'Zo verdwenen alle spenen uit ons huis. Zonder drama!'

Toen Brenda besloot dat het tijd was voor haar kinderen om afscheid te nemen van hun speentjes, bereidde ze zich voor op een hoop drama en slapeloze nachten. Maar gelukkig bleek dat enorm mee te vallen. Sterker nog: het was zo gepiept!

Net als veel andere ouders nam ik me tijdens de zwangerschap voor om er nooit aan te beginnen: een speentje. Slecht voor de tanden, slecht voor de mondmotoriek, en slecht voor je kwaliteit van leven zodra het speentje niet meer mag. Maar: slaap bleek me te dierbaar en daarom kocht ik al snel een speen. Vanaf dat moment weet je: het moet een keer stoppen en dat wordt niet fraai. In het geval van onze oudste kwam het duwtje van het kinderdagverblijf. Ik heb de pedagogisch medewerkers daar hoog zitten, ze hebben veel kennis en ervaring en mijn kinderen zijn dol op ze. ‘Hij heeft steeds zijn mond open, en dat komt vaak door speengebruik. Nu is dat gedrag nog makkelijk af te leren’, zei de leidster voorzichtig.

Geschreven door

Brenda Kluijver

Zuigobject

Het was mij ook wel opgevallen, die openhangende mond, maar eigenlijk wilde ik nog niet aan de spenen-afkick-strijd beginnen. Hij droeg z’n speentje alleen nog met slapen, wat ik al best een prestatie van mezelf vond. Want mijn moederhart deed toch een beetje pijn toen ik zijn allessie overdag verbood: zijn ultiem kalmerende zuigobject dat ik hem nota bene zelf als baby had gegeven. Ik had hem zelf verslaafd gemaakt….

Rituelen

Samen met mijn man besloot ik dat het moment desondanks toch echt was aangebroken. We bedachten een plan. Ik had gelezen over allerlei rituelen die je met je kind kunt doen om het afscheid van de speen wat te versoepelen. Heel pedagogisch verantwoord en slim allemaal, maar ik vond ze totaal niet passen bij mijn zoon. Maar toen: een teken! Op de laatste avond dat hij van ons nog met een speentje mocht slapen, kon ik er niet één vinden toen ik Abel naar bed bracht. Ik riep mijn man, gaf hem De Knipoog, waarna hij als een malle stiekem alle spenen in het huis ging zoeken om in de prullenbak te werpen. Abel en ik zochten tevergeefs, ik droogde zijn traantjes (het waren er niet eens heel veel) en zuchtend gaf hij eraan toe om dan maar zonder speen te gaan tukken. ‘Kwijt’, zei hij schouderophalend. Die hele avond en nacht zaten mijn man en ik strak van de adrenaline in de waakstand, klaar voor groot verdriet. Maar hij heeft nooit meer naar de speen gevraagd. Het bleek de ideale manier voor hem.

Voor de baby

Toen we laatst verban-de-speen-advies kregen bij de tandarts en het tijd was voor onze driejarige dochter om afscheid van haar speen te nemen, vonden wij een ritueel beter bij haar te passen dan de succesvolle verdwijntruc. Ze had de tandarts horen praten over de speen, wij herhaalden nog even dat ook wij het tijd vonden om te stoppen met de speen. Trots knikte ze dat ze inderdaad al een hele grote meid was, en dat speentjes voor baby’s zijn. Toen deden we samen alle spenen in een grote envelop, die zij versierde met haar tekenkunsten. Ik schreef erop: VOOR DE BABY. Samen bakfietsten we naar de dichtstbijzijnde brievenbus, waar zij ‘m in liet verdwijnen. ‘Dag penen, postbode brengen naar baby’s’.

In de brievenbus

Ze leek oprecht blijf voor de baby die haar speentjes zou ontvangen en tevreden over haar daad. Totdat we wegfietsen bij de brievenbus, zonder envelop met spenen. Ongeloof en paniek stonden in haar ogen. Haar armpjes klauwden naar de rode postbak op palen terwijl we wegfietsen. Ik heb haar thuis geknuffeld en getroost tot ze weer rustig was en maakte me intussen op voor een dramatische nacht waarin ze ook haar tweelingbroer (geen spenenzuiger en geen duimer) zou wakker brullen om het grote leed dat wij haar hadden aangedaan.

Trauma

Dat gebeurde niet. Eén keer werd ze die nacht sniffend wakker, vroeg naar haar speen, draaide zich na een aai weer om en ging terug naar dromenland. De volgende dag riep ze meteen dat de baby’s vast lekker hadden geslapen met haar speen. ‘En jij?’, vroeg ik. ‘Miste je de speen?’ Ze moest er even over denken. ‘Ja. Maar ik hoeffe niet meer peen’, klonk het resoluut. En zo zijn alle spenen in ons huishouden verdwenen zonder dat de kinderen er een trauma aan overhielden. En ook mijn man en ik kwamen ongeschonden uit de strijd, zomaar.