onzekere momenten gehad. De eerste keer dat ik Nezar in bad deed, dacht ik: doe ik dit wel goed? Ik was ook bang dat ik het zwaar zou gaan krijgen met het slaaptekort. We hebben aardig wat gebroken nachten gehad. Maar ik vond het helemaal niet erg om hem ’s nachts een paar uur te wiegen als hij huilde. Het scheelt ook dat Nezar een makkelijk, vrolijk jongetje is. Mijn zus heeft een babymeisje dat elke dag urenlang huilde. Daar zou ik niet goed tegen kunnen, denk ik.’

Heb je buiten de zorg voor Nezar ook weleens tijd voor jezelf?

‘School voelt als tijd voor mezelf. En als ik koffiedrink met mijn Nederlandse vriend. Ik vind het ook lekker om thuis op de computer foto’s en video’s te editen. Of gewoon gezellig met Lotte tv te kijken of te kletsen. Dat is voor mij genoeg.’

Ook lezen: Onderzoek: ‘Ouders hebben slechts 32 minuten me-time per dag’

Wanneer ben jij op je gelukkigst?

‘Als Nezar gelukkig is, dan ben ik dat ook. Makkelijk hè?’

Hebben jullie het al over een tweede gehad?

‘Het is mijn droom om ooit drie kinderen te hebben, maar ik vind het ook fijn om nog even alle tijd en aandacht voor Nezar te hebben. Lotte denkt daar hetzelfde over, dus voorlopig houden we het nog even zoals het is.’

Dit artikel is eerder verschenen in Ouders van Nu Magazine – Tekst: Fleur Baxmeier, Fotografie: Cees Rutten Jr.

Leestip: Vaderliefde: ‘Mijn kinderen zullen nooit krijsend in de supermarkt op de grond liggen’