Hoe gaat ze heten?

‘Holy moly!’ Elines weeën zijn begonnen. Met haar vrouw - en ervaringsdeskundige - Lilian aan haar zij, puft en perst Eline het zusje van Seppe eruit. En hoe gaat ze heten? Ook dat is nog een dingetje…

Gouden draad ademhaling?

04.10 uur: een wee!
04.17 uur: oh, nog één! Snel het boekje van de yogajuf erbij. Shit, hoe ging die gouden draad ademhaling ook alweer? De camel walk dan? Geen idee. Dan maar de Charlie Chaplin move.
11:00 uur: de verloskundige stelt vast dat ik twee centimeter ontsluiting heb en dat de bevalling echt begonnen is. Whaaaa! De rest van de dag breng ik puffend door. Lilian sleurt me mee naar buiten (‘Het moet in beweging blijven dat bekken!”). Ze ziet mijn bevalling als een kans om het helemaal anders aan te pakken dan de passieve uren die zij op haar rug heeft gelegen voor de geboorte van Seppe.

Ik – moet – poepen!

18:45 uur: de verloskundige komt weer en gaat me vast vertellen dat ik een centimeter of zeven ben opgeschoten. Het is er maar één. Eén! ‘Zal ik je vliezen breken?’ Vrouwlief en ik kijken elkaar aan en roepen volmondig JA. Met een nuchter Volendams: ‘Je kan dit en ik zie jullie straks om tien uur,’ pakt ze haar haaknaald weer in en vertrekt. Nog geen seconde daarna barst er een hevige weeënstorm los. Holy moly!
20:00 uur: ‘Ik – moet – poepen!’ Mijn vrouw lacht en weet genoeg. De knappe Volendamse is weer onderweg. Ik klim over de hoge rand van het bevalbad, dat de helft van onze woonkamer beslaat, en probeer zo goed en zo kwaad als dat gaat de weeën weg te zuchten.

Lees ook: Poepen tijdens de bevalling is heel normaal

Waar is Kasper?!

We zouden hem bellen bij een centimeter of acht ontsluiting, zodat hij rustig onze kant op kon komen om zijn dochter geboren te zien worden. Maar dat moment vloog voorbij en nu kan ik haar haartjes al voelen tussen mijn benen… Als hij maar op tijd is! Lilian belt hem en kan nog net ‘Kom je?’ zeggen, voordat ik haar weer nodig heb om voor te doen hoe de gouden draad ademhaling ook alweer werkt.

Als eindelijk de bel gaat en Lilian de deur open heeft gedaan, springt ze gauw bij mij in bad. Een zalig moment. De rest van de bevalling lig ik in het water op haar schoot. Ik voel me zo veilig en krachtig in de armen van mijn vrouw die weet hoe het is om te bevallen. Ik zeg haar precies wat ik nodig heb (dextro, water, een aardbei, tegendruk op mijn benen) en denk nog even grinnikend terug aan hoe druk ik het had met orders opvolgen tijdens haar bevalling. ‘Concentreer je! Je kunt het! Duw, duw, duw!’ Ik focus me op wat ze me toefluistert. De Volendamse hoeft niet veel te doen. Dit fixen we samen!

Lees ook: Bevallen in bad, hoe werkt dat?

Droombevalling

Als het hoofdje er al half uit is vraag ik aan niemand in het bijzonder: ‘Hoef ik nu echt niet meer naar het ziekenhuis?’ Iedereen lacht. Ik kan bijna niet geloven dat ik deze droombevalling heb: er waait een zwoel lentebriesje naar binnen, terwijl het langzaam donker wordt, de ontspanningsmuziek (nog een tip van de yogajuf) klinkt zachtjes. Kasper kijkt vol ontzag toe vanaf de bank. Jeroen legt bij hun thuis Seppe in bed, terwijl ik zijn zusje op de wereld zet.

Bondgenoot

Vanaf nu heeft Seppe een bondgenoot in dit bijzondere gezin. Straks kunnen ze samen verkassen van het ene naar het andere huis, samen naar de vele familiedagen, samen aan nieuwsgierige buren uitleggen hoe hun gezin in elkaar zit en samen hun ouders vervloeken.
Seppe is vanaf de eerste ontmoeting dol op zijn zus. De door ons gevreesde jaloezie blijft uit. Zou dit komen doordat zijn plek niet wordt ingenomen? Hij heeft nooit bij mij aan de borst gedronken en Lilian heeft haar handen en schoot nog steeds voor hem vrij, want zij hoeft niet te herstellen van een bevalling (al heeft ze behoorlijk wat spierpijn van mij een uur dubbelvouwen voor de juiste pershouding).

Niet meer dan twee ouders…

Ika Lina Roozeboom heet ze, vertellen we de wereld. Daar denkt een ambtenaar een paar dagen later anders over. Vol goede moed gaan Lilian en Kasper samen naar het stadhuis om aangifte te doen en de erkenning te regelen. We willen dat Ika – net als Seppe – Lilians achternaam krijgt. Daar gaat het mis. Kinderen die binnen een huwelijk worden geboren, krijgen verplicht dezelfde achternaam, staat in het burgerlijk wetboek. Lilian en ik zijn getrouwd, dus Seppe en Ika vallen onder deze regel, dachten we. Maar de ambtenaar leest het als: kinderen die binnen een huwelijk – voortkomend uit dezelfde ouders – worden geboren… En dat is nou net niet het geval, want in Nederland kun je officieel niet meer dan twee ouders hebben. De Amsterdamse ambtenaar belt naar het gemeentelijk adviesbureau en begint met: ‘Ik heb hier een lastig geval sitte.’ En ze hangt op met: ‘Tja, dat zei ik ook al, dat wat sij wille niet kan.’

Handige checklist: geboorte aangeven bij de gemeente

Dezelfde achternaam

Ik ben natuurlijk geen getuige van deze desillusie. Ik lig vertederd naar onze versgebakken dochter te staren als mijn roze wolk bruut wordt doorbroken. Strijdlustig als Lilian is word ik in een rolstoel gehesen en trekken we naar de Stopera. Hopelijk hebben ze in stadsdeel Centrum vaker met dit bijltje hadden gehakt. Hoewel de toon hier een stuk vriendelijker is (‘We zullen kijken wat er binnen de wet mogelijk is, om aan jullie wensen te voldoen.’), weten ze hier ook geen raad met ons. Na een gesprek van drie uur met drie ambtenaren, blijkt het toch te kunnen. We kopen gauw een taartje voor de hulpvaardige dames achter de balie en racen terug naar de kraamverzorgster en Ika, die al die tijd heeft liggen slapen gelukkig. Nu kunnen we de geboortekaartjes laten drukken, mét achternaam. Na dit avontuur besluit ik om ook de achternaam van Lilian te gaan gebruiken. Zo heet ik hetzelfde als de rest van het gezin. Wel zo duidelijk.

Lees ook: ‘Kinderen moeten de achternaam van beide ouders kunnen krijgen’