Hoi,

Sinds dec 2008 ben ik moeder van ’n heerlijke zoon. Ik heb ’n solozwangerschap achter de rug en sta er 24/7 alleen voor, omdat mijn ex geen verantwoordelijkheid wilde nemen. Nu ben ik daar, gezien zijn gedrag, niet verdrietig over maar ’t maakt me op sommige vlakken wel wat onzeker.

Zo sliep mijn zoontje steeds beneden, tot ik ook ging slapen. Op een of andere manier vond (en vind) ik ’t moeilijk hem boven te leggen. Gewoon omdat ik bang ben dat er misschien iets gebeurd en ik ’t dan bijvoorbeeld niet hoor ofzo. Tegenwoordig leg ik hem halverwege de avond in z’n bedje (maar nog steeds op mijn slaapkamer). Herkennen meer moeders zich hier in? ’s Middags leg ik hem wel boven neer, maar dan ga ik toch nog vaak checken.

Ik ben na ’n jaar moederen tot de conclusie gekomen dat ik ’t heel goed doe en een lieve mama ben voor m’n kindje. Waarom heb ik dan nog steeds die onzekerheid vraag ik me wel eens af.

Groetjes,
Ellen

Hoi Ellen,

Al zijn onze situatie totaal verschillend, ik herken je gevoel.
Ik ben ook in dec ’08 bevallen maar dan van een prachtige dochter.
Ik heb ook een zoon uit 2003 en na zijn geboorte heb ik een ppd en een ptss gehad. hieraan heb ik een vreselijke onzekerheid/faalangst overgehouden.
Ik heb er natuurlijk verder geen verstand van maar ik kan me voorstellen dat jou onzekerheid voortkomt uit het idee dat je mannetje alleen jou heeft nu zijn vader het af laat weten.
Ik vind het wel heel goed dat je van jezelf kunt zeggen dat je een goede mama bent. Daar gaat het om.
Ik denk dat je gewoon een enorm verantwoordelijkheidsgevoel hebt en dat je het allebeste voor je kindje wilt. En dat is gewoon alleen maar een hele goede eigenschap.
Geniet lekker van je kleine mannetje.

Liefs Mirella

[Auteur]

Berichten