Hi Sarah,

Zoals gisteren beloofd, zou ik nog bij je terugkomen.

Bedankt voor je reactie.
Fijn te merken dat er ook alleenstaande moeders op dit forum aanwezig zijn. Is fijn om met elkaar te delen en ook kracht bij elkaar te vinden, want we doen het toch maar allemaal, zowel papa als mama zijn   en dat is niet altijd even gemakkelijk.

Groetjes Mo

ook hier een alleenstaande moeder!

Hoi Mo,

Ten eerste veel sterkte vandaag met je moeilijke dag…
Het is inderdaad soms fijn om te horen dat je niet de enige bent die het alleen doet!
Ik las in je reactie op je vorige topic dat je dochtertje vaak naar het ziekenhuis moet. Dat lijkt me helemaal heel zwaar, om dat dan niet met een partner te kunnen delen.
Mag ik vragen wat je dochter mankeert en of het nu goed met haar gaat?
Mijn eigen situatie is wel anders. Ik had geen langdurige relatie met de biologische vader van Leah Sol (haha, ik help mijn imago even een handje ) dus er zijn verder ook geen hardfeeling naar hem toe. Hij heeft vanaf het eerste moment duidelijk gemaakt dat hij geen kind wilde en dat was dat. Het is natuurlijk een enorme rotstreek en moeilijk voor te stellen als vrouw vind ik, maar ik ben blij dat het in ieder geval van het begin af aan duidelijk was. Ik heb nooit verwachtingen gehad of me hoeven aan passen en kon dus vanaf het begin van de zwangerschap meteen mijn eigen plan trekken. Ik ben daar echt blij mee. Ik ben toch nogal eigenwijs en stiekem vraag ik me weleens af of ik dit wel samen met een ander zou kunnen…  Ik vind het heerlijk om samen te zijn met mijn meisje en om haar op te mogen voeden op de manier die ik wil, zonder compromis te hoeven sluiten.
Af en toe vind ik het wel zwaar. Vooral omdat ik in mijn vrienden kring op een vriendin na de enige ben die moeder is. Mensen proberen het wel te begrijpen maar kunnen dat vaak niet en dat kan wel eenzaam zijn vind ik. En het gevoel dat je soms de hele dag alleen maar op enkelhoogte hebt gepraat vind ik af en toe ook wel vermoeied. Ik merkte laatst toen ik voor een vriendin aan het koken was dat ik allemaal gekke geluiden aan het maken was tijdens het koken, hopsa! tralalla! woopie! joepie! Ze zat me echt aan te kijken…  Saar! Je moet er weer eens uit hahaha… Je hebt volwassen gezelschap nodig! Gelukkig heb ik dan ouders die in zo'n geval staan te springen om op te mogen passen.   Heb jij ook mensen om je heen die op Mila kunnen passen af en toe?
Nou goed, het is een behoorlijk verhaal, je weet nu in ieder geval dat je niet de enige bent! En we mogen echt trots op onszelf zijn vind ik, dat we het allemaal zo goed doen! (maar dat geld natuurlijk ook voor de mama's met een papa! )

Sarah

Hoi Sarah,

  

Dank voor je bericht.

Ik neem even de tijd om te schrijven 😉

  

