'Ben ik de enige die zich netjes aan de regels wil houden?'

Linda houdt van de weekenden met haar gezin. Zo lang mogelijk in de pyjama, haren door de war, spelletjes op de grond en een ieder die lekker zijn eigen ding doet. 'In de tuin wordt wat geklust, koekjestijd is weer ingesteld en zoals elk vrij weekend besluiten ze naar buiten te gaan. Even er samen uit, even luchten, uitwaaien, even écht ontspannen.' Tenminste dat was de bedoeling...

Wat een rustgevende wandeling zou moeten worden veranderde gisteren al snel in een apocalyptisch spel met ons gezin in de hoofdrol. Met de beste bedoelingen – onze auto ver weg geparkeerd van de gebaande paden – begonnen we onze wandeling. Maar al snel kwamen we erachter: we zijn niet de enige die op het briljante idee waren gekomen even eruit te gaan. Met dat besef kozen we strategisch onze weg. We klommen tussen takken door, stapten over stronken en liepen zo bedachtzaam verder.

Geschreven door

Linda Bouritius-Colenbrander

Linda Bouritius Photography

‘Pas op mensen’, riep ik bij iedere kruising waar we tegenliggers zagen aankomen. Om vervolgens mijn kinderen uit te leggen dat mensen an sich niet gevaarlijk zijn, maar dat het nu gewoon even niet zo handig is om dichtbij hen te komen. ‘Corona, hè mama’, wisten ze me daarop braaf te antwoorden. En terwijl ik me afvroeg of mijn lichtelijk panische gedrag mijn kinderen voor altijd zou schaden, werd ik bijna omvergelopen door twee hardlopers. ‘Houd afstand!’, gooide ik er van schrik hysterisch uit.

Braafste meisje van de klas

Langzaam drong het tot me door dat ik inmiddels drukker bezig was met het ontwijken van andere mensen, dan met de rust die ik wilde vinden. Het virus was onder mijn huid gekropen en dit werkte niet. En ik besefte op dat moment dat het al even niet werkte. De laatste dagen was ik drukker bezig met het gedrag van anderen, hun keuzes, hun manier van omgaan met de situatie, hun manier van handelen, dan met wat ik er zelf van vind, wat goed bij mij voelt.

Ik merk dat ik constant twijfel over of ik het wel goed doe, of ik niet te streng ben, of ik het allemaal wel snap. Terwijl ik iedereen vrolijk zie rondwandelen vraag ik me af of ik echt de enige ben die zich wél netjes aan de regels wil houden. Ik voel me het braafste meisje van de klas dat netjes thuis blijft, terwijl de rest van de klas ergens een wild feest heeft waarvoor ze niet is uitgenodigd.

Mijn hoofd tolt daar midden in het bos. Kan ik nu wel of niet naar buiten, red ik het met elke keer in de bosjes wegspringen als er een tegenligger aankomt of moeten we hier überhaupt niet zijn?

We gaan niet meer naar buiten

Toen mijn ouders eerder die morgen voor de deur stonden met een taartje wist ik het. We houden afstand. Hoe moeilijk, pijnlijk en onnatuurlijk dit ook voelde. Uit bescherming voor hen. Er was geen seconde twijfel, hoe zeer het me ook emotioneerde. En met die gedachte besloten we dat het klaar was. We gaan niet meer naar buiten. Enkel voor het hoognodige, maar niet meer voor ons plezier. En of we misschien te voorzichtig zijn of wat een ander ervan vindt, het maakt me niet meer uit. We blijven vanaf nu bij ons eigen gevoel en we gaan naar huis.

Eenmaal thuis vonden we twee kaartjes op de mat. Een brief voor Isa en een kaartje voor Seth. Post van mijn schoonouders. Met plezier werden de kaartjes gelezen en via de telefoon bedankjes, verhalen en kusjes uitgewisseld. Het is bijzonder om te voelen dat juist nu de meest simpele vorm van contact zo dierbaar is. Bij onze lokale boekwinkel haalde ik met gepaste afstand een stapel kaarten. Zijn kas weer een beetje gespekt en wij de komende dagen weer wat te doen.

Een weekend van ons

Het was bijna 16.00 uur en tijd voor een borrel. De telefoon werd erbij gepakt en via de app borrelde ik met mijn ouders, broer en zussen. Daar waar ik op een normale zaterdagmiddag amper weet wat de ander uitspookt, stonden we nu even stil bij elkaar. Bij wat er speelt, een ieder heeft meegemaakt, maar ook gewoon slap ouwehoeren, nog een wijntje en een potje online pictionary.

Zo veranderde het weekend weer langzaam in een weekend van ons. Besloten we de buitenwereld te laten voor wat hij is en waren we weer een stapje dichterbij het accepteren van de situatie zoals hij is. Onze situatie, de we op onze eigen manier over ons heen laten komen. Op naar een nieuwe week!

Koekjestijd! Terwijl er heerlijk in pyjama gespeeld wordt in de huiskamer worden de zelfgebakken koekjes uiterst serieus verdeeld.