Hallo meiden,

In 2008 ben ik veelste vroeg bevallen van ons eerste kindje. Ze is dan ook gelijk na de geboorte overleden. We waren van dit kindje met heel veel moeite en dus hulp zwanger geworden. Na het verlies van ons kindje werd ik na een paar maanden spontaan zwanger van ons tweede kindje. Ook zij is te vroeg geboren, maar wel levensvatbaar. Ze deed het hartstikke goed. Hollands welvaren nu om te zien! Deze zwangerschap was verschrikkelijk, ik heb alleen maar rust mogen houden ivm vele harde buiken en bekkeninstabiliteit.

Nu zit ik met het volgende en ik hoop dat jullie het begrijpen. Ik zit zo ontzettend te twijfelen over nog een keer proberen zwanger te worden. Nu zullen jullie denken, nu al weer zwanger worden, is dat niet een beetje veel en weer snel? Maar ik ben bang dat als ik lang wacht ik misschien weer problemen krijg om zwanger te worden. Het eerste jaar na je bevalling ben je natuurlijk verhoogd vruchtbaar, dus meer kans. Maar ik ben zo bang dat het weer fout gaat, dat ik het eigenlijk niet meer durf. Maar mijn man wil zo graag nog een kindje krijgen. Ook ben ik bang dat ik mijn dochtertje te kort doe als ik het niet nog een keer wil proberen om nog een kindje te krijgen. Dan blijft zij helemaal alleen en heeft ze niemand om haar dingen mee te delen of om mee te spelen. En dan krijgen we elke keer de vraag, ik wil ook een broertje of zusje want die of die heeft dat ook…….

Dus wat moet ik nou?????? Ik word zo gek van die twijfel, waar doe ik nou goed aan???
Heeft iemand hier ervaring mee of kan iemand me een beetje advies geven??

Liefs Muis.

Tja dat is toch echt iets dat jullie samen zullen moeten beslissen. Ik begrijp dat je veel angst hebt om het nog een keer te proberen, weet niet of er een aantoonbare reden is waarom dat je zo heel vroeg bevalt. Maar jij bent de enige die weet of dat je het aankan. Het is verschrikkelijk dat het al 1 keer mis is gegaan. Hoe hoog is de kans dat het nog een keer gebeurt en durf je dat risico aan? Ik wens je in ieder geval veel sterkte. En mocht je ervoor willen gaan hoop ik dat het dit keer voorspoedig mag gaan.

Liefs Supertje

Ik weet wat er door je heen gaat, wij zijn 2x een kindje verloren waarvan 1 te vroeg kwam. Daarna ben ik in verwachting geraakt van onze 3de en ook bij deze kreeg ik weeën met 25 weken, en heb ik een hele tijd in het ziekenhuis gelegen.

Omdat wij al het één en ander hebben meegemaakt, vertellen mensen ons ook al die verhalen wat anderen hebben meegemaakt, dus weet je ook veel ste veel wat mis kan gaan.

Omdat ik medicijnen slik, kunnen die voor afwijkingen zorgen voor ons kindje, je zou dus zeggen, waar beginnen we aan. Maar ons 2de en 3de kindje waren/zijn kerngezond dus dat durven we weer aan.

Een zwangerschap is iets wat je totaal niet in de hand hebt, het leven wat in jou is gaat zijn eigen leven. Het kan goed gaan en het kan mis gaan en dat geld voor iedereen, je hebt evenveel kansen als iedereen, alleen jij zit met vroeggeboorte, en daar zullen ze je streng op controleren. Ik ben gewoon een aantal weken opgenomen geweest, en alles is goed gegaan (ze is zelfs gehaald!!!!)

Voor wie vind jij dat het te vroeg is??? Voor de buitenwereld??? Daar moet je geen rekening mee houden. Je weet dat het eventueel lang kan duren (het zwanger worden en zwanger blijven) ik zou het zelf wel doen, maar dat is mijn persoonlijke mening.

Ik heb in 2008 2 kindjes gehad die allebei overleden zijn, en in 2009 is onze dochter geboren (een jaar nadat de laatste geboren was), ook ik ben inmiddels weer zwanger (ik zeg maar niks tegen mijn ouders die krijgen een hartverzakking) maar ja, wij willen dit graag en daar gaat het om.

Succes en ik ben erg benieuwd

Gr.

Hoi Muis,

Wat een verdrietig verhaal van je eerste kindje dat moet echt een afschuwelijke ervaring zijn. Of je wel of niet voor een tweede moet gaan, daarmee kan iemand die hetzelfde heeft meegemaakt (zoals Nynke hierboven) je waarschijnlijk het beste helpen.

Wat ik je wel wil zeggen is dit: ik ben enigskind en ik heb een fantastische jeugd gehad. Ik heb twee hele lieve ouders en die hebben mij met zoveel aandacht en plezier hebben opgevoed dat ik nooit ook maar iets tekort gekomen ben. Ons huis was altijd gevuld met kinderen en zelfs nu (ik ben 33) nog komen veel van mijn vrienden, ondertussen met eigen kinderen, graag bij mijn moeder op bezoek.

Ik wil maar zeggen, dat 1 kind zielig zou zijn is absoluut onzin en een broer of zus mis je echt niet als kind. Dus daar hoef je je geen zorgen over te maken. Het gaat er eerder om hoe je dat als ouder zelf invult.

Veel succes met je beslissing! En veel groetjes!

wat een vervelend verhaal. ik denk dat alleen jij de beslissing kan nemen. ik zou als ik jou was veel praten met je man. daarnaast kun je misschien advies vragen aan je huisarts.
ik hoop dat jullie eruit komen.

sterkte hilda

he meis ik hebe r geen ervaring mee maar wat ik wel wil zeggen is, je moet geen kind nemen voor ej dochter, wij dachten ook zo een 2de moet je hebben want dan is je eerste niet zo alleen enzo, maar daar zijn wij vanaf gestapt je moet echt aan je zelf denken en of je het wel aan kunt, ga des noods met je huisarts praten of met een persoon die buiten je staat,bedoel geen psygoloog, maar das aan jou of jullie de beslissing, ik zou zeggen heel veel sterkte ermee, en laat af en toe weten hoe het gaat.

gr mama van sharon

Hoi Muis,

Het is jullie beslissing, niet die van de omgeving. Ik snap wat het is om bang te zijn om weer een kind te verliezen, terwijl je toch zo graag nog een gezond kindje wil. Op goede dagen denk je dat het allemaal wel goed komt, op slechte dagen vraag je je af waarom het überhaupt ooit nog zou lukken, omdat je voor het ongeluk geboren lijkt.

Ik weet ook hoe het is dat je dochter vraagt waarom zij geen broertje of zusje krijgt (“waarom moet ons dat nou weer overkomen mama?”)
Een passend antwoord heb ik helaas niet voor je, alleen dat elke beslissing de juiste is, omdat je op dat moment doet wat je denkt dat het beste is.

Gr. Maaike

[Auteur]

Berichten