Ik heb een bevalling van meer dan 35 uur gehad. Er was geen vruchtwater meer dus werd ik ingeleid. Ik had al snel iedere 2 min. weeën maar kreeg maar geen ontsluiting. Ik had veel pijn maar kon de weeën goed opvangen. Ik kreeg infuus, ook met vocht want door het ontbreken van vruchtwater (beschermd normaal de baby) voelde zij ook de weeën. Op een gegeven moment was het dag 2 en ik was kapot. Men gaf mij een slaapmiddel en een morfinespuit maar deed me niks. Op een gegeven moment voelde ik dat het niet goed ging met mijn meisje, dit gaf ik ook aan. Ik  vroeg om een keizersnede, maar zij vonden dat  er geen foetale nood was dus werd afgewezen.  Ze gingen me een tweede keer inleiden. Daar ik al lang bezig was gaven  ze me de ruggenprik, tot drie keer toe moest er geprikt worden…………………….niet normaal! Door de ruggenprik kreeg ik koorts en daardoor antibiotica. Heeft even geholpen maar opeens hielp me dat ook niet meer, maar gelukkig de ontsluiting begon en ging toen rap en ik mocht persen.   Mila werd geboren met longen en mond vol meconium (teken van stress in buik), hebben ze eerst uitgezogen en daarna op mijn borst gelegd. Mila kreunde dus hebben ze de kinderarts erbij gehad en is ze naar de intensive care gebracht. Mila had een infectie waarschijnlijk door mijn koorts.  Ik werd gehecht en  gewassen, thee, beschuitje en  werd daarna naar Mila gebracht. Ze lag in couveuse.  Ik werd naar kraamafdeling gebracht. Een aantal uren later leek alles goed te gaan met Mila maar opeens kreeg ze gemene consulten (epilepsie aanvallen) vele onderzoeken volgden. Uiteindelijk heeft Mila 3 weken in het ziekenhuis gelegen en ik een week. Hele zware tijd om je meisje zo aan de slangen in de couveuse te zien liggen. Daarbij ook nog al die verschrikkelijke onderzoeken………………

Er is gebleken dat Mila een herseninfarct heeft gehad tijdens de bevalling (had ik toch goed aangevoeld, moederinstinct) Daarbij is er hersenbeschadiging ontstaan en epilepsie. Mila heeft vanaf geboorte zware medicatie gekregen, maar gisteren de laatste dosis. Is heel agressief spul en we gaan kijken of het nog nodig is. Ik heb 6 weken afgebouwd, was afzien…………………

  

Mijn exvriend was bij de bevalling aanwezig. Ook al waren wij tijdens de zwangerschap al uitelkaar, ik wilde hem de geboorte van zijn kind niet ontnemen.

Ook mijn moeder was aanwezig. Ze hebben me allebei heel goed gesteund tijdens bevalling en ook in het ziekenhuis, maar was ook voor hun verschrikkelijk om mee te moeten maken. Ook de tijd dat ik in het ziekenhuis lag en daarna in rolstoel naar huis ging. Geen kraamweek gehad want ziekenhuis tijd trekken ze van die dagen af.

Toen ik eenmaal thuis was heeft mijn ex nog hier in huis geholpen en ook toen Mila eenmaal naar huis mocht is hij ook nog een week gebleven. Ben ik ook dankbaar voor. Toch merkte ik al aan hem dat hij die verantwoording niet wil en zijn eigen gang wil gaan. Dus heb ik besloten om het dan ook echt alleen te doen, hoe moeilijk ook omdat ik zelf nog niet op de been was, maar is uiteindelijk toch gelukt! Met hulp van mijn ouders die dichtbij wonen. Mijn ex ziet Mila een  paar uurtjes  per week. Ik doe het allemaal alleen en dat vind ik nu prima zo.

  

Mila doet het heel goed. Is een speciaal meisje maar hersteld zich goed. Of ze nog aanvallen zal krijgen zal de tijd uit moeten wijzen. Nu is het vooral GENIETEN! Want we hebben de eerste weken zonder elkaar moeten doen. We hebben een hele speciale band 🙂

Ik heb vele lieve mensen om me heen die op Mila willen passen, toch heb ik haar graag zelf bij me en gaat ze een dag in de week naar mijn ouders toe.

  

Sarah, ik kom nu terug bij jouw verhaal:

  

Hoewel je er alleen voor staat, voel ik de kracht en liefde voor je kind uit je woorden stralen.  

Ik begrijp heel goed hoe zwaar het kan zijn en hoe fijn en geweldig het ook kan zijn.  Ja, ook het opvoeden op jouw manier en zelf kunnen bepalen is een voordeel hoewel  het ook fijn zou zijn om deze zaken, zoals ook normaal in relaties en huwelijken gebeurd, met  je man te kunnen bespreken.  Samen te delen.   Dat mis ik wel.    

