‘Nee joh, ze hebben alles al’

De tweeling is jarig en wordt overladen met cadeautjes: van Nijntje boekjes tot loopkarretjes en hobbelpaarden. Hoewel Jet en Pepijn best blij zijn met al dat nieuwe speelgoed, besluit Martijn het volgend jaar heel anders aan te pakken.

Een buslading speelgoed

Jet en Pepijn zijn één geworden. Een buslading speelgoed is onze woonkamer binnengebracht. Een ouderwets hobbelpaard, een plastic strandemmertje inclusief schepjes, vormpjes en harkjes, twee driewielerloopfietsen, een houten mini-xylofoon, een egel-loopkarretje, een muis-loopkarretje, twee torentjes met bijpassende plastic ringen om eromheen te schuiven, een blokkentoren met een katje bovenop, een blokkentoren zonder katje bovenop en een houten houder met gekleurde stokjes die omhoog vliegen als je erop drukt. En waar spelen ze mee aan het eind van de dag? Jet met een stukje plastic uit de verpakking van de strandemmer, Pepijn met een theelepel.

‘Ik zal je de titels besparen’

Ook hun toch noemenswaardige collectie kinderboeken is de afgelopen dagen flink uitgebreid. ‘Woezel & Pip, eerste woordjes’, ‘Woezel & Pip, dag lief muisje’, ‘Woezel & Pip, kom je spelen’, ‘Piraat Pepijn en zijn papegaai’, ‘Eet smakelijk, Jet!’, ‘Bumba, lust jij dat? (met flapjes!)’, ‘Een dag met PePe en Milli’ en nog een hele stapel Nijntjes waarvan ik je de titels zal besparen. Enig idee waar die twee doorheen bladeren als de laatste verjaardagsgasten hun jas pakken? Pepijn door de H&M-gids, Jet door de gebruiksaanwijzing van het nog zonder succes gemonteerde traphekje.

Kat Anton

We hadden het kunnen weten. Er was al een gezinslid dat vergelijkbaar gedrag vertoonde. Kat Anton. Hadden wij ‘s middags een klein fortuin uitgegeven aan een fluweelzachte kattenmand – door de uitermate vriendelijke verkoper van Deurloo’s Poedelparadijs nog besprenkeld met wat kattenkruid uit een magisch busje (‘Zijn ze gek op!’) – voelde meneer zich ‘s avonds te goed om die prachtmand maar met een snorhaar aan te raken. Geen pootafdrukje kwam erop. Al blokkeerden we er al zijn vaste routes mee, de kortste weg naar krabpaal, bak of voederbak, hij wrong zich in onmogelijke bochten en slalomde eromheen als een olympische kampioen afdaling. Dan ligt er dus voor 69,75 euro aan lelijk bruin velours naast de salontafel. En daarnaast een snurkende kat op de krant van gisteren.

Onthouden voor volgend jaar

Vergeleken met Anton vallen onze kinderen dus best mee. Want de jarigen slepen vrolijk met de rijdende muis en egel. Zwaaien grijnzend met plastic ringen en houten blokken. Zitten schaterlachend op de xylofoon te rossen. En gillen van plezier op het dansende hobbelpaard. Het punt is: ze hebben minstens zoveel lol met het leegtrekken van papa’s platenkast, het opeten van de afstandsbediening, het proeven van Antons brokjes en het leeggooien van zakjes thee uit de trommel die papa en mama weer eens niet hebben opgeruimd. Voor het eerst begrijp ik de tekst: ‘Cadeaus niet nodig, we hebben alles al.’ Die onthouden we voor volgend jaar.