lennyruijters@hotmail.com

groetjes

Fijn dat er mensen reageren op dit forum. Ik heb al eerder een bericht geplaats en zou ook graag contact willen hebben met mensen die hetzelfde hebben. Kan dit?? 

Beste allemaal, wat fijn (nou ja, fijn is misschien niet het juiste woord, ik gun deze problemen niemand) – dat ik niet de enige ben klachten van slapeloosheid na de bevalling. Ik ben in februari bevallen van een gezonde zoon (eerste kind). In de kraamweek sliep ik niet omdat ik simpelweg strak stond van de adrenaline. Ik was zó blij met mijn zoontje + alle lieve felicitaties van mensen, de cadeautjes, de bezoekjes e.d. dat ik totaal hyper was. Ik deed zowel overdag als ’s nachts geen oog dicht. Voelde me net als toen ik een kind was en bijna jarig was, kriebels in m’n buik, etc. Na 5 van dit soort nachten sloeg mijn stemming om de andere kant op. Ik kon alleen nog maar huilen, was ik niet meer blij, zag het leven met een kind niet meer zitten etc. Met de kraamzorg + verloskundige plannetje gemaakt en besloten mijn baby meteen op zijn eigen kamertje te leggen + met oordoppen in te slapen + kussen over mijn hoofd in de hoop dat ik wat beter kon ontspannen en in slaap zou vallen. Medicatie wilde ik toen niet ivm borstvoeding. Het werkte aardig, meestal haalde ik dan wel een paar uurtjes. In mijn verlofperiode ging het slapen redelijk, af en toe een slechte nacht maar over het algemeen sliep ik wel. Helaas bleef ik last houden van sombere stemming, ben in gesprek gegaan met therapeut, tijdje bij mijn ouders in huis geweest met baby, en na 3 mnd gedeeltelijk weer gaan werken. Het leek de goede kant op te gaan, maar sinds een week of drie zijn de slechte nachten weer onherroepelijk terug. Soms slaap ik de hele nacht níet. Ik raak dan echt in paniek, want ik ‘moet’ dan slapen van mezelf met natuurlijk als gevolg dat het helemaal niet meer lukt. Het drijft me echt een beetje tot wanhoop, omdat mijn zoontje lekker doorslaapt maar ikzelf niet! Ben vandaag bij huisarts geweest en heb toch temazepam gekregen. Ik ben benieuwd wat het gaat doen, wil er niet afhankelijk van raken. Beetje spannend wel. Hoop dat we hier iets aan elkaar kunnen hebben! 

Hoe gaat het slapen met de slaapmedicatie?

Dag dames,

Ik wil graag met jullie verder babbelen over ons gezamelijk slaapprobleem, maar ik vind dit forum zo lastig. Ik heb een fb-pagina geopend waarvoor je je moet aanmelden. Dus als je niet in de groep zit, kun je ook niks lezen, maar wel vragen of je deel mag nemen. Ik ben hem nog aan het finetunen, maar meld je gerust vast aan.

https://www.facebook.com/groups/229812567853675/

Groet, Jessica

Beste allemaal,

Ik heb ook geen bericht gekregen dat er nog mensen hebben gereageerd. Ik vind het heel bijzonder dat er zoveel mensen na de bevalling ernstige slaapproblemen hebben. Je zou haast denken dat daar toch meer over bekend zou moeten zijn. Ons zoontje is inmiddels 1,5 en ik kan jullie nu met zekerheid zeggen, het gaat over! Maar wat een bloed, zweet en tranen kost het. Ik zal nu hier mijn verhaal afmaken.

Doordat ik al heel snel door had dat het niet goed met mij ging, heb ik op tijd aan de bel kunnen trekken. De huisarts vertelde dat ik een pnd had, vandaar de slaapproblemen. Maar naar mijn idee was de depressie een gevolg van de slaapproblemen. Ik heb nog nooit in zo’n zwart gat gezeten. Vreselijk. Ik werd gewoon nerveus om naar bed te gaan. Ik zat op max. 2 uur slaap per nacht en ik had het gevoel dat ik doordraaide. Dormicum en themazepam hielpen niet. En dat je vanzelf in slaap valt als je echt moe bent, klopt echt niet!

Uiteindelijk ben ik met escitalopram begonnen en zwaardere slaapmedicatie. Wederom weet ik niet wat als eerste beter ging: het slapen of de depressie. Ikzelf denk dat doordat het slapen weer goed ging, ik mij beter ging voelen. 

Nog steeds slaap ik niet zoals voorheen. Maar het is nooit meer zo erg als toen! Een traumatische ervaring vond ik het zeker. Alsof je de controle over je eigen lichaam en verstand verliest. 

Hoi allemaal,

 

Ik ben een soort van opgelucht dat ik niet helemaal alleen hierin sta of helemaal gek wordt. Ik herken mijzelf enorm in jullie verhalen en ik heb ze allemaal gelezen en leef met iedereen mee.

Ik ben zelf in juni 2018 bevallen van een prachtige dochter. De bevalling was echter een ander verhaal en heb ik als enorm heftig en ook wel traumatisch ervaren. De hele kraamweek is ook voor mij één grote waas van slapeloosheid en somberheid omdat ik amper uit bed mocht/kon. Toen heeft de verloskundige ook besloten mij aan de slaappillen te zetten, temazepam ivm borstvoeding. Dit werkte super goed, de temazepam liet mij slapen en ik vond mijzelf heel langzaam terug. Mijn moeder en schoonmoeder hebben mij zo’n 4 weken geholpen om een beetje op te starten als gezin. Voor mijn gevoel kreeg ik de controle weer terug. Mijn vriend sliep met  onze dochter beneden en ik rustig boven. Mijn vriend bracht haar dan rond 1:00 of 5:00 als ze weer voeding nodig had. Ik sliep prima 6 tot 8 uur op een nacht! 

Tot nu precies een week geleden. Het is weer helemaal mis. Onze dochter is nu bijna 11 weken en ik wou graag weer een keer met mijn dochter slapen en mijn vriend een rustige nacht beneden gunnen. Dit ging helemaal mis en sliep amper. De volgende nacht met z’n drieën geprobeerd maar ook weer amper geslapen. Na drie nachten niet slapen was de koek op en heb ik aan de bel getrokken bij de huisarts.

Zij heeft mij weer temazepam voorgeschreven, alleen helpt het niet. Na 2 nachten temazepam ben ik daar weer mee gestopt omdat ik daar nog warriger van raak overdag en schuldig voel ivm borstvoeding. Ik voel mij nu enorm depressief, kan mijn gedachtes niet meer filteren en zie geen uitweg hoe het beter zou moeten. Ik heb enorme huilbuien en herken mijzelf helemaal niet terug. Het ging zo goed tot een week geleden… iemand advies in dit “vroege stadium” van slapeloosheid? Ik hoop het!!  

Mamasitita zit je ook in het facebookforum??

 

 

[Auteur]

Berichten