'Alleen als Kae slaapt is het rustig in huize Van As-Kramer'

Kae wordt thuis Dora the Explorer genoemd. Vanaf dat ze wakker wordt is het rennen, springen, vliegen, duiken, vallen, opstaan en weer doorgaan. Alleen als ze slaapt of haar favo serie kijkt, heeft Naomi even rust. 'Ondertussen doe ik een poging tot bijtanken. Want straks moeten we weer keihard doorrrrr.'

Als we ons nergens op tijd hoeven te melden, doen Kae en ik niet aan een wekker. Vaak wordt zij eerst wakker, en daarna ik. Daar kan overigens best een tijdje tussen zitten. In plaats van mij te roepen, chilt Kae na het ontwaken namelijk graag nog even alleen. Met konijn, in bed. Als ik dan, vaak uit mezelf dus – ja ik weet het, wat een luxe – wakker word en op het beeldscherm van de babyfoon kijk, zie ik haar van links naar rechts in haar bed gaan. Al pratend en spelend. ‘Goedemorgen lieve Kaetje,’ roep ik. Ze springt omhoog, grote glimlach op haar toet: ‘Mamamaaaaa.’ Wat een mooi  moment. En het startsein voor een dag lang rennen, springen, vliegen, duiken, vallen, opstaan en weer doorgaan.

Geschreven door

Naomi van As

Naomi van As - topsportster/moeder

Dora the explorer

Kae is namelijk Dora the explorer. Ze kan niet stilzitten, wil overal heen, opklimmen en aan voelen (ook nog in haar mond ja, laatst was het een aansteker die ze onder een bankje op het marktplein vond). Grenzen kent ze weinig tot niet. Spreek ik af met een vriendin met Kae erbij, dan komt er geen normale zin uit mijn mond. Tenzij ik Kae in de buggy zet. Maar zodra ze los is, gaat ze ook letterlijk los. Even kijken hier, kletsen daar, sprintje trekken, hup, daar gaat ze. Sven en ik verliezen haar geen seconde uit het oog, dat snap je. Moet ik even iets doen, dan zeg ik: ‘Let jij even op Kae?’

Niets is meer veilig

Laatst waren we op het strand: terwijl wij rustig de zilte zeelucht in onze longen zogen en een nanoseconde genoten van de einder met hier en daar een boot, had onze dochter zich met kont en al in zee laten zakken. Ze schaterde. Alleen met de laarsjes is natuurlijk ook saai. Laatst rende ze zo een ondiepe plas in, vlak bij ons huis in Heerenveen. Niet eerst een teen, nee zo bats, vol met haar gezicht erin.

Thuis klimt ze via de eetkamerstoelen op de tafel, waarop ik juist allemaal dingen had gezet die niet in haar handen terecht mochten komen. Gisteren kwam ze een champagneglas brengen, lachend (ik dacht al: wat is het verdacht stil). Dus ook die glazen kan ik naar een ander kastje verhuizen. Vlak daarvoor stond ze overigens óp haar hobbelalpaca, bijna zonder handen.

En doorrrr!

Je snapt: rust, dat kennen we hier in huize Van As-Kramer op slechts een paar momenten: als Kae slaapt. Én tijdens BabyTV. Zodra ik het woord uitspreek, sprint madame naar de woonkamer en gaat onderuitgezakt hangen in haar stoel. Rustig, braaf, bewegingloos. En ik? Ik kook op high speed. En doe ondertussen een poging tot bijtanken. Want straks moeten we weer keihard doorrrrr.

Dit artikel is eerder verschenen in Ouders van Nu Magazine.

Artikelen van Ouders van Nu ontvangen in je mailbox? Schrijf je in voor onze nieuwsbrief.