Nou vandaag eindelijk het eerste gesprek gehad met de gynaeceloog. Maar er komen nogal wat onderzoeken en afspraken aan, het gaat nu eindelijk gebeuren!
Alleen heb ik een hele leuke baan sinds 1 april en moet ik eigenlijk tegen de directeur vertellen dat ik die onderzoeken krijg (daarover liegen is geen optie en ik wil niet dat ze denken dat ik smoesjes verzin om niet te hoeven werken) en ondanks dat hij ook kinderen heeft, vindt ik dit een moeilijk iets. Hoe hebben jullie dit verteld? En viel het uiteindelijk mee?

Liefs Victory

Gewoon vertellen wat er speelt. Hopelijk is hij begripvol en snapt hij het. Je hebt niet echt een andere keuze denk ik.
Succes met het vertellen.

Oh Victory,

Wij zitten met hetzelfde probleem. Ik heb een nieuwe baan sinds 1 juni en moet straks ook allemaal onderzoeken doen. Ik zat met dezelfde vraag. Ik denk wel dat je het moet vertellen. Maar goed, dat hoeft toch geen probleem te zijn? Waarschijnlijk heb je een jaarcontract,dus kunnen ze het eerstkomende halfjaar toch niets doen, en als je je wel gewoon goed blijft inzetten (en ook laat zien dat je hartstikke gemotiveerd bent en goede inzet toont) dan moet het wel goedkomen toch??? Daar gok ik tenminste straks wel op. Wij moeten 10 sept. voor het eerst naar gyn. Dus zal daarna met zelfde bericht naar werkgever moeten.
Succes!! En laat even weten hoe het gegaan is!!

Inderdaad gewoon vertellen.Je kan er niks aan doen en je werk moet je ook de mogelijkheid geven om naar zh te gaan,als ze echt moeilijk gaan doen (al geloof ik dat niet)kan je altijd je CAO erop naslaan.

Gr. Suusje

Ik heb het uiteindelijk wel verteld aan m’n baas, maar dat was pas toen we echt de behandelingen in gingen. Toen we nog midden in de onderzoeken zaten heb ik gewoon gezegd dat ik een paar weken regelmatig naar het ziekenhuis moest voor onderzoek en niet aangegeven waarvoor. Op de vraag of het “ernstig” was heb ik toen geantwoord dat het niet ernstig was, maar wel onderzocht moest worden. Dat ik het heel vervelend vond dat ik zo veel weg moest. Mijn baas heeft toen verder niets meer gevraagd en het was ok. Je hoeft namelijk niet aan te geven waarom je naar een dokter moet. Toen ik door ging voor IUI’s heb ik het wel verteld tegen m’n baas, omdat ik het niet prettig vond om er niets over te blijven zeggen. Maar tijdens die eerste ronde onderzoeken vond ik het nog niet nodig, vooral ook omdat het regelmatig voorkomt dat je na de onderzoeken nog een half jaar naar huis gestuurd wordt (als er niets gevonden wordt en die kans is altijd aanwezig). Het is ook een beetje een persoonlijke keuze of je het wel of niet verteld. Ligt ook aan je baas denk ik. Ik zou het wel eerder vertellen aan je directe chef dan aan de directeur (tenzij dat je directe chef is).

Succes!

Hi,

Bij ons heeft het ruim 2 jaar geduurd voordat ik zwanger was van de tweede. We hebben in het ziekenhuis rondgelopen en bij een prive-kliniek. Zoveel mogelijk afspraken planden wij buiten mijn werktijden, maar toch zijn we vanaf het begin heel eerlijk geweest tegen iedereen die het maar wilde weten. Daardoor hebben we ook nooit vervelende situaties gehad. Op mijn werk was er erg veel begrip en in onze directe omgeving leefde iedereen op gepaste wijze mee.
Gewoon eerlijk aangeven zou ik dus willen adviseren.

groetjes “zwanger van nummer 2”

Ik heb het vanaf het begin eerlijk vertelt. Er was gelukkig veel begrip en door onregelmatige werktijden kon ik met een beetje ruilen gewoon al mijn uren draaien. Ik had al wel een paar jaar een vaste baan, dat scheelt natuurlijk wel.
Nu gaan we voor de 2e keer beginnen aan behandelingen en twijfel ik wat ik zal vertellen. Ik werk nog voor dezelfde werkgever, maar niet op dezelfde plek. Momenteel zit ik op een punt dat ik door wellicht kan groeien naar een hogere functie, maar ben wel “bang” dat als ik vertel dat ik weer behandelingen inga en er komt ergens iets vrij, ze liever een ander door laten stromen. Ik heb besloten dat op de koop toe te nemen, mijn wens voor een tweede kindje is groter dan mijn wens op promotie. En ze weten uit ervaring dat ik gewoon kan werken, heb me tijdens de eerste keer nooit ziekgemeld. Ik zal dus wel iets gaan vertellen, maar denk dat ik het niet zo wereldkunidg maken als de eerste keer. Het was heel fijn dat mensen rekening met mij hielden, maar ook wel jammer dat het een publieke aangelegenheid was geworden. Ik hoop dat ik het dit keer aan minder mensen hoeft e vertellen, zodat het nog een klein beetje van ons samen is. Ik weet nu wat ik kan verwachten en denk dat dat het hele proces wel iets makkelijker zal maken en ik heb al een gezond mannetje, dat scheelt heel veel!
Mijn advies is dus wel om dat te vertellen dat nodig is om je afwezigheid te verklaren, hoever je daarin wil gaan, dat is aan jezelf. Niets verklaren kan denk ik alleen maar leiden tot irritaties en verkeerde conclusies (niet gemotiveerd bv).

Succes ermee!

Hoi Allemaal,

Bedankt voor jullie lieve reacties.
De uitslag van de onderzoeken zal pas half september zijn, tot die tijd wil ik het allemaal even laten bezinken en mijn werkgever nog niet inlichten.
Mochten wij daarna echt het medische traject ingaan, dan zal ik mijn baas natuurlijk op de hoogte stellen. Het is nu allemaal nog onwerkelijk en de gynaecaloge waar wij een gesprek hadden was net een ijskonijn, dus ik voel me niet echt op me gemak. (niet dat je de beste vrienden moet worden, maar je verwacht toch iemand met een beetje sociaal karakter. Hadden jullie dit ook? Of juist niet?

Succes allemaal en ik hou jullie op de hoogte!

Liefs Vic

Tijdens de onderzoeken zijn ze vaak vriendelijk maar zakelijk. En niet altijd even vriendelijk is mijn ervaring. Pas als je echt doorgaat naar behandelingen verandert die houding. Ik weet ook niet waarom dat is. Misschien zien ze in het ziekenhuis teveel mensen waar “niets” mee is of zo. Zo gauw je in ieder geval gaat voor IUI of IVF dan verandert dat wel.

Esk

[Auteur]

Berichten