Ik heb geen problemen met mijn eigen zoon maar wel heel veel met zijn vriendje. Bij ons in de straat wonen heel veel jongentjes van 3/4 jaar en spelen erg leuk met elkaar. Nu zit er alleen een bij die de boel terroriseerd. krabben/bijten/slaan/duwen je kan het zo gek niet bedenken en vaak ook nog eens zonder enige aanleiding. Mijn zoon heeft altijd wel een paar krauwen en beten in z’n gezicht of arm. Als er gefietst wordt gebeurt het regelmatig dat er een door t ventje van z’n fiets geduwd wordt, als er stenen liggen dat komen die op de auto’s terecht. Elke dag komt mijn zoon wel een paar keer huilend naar huis omdat hij weer is aangevallen en niet alleen ons kind, maar ook andere buurkinderen moeten het ontgelden. Iedereen is het zo zat! Voor mijn man was de maat vandaag vol en is het ventje schreeuwend achterna gerend. Wat natuurlijk niet in goede aarde viel bij de moeder. Vandaag werdt ze keihard geconfronteerd met het duivelse gedrag van haar zoon, mijn man is erg recht-voor-zijn-raap. Ze is zich er wel van bewust maar probeert het wel goed te praten met argumenten als: “alle kinderen doen wel eens wat.” Ons kind is ook geen engeltje, maar gebruikt echt niet zoveel geweld.
Als je je tot het kind zelf richt en hem confronteerd met zijn gedrag laat het hem totaal koud. Verder wil ik niets slechts over de ouders zeggen, het zijn erg sociale, aardige mensen. Maar wat in hemelsnaam moeten we doen om dit niet in een burenruzie uit te laten lopen?

pffffffff, jeetje moeilijk hoor.
Je schrijft dat er meerdere kindjes zijn die ‘last’ hebben van dit jongetje. Praat eens met hun ouders. Als die ouders ook de mening hebben dat het zo echt niet langer kan zouden jullie is met zn allen de ouders van dit jongetje kunnen aanspreken….

sterkte ermee iig

hoi buurtmama,

ik heb hier gelukkig nog geen ervaring mee (mijn dochter is pas 22 maanden), maar ik zal toch naar de moeder van het kindje stappen en het rustig uitleggen wat er allemaal gebeurt.
ik zal niet met zijn allen gaan, want dan kunnen ze zich alleen maar aangevallen voelen. misschien weten ze zelf niet hoe erg hun kind is.
hopelijk verandert er snel wat in jullie straat.
succes ermee

Ik had contact met een moeder waarvan het dochtertje heel vaak rot deed tegen mijn dochtertje. Vanaf baby af aan al!? Ondanks ze nu pas bijna 2 jaar is was dat andere kindje al heel lang aan de haren aan het trekken, wilde ze het liefst ogen uit prikken en als ze eens hier waren, leek het kind wel een tornado! Het liefst dat doen wat niet mag, alles pakken etc. Mijn dochtertje reageerde vaak overstuur, ik kon dat niet aan zien. Ik heb de moeder er vriendelijk mee geconfronteerd, met het feit dat ik bezorgd was om haar dochtertje haar gedrag maar het werd niet in dank afgenomen. Het contact is voorbij. De kans is nu groot dat ze elkaar op de PSZ gaan treffen, we zullen zien.

We zullen allemaal ons kind willen beschermen … en deze moeder wil het denk ik nog niet zien/horen dat haar kind ogenschijnlijk gedrags problemen heeft en ellende veroorzaakt.

Ik zou proberen haar diverse situaties voor te leggen in de hoop dat ze gaat in zien dat dit echt niet kan. Als de vriendelijke manier niet helpt dan moet je iemand denk ik echt duidelijk confronteren anders komt het niet binnen!

Ik zou woest wezen als dat ventje een steen op mijn auto had gegooid of mijn kind weer half toegetakeld thuis zou komen. Ik zou hier zeker grenzen gaan stellen tov die anders, hoe aardig ze ook zijn.

SUCCES! Gr Esther

Ik ben het gedeeltelijk niet helemaal eens met esther als ze schrijft dat ouders het gedrag van hun kind niet zien.
vaak weten de ouders heel goed dat hun kindje dit gedrag heeft, maar het is zoooooo moeilijk om het te zien.vaak omdat ze er overal mee ceconfronteerd word, psz, ballorig en zelfs in de iegen straat waar je toch lekker zou moeten kunnen genieten van elkaar. nu helemaal met de zomer als alle kindjes “gezellig” buiten met elkaar spelen. de oudres voelen zich er vaak ook rot onder. je zou eens naar de moeder toe kunnen gaan en zeggen, goh, het valt mij op dta je zoontje…… bla blabla….. echter haal je direct de stempel eraf want je zegt nu niet dat je het vervelend vind maar je vraagt HAAR, hoe zij daar thuis mee omgaat en hoe zij denkt dat jullie hiermee om kunnen gaan, mischien op dezelfde manier als bij hun thuis. ivb met duidelijkheid.

zo geef je de moeder vertrouwen, plaats je haar niet in een hoek, wat waarschijnlijk overal gebeurd waar ze komt maar laat zien dat jullie het op willen lossen, met zijn alle als buurt.

echter begrijp ik heel goed dat het echt niet leuk is als jou kindje vaak de dupe is, zo ga je dat andere kindje straks nog haten, terwijl er altijd gezegt word zo’n klein kindje kun je alleen maar lief hebben…..

niet makkelijk lijkt me en hier zullen we als ouders vroeg of laat allemaal in meer of mindere mate tegen aan lopen. Ik denk niet dat je het moet laten gaan. jullie hebben er last van. Het enige wat ik zou willen zeggen is houdt de boodschap bij jezelf, dus in de ik vorm. Ik vind het moeilijk……. of ik heb er moeite mee dat…… Ik zou het fijn vind om ……zo val je iemand niet persoonlijk aan en geef je de ruimte om samen een oplossing te zoeken, want het zal immers voor de betreffende ouders ook niet makkelijk zijn..
succes

[Auteur]

Berichten