Bij Vienna had ik een keizersnee, dus daar was ik uiteraard rustig bij want je voelt er nisk van.
Bij Max had ik een gewone bevalling en ik was ook bang dat ik zo'n hysterisch wijf ging worden. Maar dat was totaal niet zo, de pijn vond ik zo intens dat ik helemaal in mezelf gekeerd raakte en er gewoon stil van was. Tijdens zo'n wee kon ik niet eens praten. De verpleegster zei dan wat en ik hoorde het wel maar ik kon niet antwoorden tot de wee voorbij was. Tegen mijn (toenmalige) vriend heb ik weinig gezegd, behalve toen hij de verloskamer afwilde, dit was meer aan het begin van de bevalling, toen heb ik hem gezegd dat hij echt niet wegkon. Hij was heel rustig en zei ook niet veel tegen mij en ik vond dat wel prettig. Hij had ook niet veel over me heen moeten hangen of aan met zitten want daar had ik geen behoefte aan maar hij moest er wel zijn, ik moest vanuit mijn ooghoek hem kunnen zien zitten, dat was heel belangrijk voor me.
Laat het lekker op je afkomen, het is voor iedereen ook anders. Het is ook niet te voorspellen hoe je gaat reageren als je zoveel pijn hebt, de een word er stil van en de ander schreeuwt het uit. Maakt eigenlijk ook niet zoveel uit hoe je ermee omgaat, als je er maar mee omgaat.
Veel sterkte.