Vanaf zaterdag dus niet okay, niet in mijn lijfje en door alle vermoeidheid niet in m’n hoofd… wat zeg ik? Gewoon shit. zondag naar Nijmegen geweest, bel ik maandag nog voor wat bloeduitslagen, mogen ze dat niet doorgeven via de telefoon…. hallo, ik ben het!!! Niet de buurvrouw!!! Dus ik vraag geheel onbevangen… “waren er eiwitten in m’n urine geconstateerd?” “ja mevrouw, dat mag ik dus ook niet doorgeven…” hmmm, “kun je me dan wel zeggen of ik wel of geen actie moet ondernemen?”… “ja mevrouw, u moet NU deze kant op komen, weer met uw koffer…” Nou ja meiden, wat is dan je eerste reactie; aha, er zit dus wat…… dus mijn mannetje van het werk gebeld… hij met een noodgang naar huis geraced… weer de rit naar Nijmegen gemaakt.. toch enigszins paniekerig in die auto… had weer veel buikpijn…. komen we in Nijmegen; “nou mevrouw, er was NIETS te zien hoor… beetje jammer dat ze dat op de poli niet goed hebben gezegd… maaruh… wij hadden het gisteravond toch ook al gemeld?” “uhhhh. nee dus….” Dus weer naar huis….

Gisteren poliklinische afspraak voor alle controles en definitief gesprek over de sectio, inclusief datum… krijg ik me toch een partij weeen thuis… niet te harden zeg! Echtgenoot laadt me in, natuurlijk weer met koffer, (kan dat ding beter in de auto laten liggen… nou, we hebben de snelweg niet gehaald… echtgenoot is omgedraaid en regelrecht naar het zhuis hier gereden… aan de CTG… alweer voor dag 3…. weeen zakte weer weg… mocht weer naar huis…. gyn zou gisteren vanuit Nijmegen nog gebeld hebben maar ze waren “vergeten” dat door te geven…. hij belt vandaag terug… anders zelf om 3 uur bellen….

Ik voel me echt patientnummer 12345 op het moment… is er nog iemand die me serieus neemt…? Mijn man en ik zijn het moe… zat…. uitgeput… slaap al nachten niet meer….blijf aan het overgeven en weet van de buikpijn niet meer hoe te zitten, staan of liggen… en voel me onwijs schuldig richting m’n mannetje… hij doet alles voor me, hij werkt, moet zijn oververmoeide paniekerige vrouw opvangen, haar elke keer een dik half uur naar het Nijmeegse rijden… voel me schuldig dat ik het kind nu al geboren wil laten worden met 36 weken… maar dan kan ik tenminste door… zie het niet meer zitten zo…

och lieve Geeske,

dank je wel voor je aanmoediging… ik ga gewoon aan mezelf twijfelen op het moment; zo van, de meiden van het forum zullen ook wel denken; heb je Sunny ook weer…. maar goed… het is gewoon niet anders… wat wel heel zeker is, is dat deze echt 300% zeker de laatste is…

Je raakt zo teleurgesteld; we hebben een eigen zaak en ik doe echt alles voor onze leerlingen… ik sleep ze erdoor… probeer ze het vertrouwen te geven dat ze het kunnen… ga 200% voor ze door het vuur en probeer alles zo goed mogelijk te regelen… en dan het gevoel dat een ander zo makkelijk met je omspringt… terwijl je het nu over een baby hebt en niet over een rijbewijs…. beetje triest wordt ik daar wel van…

tja over makkelijk met je omspringen gesproken,
Moest gister naar het ziekenhuis om de baby te laten draaien. Daarna moest ik aan de scan om te kijken of alles goed was met de baby.
Dat mens zei over een half uurtje is het klaar en dan kom ik weer bij je.
Na drie kwartier nog niemand gezien, en toen hoorden we het hartje niet meer en ook de grafiek liep niet meer.
Dus ik druk lichtelijk ik paniek op de bel, duurt het zeker nog 5 minuten voordat er iemand komt.
Dus mijn moeder de gang op om iemand te halen.
Komt dat mens er weer heel rustig aan wandelen, met een grijns op haar smoel.
Het bleek dus dat het kindje van links naar rechts was gedraaid. tja weet ik veel.
Belachelijk dat ze niet gelijk kwamen, maar ja het is niet hun baby he