Dat het je zwaar valt als enige moeder tussen vrienden kan ik me heel goed voorstellen. Jij bent verandert, je bent moeder geworden, je staat anders in het leven, hebt andere gespreksstof ook, meer verantwoording etc. Het is moeilijk voor een niet-ouder dit te begrijpen, kan wel inleven maar echt voelen/ervaren hoe het is, wat er allemaal bij komt kijken, kunnen ze niet. Daarvoor moet je zelf ouder zijn. Ik heb een grote vriendenkring waaronder maar twee geen kind hebben en de rest van de groep mensen wel. Dus dat is  toch anders.

  

Ik vind het grappig te lezen dat je zonder dat je het in de gaten hebt die geluidjes bent aan het maken. haha

Ik betrap me er zelf vaak op dat ik constant kinderliedjes ben aan het zingen. Zelfs in de supermarkt!

  

Het is belangrijk dat je buiten het moederzijn ook aan jezelf moet denken. Daarom heb ik van 1 dag in de week een oma en opa dag gemaakt, zodat ik die dag voor mezelf heb. Energie kan opladen. Huishouden doen, boodschappen en ook eens met een vriendin de stad in kan om te gaan winkelen of terrasje te pikken.

Als ik goed voor mezelf zorg kan ik ook goed voor Mila zorgen.

  

Hoe oud is jouw meisje?

  

Warme groet Mo

  

  

  

  

Hoi Mo,

Sorry ik lees jouw berichtje nu pas, vandaar dat ik zo laat reageer. Ik las gisteren dat je moeite hebt om in te loggen dus ik weet niet of je mijn antwoord zult lezen maar ik reageer alsnog.

Jeetje wat een zware start hebben jullie samen gehad! Het lijkt me zo rot om je kindje zo ziek te zien in het ziekenhuis en die eerste weken niet samen door te kunnen brengen. Ik snap je heel goed als je zegt dat je haar nu voorlopig zoveel mogelijk dicht bij je wil hebben en van haar wil genieten. Jouw dochter is nu al zo'n sterk meisje!

Bijzonder dat je tijdens de bevalling voelde dat het niet goed ging met haar. Dat lijkt me heel erg, wat frustrerend en angstig!  Je voelt dat het niet goed gaat maar niemand luistert. Aan de andere kant betekent dat wel dat jullie een hele sterke en bijzondere band hebben.

Is het nu moeilijk om de angst los te laten? Ik probeer me voor te stellen hoe ik me zou voelen in jouw situatie en ik zou denk ik veel moeite hebben met de verwerking van de bevalling en de "kraamtijd" en me toch veel zorgen maken over de gezondheid van mijn dochter, ook al is dat misschien niet meer nodig. Hoe ga je hiermee om?

Wat een intensieve emoties allemaal in zo'n eerste jaar he? Ik denk weleens dat als je hier later op terug kijkt, je verstelt zal staan van je eigen kracht en energie. En dan heb ik het niet alleen over jou of mij, maar over alle  "pasgeboren" moeders en vaders.
Hoe sterk wordt de band tussen moeder en kind wel niet in dat eerste jaar! En die liefde blijft maar groeien. Ik vind het allemaal erg bijzonder.

Gelukkig lijkt voor jou nu ook de periode van genieten te zijn aangebroken.  Laten we hopen dat het nog een beetje lekker weer wordt de komende weken, dan kunnen we er weer heerlijk met onze dochters op uit om te wandelen en buiten te spelen. Ik woon zelf redelijk dicht bij het strand en bij een groot park en vind niets lekkerder dan met haar naar buiten gaan. Leah Sol is trouwens op 25 februari geboren.

Ik hoop dat je snel weer kan reageren, anders kun je me ook mailen op;
harasesor @ hotmail. com (zonder de spaties)

Liefs, Sarah

[Auteur]

Berichten