Gisteren naar de huisarts geweest… Ik zit er dichtbij zeg maar.. Snap je schaamte heel erg. Mijn man moest ook echt mee om te vertellen.
Het heeft zich de afgelopen vier weken opgebouwd en maandag heb ik alles ‘bekend’ aan mijn man..
Gisteren huisarts en vanmiddag komt bureau jeugd en gezin om te kijken hoe we alles weer op de rit kunnen krijgen..wat ik nodig heb om weer lol in mijn leven te hebben…om blij te kunnen worden van eenlachje en niet de hele dag een gespannen elastiekje die het leifste haar kind voor adoptie zou willen aandragen (zeg het maar gewoon, sorry…het gevoel kan ik niet wegstoppen..)
Dit alles ook met de huisarts dus besproken. Omdat ik nog verstandig en adequaat pverkwam wilde ze nog niet aan medicatie beginnen maar er moest wel snel hulp komen.
We zullen zien..iedereen zegt dag ik het heus wel weer leuk ga vinden..gisteren de hele dag met hem bij mijn ouders geweest en die zijn ook erg geschrokken.. Dat vind ik nog het moeilijkste ik stel net alleen ons kind teleur en tekort (geen liefde, geen spel, geen plezier, zo min mogelijk gerichte aandacht) ik doe ook de helewereld pijn en verdriet….
Sterkte van mijn kant voor je