Jeetje meisje, 15 jaar en zwanger. Ik had toen nog niet eens borsten, was nog niet ongesteld en ook nog nooit seks gehad. Ik speelde bijna nog met poppen kan je zeggen 😉

Heel moeilijk lijkt mij. Zonder te oordelen: je bent zelf nog een kind. Jouw ouders zijn zelfs juridisch gezien nog verantwoordelijk voor jou. En dan zou jij de hele verantwoordelijkheid krijgen over een baby? Ik ben nu zelf 33 jaar en 36 weken zwanger. En zelfs ik maak me soms nog wel eens ‘zorgen’ of alles straks wel goedkomt. Terwijl wij alles – financieel, sociaal, koophuis, etc – goed op de rit hebben. Het is een enorme verandering, de verandering van je leven. Eentje die je niet moet onderschatten. En ik gun je ook gewoon een fijne onbezorgde jeugd, waarin je lekker op pad kan met vriendinnen, misschien nog gaat studeren… en voor het eerst op kamers gaat wonen. Dat zijn ook zulke mooie en bijzondere momenten in je leven. En ontwikkelingen die jouw als persoon maken, want je zit nog in de pubertijd en moet nog helemaal gevormd worden. Ik ga niet zeggen dat ik voor abortus zou kiezen, al riep ik dat vroeger wel altijd als ik niet ongesteld werd en zo jong was. Ook al slikte ik de pil. Maar ik geef je wel mee hier met een professional over te praten en heel goed na te denken over jouw toekomst. Want dit bepaald alles… echt alles! Een kind lijkt mij het mooiste wat je kan overkomen in je leven, maar wel op een moment dat je er klaar voor bent en je het aan kan! En ik zeg niet dat je het niet kan. Maar of je het moet willen is een tweede….. 

Je kan deze reacties op 2 manieren opvatten.

Vind ze z3lf persoonlijk gevaarlijk.

Ik lees overal ga hulp zoeken enz.

Alsof ze gek is..

Als ze net zo onzeker is als ik die leeftijd had ik voor abortus gekozen vanwege al deze reacties.

Maar onthoud goed doe wat goed voelt!

Weet wel als je voor abortus kiest kun je slijt krijgen want het is niet terug te draaien.

Als het goed is ben je 9 maanden zwanger dus 9 maanden de tijd om dingen te regelen.

Er zijn vast genoeg mensen die je willen helpen.

Ik zie ook wel eens dat kindje eerst ter adoptie word afgestaan. Zo hoef je zelf niet de verantwoordlijkheid te nemen Maar weet je wel dat je kindje goed zal opgroeien.

Ik ben 23 en nu zwanger van de 2de.

Ben ook uithuisgeplaatst toen ik 10 maanden was. En ik was bij de 1ste ook ontzettend bang dat ik het niet kon.

Maar t is waar wat ze me zeiden.

Zodra je de beweging voelt voel je je een moeder.

Als je eens wil praten( appen ) mag dat !

Maar laat je niks aanpraten

Even een iets andere kant van het verhaal. Mijn moeder was 15 jaar toen ze erachter kwam zwanger te zijn van mijn vader. Mijn vader was op dat moment 18 jaar. Hij had gedaan wat hij moest doen en had voor het kind gezorgd, als mijn moeder besloten had om het te houden. Echter zij wist, door gesprekken met haar omgeving, dat zij zelf niet klaar was om een kind op te voeden. Ze was 15 jaar, zelf nog een kind met een hele toekomst voor zich. Ze wilde nog studeren, ging regelmatig uit met vrienden en wist dat het een hele verantwoordelijkheid was en haar leven zo ontzettend ging veranderen. Ze heeft uiteindelijk besloten om abortus te plegen, omdat ze wist dat ze dit kind niet de toekomst kon geven wat het verdiende en waar het recht op had. Ze heeft er nooit spijt van gehad. Pasgeleden hebben we het er nog over gehad en ook nog steeds heeft ze er geen spijt van. Ze heeft een opleiding kunnen volgen en een goede jeugd gehad. Ook heeft ze mij en mijn broertje gekregen, maar wel veel later – pas toen ze 30 was. En toen waren zij en mijn vader er pas écht klaar voor: ze was toen dubbel zo oud als ze anders geweest was met een kindje. 

Voor haar dus de goede keuze geweest, maar dit heeft ze natuurlijk niet zomaar besloten. Ze heeft gesprekken gehad met de huisarts, haar familie en op een abortuskliniek. Al die gesprekken samen hebben voor haar de keuze duidelijk gemaakt. Ik wil dit jou ook adviseren. Je bent nog zo jong met een hele toekomt voor je en een kind is echt een hele verantwoordelijkheid. Het is zwaar en je zult bepaalde dingen niet of zelfs nooit meer kunnen doen. Bedenk of je dat inderdaad echt wilt opgeven. Ik ben zelf 28 jaar met de tweede op komst en had dit echt 13 jaar geleden niet gekund, als ik zie hoeveel ik nog geleerd heb en zelf gegroeid ben in de afgelopen jaren. 28 is helemaal niet oud, maar mijn leven is wel compleet veranderd. Zelfs ik ben wat vrienden kwijt geraakt omdat zij niet begrijpen hoe mijn leven nu in elkaar zit, omdat ik soms ‘nee’ moet zeggen tegen uitgaan en ik niet zo maar een weekendje weg kan zonder iets te regelen voor mijn zoon. Ik gun je nog zo veel ervaringen! Dus ga alsjeblieft echt met mensen praten hierover en maak een weloverwogen keuze.

[Auteur]

Berichten