‘Kinkhoest? Dat zou ons vast niet overkomen’

Lisa Wade (39) is radio- en tv-presentatrice en samen met regisseur Peter Blom. Hij is vader van Grover (26), Muriel (24) en Rinke (19) en samen kregen ze Simcha (6) en Norah (1).

Wennen aan het idee

Lisa: ‘Ik had er tijdens mijn zwangerschap ergens over gelezen. Dat er een vaccinatie bestond die je als moeder zou kunnen halen om je baby vanaf de geboorte te beschermen tegen kinkhoest. Het werd nog niet standaard aangeboden zoals nu. Ik moest wennen aan het idee. Als je zwanger bent mag je geen rood vlees eten, geen enkel glas alcohol. Allemaal niet goed voor het ongeboren kind. Om dan al die inentingsstoffen via jouw bloed bij de baby terecht te laten komen, ik vond het nogal wat.

Ik was ook wel even klaar met al die prikken na onze ivf-behandeling. En het ontbrak me aan de energie om erachteraan te gaan. Om uit te vlooien hoe het zat en of het een goed idee zou zijn. Het voelde ook ver weg. Niemand in mijn omgeving had ooit een baby gehad met kinkhoest, het zou ons vast ook niet overkomen. Dus waarom zou ik het overwegen?

Niet stikken

Toen Norah een paar weken oud was, begon mijn oudste dochter extreem te hoesten. Kinkhoest kwam bij me op. Het duurde lang voordat de huisarts me serieus nam. Norah was nog zo klein dat ze nog geen enkele vaccinatie had gehad. Toen eenmaal door een makkelijke test met een wattenstaafje achterin de keel werd bevestigd dat Simcha, ondanks de vaccinatie, kinkhoest had, was het te laat. Ik was na een zware bevalling heel zwak en kreeg het ook. En Norah was inderdaad ook besmet. Helaas is er geen remedie. Antibiotica verkort de besmettelijkheid, maar doet verder helemaal niks.

Langzaamaan werd het hoesten erger. En werd Norah zwakker. Uiteindelijk werd ze zo moe van het hoesten dat ze geen energie meer had om te drinken. Ongemerkt dronk ze steeds minder. Mijn borsten gingen zeer doen, ik lekte veel melk tussen de voedingen door. Haar luiers werden droger. En toen ineens was er een hoestbui, waarbij ze de kracht niet meer had om eruit te komen. Ze liep blauw aan en stopte met ademhalen. We belden 112 en voor we het wisten reed er een ambulance met blauwe zwaailichten ons erf op.

Honderd-dagen-hoest

Wekenlang verbleven we in het ziekenhuis. Het had de tijd moeten zijn waarin ik genoot van mijn pasgeboren baby en zou herstellen van de bevalling. Maar ik kon me niet laten verwennen. Ik moest iedereen buiten de deur houden, zodat Norah er geen verkoudheid overheen zou krijgen of andere bacteriën bij haar zouden komen die haar konden verzwakken. Terwijl ik zelf doodziek was, stond ik er alleen voor. Iedere hoestbui hield ik haar omhoog, dag en nacht. Probeerde haar gerust te stellen, terwijl ik het slijm dat ze ophoestte uit haar mondje haalde. En als ze bezweet en lijkbleek weer in mijn armen viel, wiegde ik haar met bonzend hart tot een nieuwe aanval zich meldde.

Ik sliep niet meer en durfde niet eens naar het toilet uit angst dat ze zou stikken. Ik bleef in de buurt van de knop waarop ik kon drukken als Norah niet meer uit een hoestbui dreigde te komen. Van alle kanten kwamen er dan verpleegsters aangerend om haar van zuurstof te voorzien. De tijd tussen een ademstop en het moment dat ze bij me waren, leek eindeloos te duren, al was het in werkelijkheid natuurlijk nooit meer dan een minuut.

Totaal machteloos

Meerdere malen heb ik machteloos om hulp geschreeuwd, terwijl ik trillend van angst een blauwgrijze baby in mijn armen hield. ‘Help! Help me nou!’ Ze kreeg een zuurstofslangetje en een sonde waardoor ze iedere drie uur borstvoeding kreeg. Maandenlang zat ik knikkebollend van de slaap vast aan een kolfapparaat. Kinkhoest wordt ook wel de honderd-dagen-hoest genoemd. Iedere dag telde ik af. Weer een dag die we hadden overleefd. Maar het voelde als zwemmen op open zee, terwijl je ook je baby boven water moet zien te houden.

Beresterke dreumes

Het is nu een jaar nadat kinkhoest in ons leven kwam. Ik ben flink getraumatiseerd door waar ik mijn kind doorheen heb moeten zien gaan en ben mezelf, eerlijk gezegd, nog steeds volledig kwijt. Ik heb me tijdens de ziekte zo opzij moeten zetten dat ik nu nog maar nauwelijks lijk te bestaan. Peter en ik zijn allebei in de overlevingsmodus gegaan en te uitgeput geraakt om elkaar weer te kunnen vinden.

Mijn oudste kind die ook kinkhoest kreeg, moest er zonder haar mama doorheen zien te komen, omdat ik met Norah in het ziekenhuis was. Nog steeds is ze doodsbang om zonder mij te zijn. Norah heeft het godzijdank doorstaan. Ze is nu een beresterke dreumes. Om haar maak ik me niet zo snel meer druk. Ik heb gezien wat ze allemaal aankan. Zo klein als ze was, doorstond ze het heftigste wat ik voor mogelijk hield. Gelukkig maar, want ik heb in die tijd ook een brief gekregen van een moeder wiens dochtertje het niet had overleefd.

Inenting tijdens zwangerschap

Nu ik kinkhoest zelf heb ervaren, zou ik met terugwerkende kracht alles hebben gedaan om die inenting tijdens mijn zwangerschap te krijgen. Al geeft een vaccin geen totale garantie dat het je huis voorbijgaat, het zwakt het sowieso af. En alles wat het je baby een klein beetje makkelijker maakt om door kinkhoest heen te komen, zou ik met beide handen aangrijpen.

Je pasgeboren baby iedere paar minuten moeten zien stikken en niks kunnen doen, dat wens ik niemand toe. En ik moet er niet aan denken hoe verkeerd het had kunnen aflopen. Dat ik dat heerlijke kind die zo lekker tegen me aan knuffelt en nu met een rotsnelheid en een brede lach door de kamer kruipt, had moeten missen.’

Corona-maatregelen rondom 22 wekenprik

Ondanks het coronavirus gaan de afspraken voor de 22 wekenprik gewoon door. Het is belangrijk dat je de vaccinatie komt halen. Heb jij of iemand anders uit je gezin klachten van neusverkoudheid, keelpijn, hoesten of koorts? Blijf dan thuis en verzet de afspraak. Kom zoveel mogelijk alleen naar het consultatiebureau.

Kan ik (of mijn kind) op het consultatiebureau besmet raken door het coronavirus?

De artsen en verpleegkundigen doen er alles aan om jou (of je kind) veilig te vaccineren. Er wordt overal 1,5 meter afstand gehouden. Alleen tijdens het vaccineren even niet. Jeugdgezondheidszorgmedewerkers dragen mondneusmaskers en werken hygiënisch: ze wassen regelmatig hun handen of gebruiken handalcohol. Zieke medewerkers blijven thuis.