Wildkamperen

Al maanden kijkt Lewis (4) er naar uit: de eerste keer ‘survivallen’ met zijn vader. Op de natuurcamping. Maar Nienke vraagt zich af: gaat-ie het echt leuk vinden of niet?

’s Morgens kon je de regen al ruiken, maar het was nog droog. Lewis had zijn tas al twee dagen klaarstaan. In zijn lichtblauwe rugzakje zat een panfluit, een plastic verrekijker zonder glazen, een ijzeren stokje, de bidon die hij van opa Kees had gekregen en ‘bruine poppo’: zijn zachte jongenspopje. Zijn reuze pandaknuffel stond ook al klaar. Het was de dag waarop hij met papa op avontuur zou gaan. Eindelijk. Toen het buiten nog vroor, had hij het er al over: ‘Wanneer ga ik nou een keer met papa survivallen?’, vroeg hij dan, terwijl we binnen voor de open haard zaten. Nou, vandaag dus. Deze frisse voorjaarsdag. Tim en Lewis, een dag en nacht met zijn tweeën op een natuurcamping in de duinen. Lou en ik naar Madurodam en daarna een deftige high tea in Hotel Des Indes. Tim is het soort man dat eerst moet afzien voordat hij kan genieten. Op vakantie moest er altijd eerst een berg worden bedwongen en daarna mocht er lekker gegeten en gedronken worden. Ik ben het soort die dat afzien overslaat en zichzelf een wijntje inschenkt. Onze uitjes hadden niet meer exemplarisch kunnen zijn.

Geschreven door

Nienke Pleysier

Bevers en wolven

De dagen voorafgaand aan het wildkampeerspektakel bestookte Lewis me met vragen; of ze niet naar Beverwijk konden, want dan zouden ze misschien bevers zien. En of de tent wel raampjes had, want dan zou hij in de nacht naar vosjes kunnen ‘speuren’. En er woonden geen wolven in Nederland toch? Maar hoe zat het dan ook al weer met die ene wolf die een keer was gezien in ‘het noorden?’ Het moge duidelijk zijn; de spanning steeg tot ongekende hoogte. Het was tijd om te gaan. Toen Lou en ik klaar waren met de wondere miniatuurwereld – en dat gaat sneller dan je denkt – en we onder het genot van live gespeelde harpmuziek in ons eerste soesje hapten, kreeg ik een appje: Lewis zat in zijn hemd en onderbroek voor de tent op zijn panfluit te spelen. Zelden zag ik zo’n vertederende foto van hem.

Stoer en lief tegelijk

Toen Lou en ik uren later volledig verzadigd huiswaarts reden, kleurde de lucht onheilspellend donker. De eerste regendruppels vielen. Ik dacht aan Lewis en Tim, midden in de duinen, met hun gasstelletje en het armetierige festivaltentje, maar ik besloot mijn bezorgde moedergevoelens nog even voor mezelf te houden. Terwijl ik het badkamerraam hoorde klapperen van de wind die ineens was komen opzetten, nestelden Lou en ik ons in bed, met de nieuwe Mees Kees op de laptop. Om 21:00 kreeg ik een appje. Het was weer een foto. Lewis met zijn winterjas aan, capuchon op, naast zijn grote pandabeer en de ingepakte tent, op de bolderkar. ‘Hij wilde graag naar huis. Apie vond het toch te spannend,’ schreef Tim. Zelden zag ik een jongetje dat zo lief en stoer tegelijk is. Zelden hield ik meer van dat apie.