Beste allemaal ik ben nieuw hier maar ik wil erg graag mijn verhaal delen.vanaf sept2007gestopt met de pil(10jaar geslikt)vanaf januari we dachten we gaan het eens proberen we hebben altijd al een kinderwens gehad we zijn 8jaar samen en nu bijna2jaar getrouwd.Toen ik in aug nog niet zwanger was dacht ik ga eens even voor info naar de dokter die zei ga een eens 2mnd teperaturen en kom dan maar eens terug.dus ik dat braaf gedaan en ovulatietesten gedaan klopte precies en de dokter kon dan ook zien dat ik gewoon een eisprong had.Ik kreeg het steeds moeilijker in de omgeving fam,vrienden iedereen was zwanger maar ik niet maar ik ging vol goede moed door met ovulatietesten en ineens januari dit jaar was het zover ik was zwanger,testen gedaan maar het was echt waar zo geweldig en toen kwam het geweldige nieuws mijn beste vriendin ook zo leuk,maar toen ging het mis ik begon te vloeien en ik kreeg een miskraan met 8weken.zoveel verdriet gelukkig bij mijn vriendin gaat het goed,alleen dat maakt het nog moeilijker elke keer de confrontatie we zouden een week na mekaar uitgerekend zijn.Ik ben zo blij voor ze maar heb het oh zo moelijk.iedereen roept je kunt in iedergeval zwanger worden er is niks met je aan de hand enz.Maar het verlangen is alleen maar groter geworden we zijn inmidels alweer een half jaar verder en maar even gestopt met de ovulatietesten wat ik erg moeilijk vind maar ik was er teveel mee bezig.maar nu ben ik weer ongesteld en toch heb ik elke maand weer die dip,waarom lukt het niet,wat is er aan de hand?wie herkent dit verhaal en wil er ook graag over praten?

Hoi Linnie,

Ik herken je verhaal, hoewel ik nog nooit zwanger ben geweest. Ik ben gestopt in augustus 2007, dus over een kleine maand 2 jaar geleden. In cyclussen is het al 2 jaar geleden, want inmiddels zit ik al in cyclus 26.
Vorig jaar, in juni, zijn wij naar de huisarts gestapt en deze heeft ons doorgestuurd. Na veel onderzoeken blijkt dat er niets mis is met ons, wat op zich een hele opluchting is. Echter: ook niet zwanger, dus inmiddels zijn we begonnen aan IUI (inseminatie van het zaad van mijn man direct in mijn baarmoeder rond de eisprong) en hebben wij onze 5e behandeling net gestart. Ik herken de teleurstelling, het ermee bezig zijn en de frustratie die het met zich oplevert.
Ik weet niet hoe je er zelf tegenover staat, maar misschien is het verstandig je door te laten sturen. Dan kan er in ieder geval uitgevogeld worden of er een reden is en misschien kunnen ze je een handje helpen. Ik weet wel dat ik blij ben dat we hulp krijgen, ook al heeft het nog niet het gewenste resultaat opgeleverd.
Groetjes,

Voor mij geldt hetzelfde ook al ben ik een paar maanden later gestopt. Na een jaar ook naar de huisarts gegaan. Daarna allerlei onderzoeken gehad bij de gyn, en ok bij mij is er niks uit gekomen, alle seinen staan op groen, maar nog geen enkele zwangerschap gehad. Nu zijn mijn eileiders doorgespoten bij een onderzoek en heb ik theoretisch weer iets meer kans dus wij mogen het weer een half jaar zelf gaan proberen. Ik hoop dat ik het volhoud. Anders ga ik weer aan de bel trekken na 4 of 5 maanden.

Ik ben ok blij dat ze bezig zijn geweest om te kijken of er iets mis is. Stel je voor het is iets kleins en zo te verhelpen, je weet t niet.

Sterkte met je beslissing. Ik ken de onzekerheid zo goed!

Wenser

bedankt voor je reactie alleen mijn man staat er nog niet achter om naar het ziekenhuis te gaan die heeft zo iets van het komt vanzelf en anders maar niet dat maakt het gewoon helemaal lastig.het beste is natuurlijk om het los te laten er kan zoveel tussen je oren zitten maar ja probeer het maar te denken ik wil niet zwanger worden.ik hoop dat bij jullie de behandeling aanslaat wel spannend lijkt me het.ik ben zelf al bang voor een prik dus voordat we echt die stap nemen van ziekenhuis moeten we toch wat verder zijn denk ik,maar het is heel dubbel aan de andere kant wil ik ook weten waar we aan toe zijn dan elke maand weer hopen maar ja dat doen jullie nu ook.heel veel sterkte.

gr linnie

Hoi Linnie,

Het is niet zo dat je gelijk behandelingen krijgt als je naar het ziekenhuis gaat. Ze doen eerst allerlei onderzoeken, wat niet heel prettig is, maar niet zo heel lang duurt. Na een maand of 2 a 3 weet je of er geen belemmeringen zijn, en zo neit, dan kan je het gewoon weer een half jaar zelf gaan proberen oid. Daarna beginnen ze vaak eerst met de lichte behandelingen, zoals kunstmatige inseminatie, dat hoeft nog niet eens met hormonen te zijn. Voor je het weet ben je weer een jaar verder (als het in de tussentijd niet is gelukt) en dan heb je nog geen spuit gezet 😉

Ik heb dat ook nog niet gedaan trouwens, zo ver ben ik nog niet. Dus behalve de prikken voor bloed afnemen is er de eerste tijd áls je naar de dokter gaat, weinig aan de hand.

Maar eht is een hele stap, wij moesten er ook aan wennen. Zoals gezegd: we zijn er toch blij mee dat we het gedaan hebben.

groet Wenser

hoi linnie!

ik herken je verhaal zo! wij zijn in maart 2008 gestopt met de pil.. in januari was ik zwanger.. helaas met 6 weken een miskraam.. 6 weken later (toen ik dus 12 weken had moeten zijn) kwam mijn schoonzusje met groot nieuws! ze was zwanger.. we waren dus gelijkertijd zwanger.. dus ik word er ook de hele tijd aan herinnert.. ook lijkt het nu net alsof iedereen in mijn omgeving zwanger word en ik niet!

nou heb ik in juni wederom een miskraam gehad.. en ga ik steeds meer twijfelen aan mezelf.. ik kan dus wel zwanger worden (wat al die mensen in mijn omgeving ook zo hard roepen) maar schijnbaar kan ik het niet houden..

tussen de miskramen door was het ook elke maand weer.. zal het wel? zal het niet? de onzekerheid is gewoon zoooo groot..

maar inmiddels zijn wij al weer met frisse moed begonnen aan een nieuwe ronde.. de wens is gelukkig sterker!

succes en sterkte de komende tijd!

liefs shari

[Auteur]

Berichten