liefs Geeske

Hey Sunny,

Wat klinkt het allemaal ontzettend rot voor je! ik kan me heel goed voorstellen dat je je helemaal uitgeput voelt en vooral hoe ze met jullie omgaan in het ziekenhuis. Ik zou daar wel een klacht over in dienen.
Hopelijk slaap je de komende nachten een beetje bij om op krachten te komen. En dat overgeven, wel vervelend dat je daar last van hebt. Heb je hier de hele zwangerschap last van gehad?

Hier is het vrij rustig, alleen in mijn hoofd spookt het regelmatig. Ben verder snipverkouden, hoofdpijn en keelpijn…voor het eerst tijdens deze zwangerschap…dus daardoor voel ik me wat moedeloos. Maar buikje is wel rustig, soms een heel actieve bui van de kleine uk maar dat is alleen maar goed.

Daar moeten we ons maar aan vast houden he! Dat moment dat we straks ons kleine ukkie in onze armen vasthouden!!

Hold on….nog even meis!!

Sterkte en hou ons op de hoogte en je verhalen zijn helemaal niet vervelend, daar is dit forum toch voor dat je het lekker kwijt kunt!!

liefs Janne van Krukel! ( morgen 36 weken!! jeeh)

sunny wat een pech nu weer.
zit ook niet echt mee.
en kan me goed voorstellen dat je erdoor zit vooral als je s nachts ook niet goed slaapt.
ik had al paar keer wakker gelegen zo snachts en zat daarom ook niet lekker in me vel.
nu vannacht eidnelijk eens doorgeslapen van half 12 s avond tot half 8 s ochtends voel me dan ook beter vandaag. heeft me echt even goed gedaan om door te slapen zo.
nou hopelijk komen ze snel met een oplossing.
hoop voor je dat ze vanmiddag dan eindelijk jou meer weten te vertellen.
succes.

Het zit je ook allemaal niet mee hè. Hopelijk ben je gauw van al dit gedoe af en heb je een prachtig kindje in je armen!!!
Nog even volhouden meid! Sterkte.

Het zit je ook allemaal niet mee hè. Hopelijk ben je gauw van al dit gedoe af en heb je een prachtig kindje in je armen!!!
Nog even volhouden meid! Sterkte.

Jeetje Sunny, het komt jou niet echt aanwaaien.
Snap dat dit een hele zware tijd is voor je, maar probeer ind e achterhoofd te houden dat het allemaal voor een goed doel is (ook al klinkt het erg cliche en denk ik zelf af en toe ook heel anders)

In ieder geval heel veel succes met de laatste zware loodjes!!!
Ik hoop dat je in ieder geval tussen door je rust nog kan pakken!!

Hou je ons op de hoogte??

Liefs,
Maaike

Hey meis,

Kom op he! Wat een ellende!! Ik kan me voorstellen dat je jezelf inmiddels nummer 12345 voelt! Je blijft op en neer gaan! En dan zakken die weeen weer af. Ik kan me voorstellen dat je nu wil dat de baby komt! Je laad jezelf steeds weer op en denkt nu komt het en dan…. weer niets…. weer je man upgetrommeld em allemaal voor niets! Maar probeer je er niet schuldig over te voelen, je hebt hem gewoon nodig! Jij bent gewoon even belangrijker dan de rest! Echt en ik denk dat je man zich daar net zo over voelt! Hij houd van je! Dat weet k zeker, dus zal hij je ook willen steunen! Probeer jezelf daar niet schuldig over te voelen!
Kun je idd geen klacht indienen bij het ziekenhuis? Beetje vreemd is het wel!
Heel veel sterkte en we lezen je verhaal!!! Dus als je ergens mee zit…. schrijf het op!

Liefs en dikke knuf

[Auteur]

Berichten