3 jaar geleden ben ik mijn mams verloren, had een hele speciale band met haar. Naarmate de zwangerschap vordert mis ik haar steeds meer, zit met zoveel vragen, zou graag met haar willen winkelen en spulletjes uitkiezen…
Met mijn vader heb ik al 14 jaar geen contact meer, dat wil hij niet.
Ik geniet ontzettend van mn zwangerschap voor de rest en mn mannetje is ontzetten lief voor me, behalve als hij sóchtends ei staat te bakken haha.

Moest dit effe kwijt….

Zijn er mensen die dit herkennen?

Gelukkig heb ik beide ouders nog, maar vind het wel heel erg voor je. Vooral dat je je moeder moet missen en je vader er nog wel voor je zou kunnen zijn maar dat gewoon zelf niet wil. Wat ben je dan voor vader vraag ik me af… (heb zelf een ex die bij onze relatiebreuk vrijwillig afstand heeft gedaan van zijn 2 kinderen, zulke dingen kan en wil ik echt niet begrijpen). Ondanks dat, de band met je moeder is vaak toch anders dan die je met je vader kan hebben. Je moeder kan je vertellen hoe haar bevalling was etc, een vader kan dat niet. Hij heeft het natuurlijk niet gevoeld, ongeacht hij er wel of niet bij zou zijn geweest. Gelukkig heb je zelf een hele lieve kerel!! Maar dat maakt het gemis er niet minder op. Sterkte ermee.

Hey Meis,

Wat ontzettend zielig voor je. Ik kan me er amper wat bij voorstellen, maar dat gemis moet ontzettend zwaar zijn. Ik vind het al erg dat mijn moeder wat verder weg woont sinds de scheiding met mijn vader 3 jaar geleden en we elkaar nu wat weinig zien, maar wat jou is overkomen is niet te beschrijven.

Hopelijk vind je troost in de gedachte dat je je moeder nu ook overdraagt in je kleintje en je altijd nog de mooie herrinneringen aan haar hebt, die je aan je kindje kan vertellen.
Sterkte.

ja ik herken het deels.
ik ben mijn moeder vorig jaar in februari verloren aan kanker :(. mijn biologische vader is een hele nare man (understatement) en daar wil ik niks mee te maken hebben. ik heb wel een hele lieve stiefvader die ik als mijn echte vader zie. en heel hecht mee ben. ik heb al 2 kinderen waar m’n moeder nog met beide zwangerschappen leefde en toch nog 3 jaar van heeft kunnen genieten. maar het gemis is niet anders. denk ik. iedere zwangerschap is anders en heb je andere kwaaltjes en wil je toch weten hoe je mams dat heeft ervaren. en ik heb ook verder niemand aan wie ik dat zou kunnen vragen. ik voel me soms gewoon helemaal alleen op de wereld, ik was heel close met m’n moeder en zag haar voor haar ziekte al minimaal 3x in de week. tijdens haar ziekte was er iedere dag om samen met m’n (stief)vader voor haar te zorgen en/of gewoon gezeldschap te houden.

Nu mis ik dat stukje extra omdat ik haar alles zou willen vertellen, de dvd willen laten zien met daarop de echo van ons 3e kindje, idd winkelen samen. te vragen aan haar hoe zijn met kleuter-koppigheid en peuterpubertijd omging. of gewoon domweg met elkaar praten. ‘

met niemand anders dan met je moeder heb je gewoon een speciale band denk ik. verder geniet ik ook ontzettend van m’n zwangerschap zeker omdat het de laatste keer is. het enige wat mij helpt voor zover dat kan, is het toelaten van het verdriet wat ik ervan heb. gewoon even flink zitten huilen als ik voel dat ik moet huilen. en erover praten met je partner helpt vaak ook wel wat. maar mijn gevoel is wel dat degene die je echt begrijpen degene zijn die hun moeder ook hebben verloren…

heel verhaal geworden hihi. ik wens je nog ondanks het heel zwaar kan zijn zonder je moeder een hele fijne zwangerschap toe.

liefs

Ook ik herken dit helaas…
Mijn biologische moeder stierf toen ik 2 jaar oud was…Met al mijn zwangerschappen kon ik niet met bepaalde vragen terrecht bij mijn ‘Stief”moeder..(die ik overigens echt als mijn moeder zie hoor, maar tis toch niet het zelfde)
Nu heb ik 9 maanden geleden mijn vader verloren aan kanker.
Van het horen tot zijn dood duurde 6 weken..
Nu mis je het vertellen over de tweeling, eigenlijk gewoon alles..
Dus ook hier heel herkenbaar allemaal!

Sterkte meid.

Ps…Ik geloof in meer als hemel en aarde…en voel wel dat ze bij me zijn!!!
Dat geeft me toch een soort van troost!

hey meid.
ik heb allebei mijn ouders nog en gelukkig een goede band met mijn moeder, en kan me dan miss ook wel een beetje voorstellen dat je je rot voelt, je wilt toch dingen vragen ect.
ik heb geen contact met mijn vader en mis daar eigenlijk ook niks van.
hoop dat het gemis een beetje dragelijk voor je word als je er bij stil staat dat ze waarschijnlijk altijd bij je is…

mijn vader is in juli 2009 overleden. ben net getrouwd daar miste ik hem heel erg bij. En nu de zwangerschap ja ik begrijp wat je bedoelt. sterkte ermee

Hey Meid,
Een herkenbaar verhaal. Mijn vader verloor ik toen ik 15 was, en had in die tijd een vader/dochter band zoals sommige dit met hun moeder hebben.
Nu nog steeds zijn er momenten zoals met trouwen en nu ik zwanger ben dat je soms even wil weten of hij nog net zo trots op me is als toen. Maar diep in je hart zijn ze bij je, diep in hun hart zijn ze altijd trots op je. En soms lijkt hij net bij me te zijn. Na zijn verlies heb ik wel een betere band met mijn moeder gekregen, welke nadat ik na huis uit was sterker is geworden. Nu met de zwangerschap ook eigenlijk alleen maar meer bij me staat, Zeker nu ze herstellende is van darmkanker. Was wel even slikken toen ik hoorde dat ze ziek was en wij net probeerde zwanger te worden. Maar ondanks alles slaat ze zich er goed doorheen, en hebben we nog goede vooruitzichten. Het is heel jammer dat je band met je vader niet goed is. Misschien dat zijn kleinkind een hart doet verweken. En behalve dat deze kleine op zijn ouders gaat lijken zit er ook vaak genoeg iets in van zijn grootouders, en heel misschien lijkt deze dan strakjes wel een beetje op zijn oma.
Heel veel sterkte, en ze zijn altijd bij je,

Soms doet het verdriet,
ze zijn er nu eenmaal niet.
Hun leven is vergaan,
geen stoffelijk bestaan.
Maar soms in onze dromen,
kunnen ze toch even bij ons langs komen.
En zullen in onze harten blijven leven,
je alle goede geven.

Sterkte…..

[Auteur]

Berichten