Jeetje dat is precies wat ik bedoel, wij hebben er dan 3 jaar over gedaan dan zou je toch blij moeten zijn, en soms zoals je zegt dan zou ik het kind ook af willen staan, het is heel hard en dan het volgende moment wil ik hem weer bij me houden, het is zo vreemd allemaal en moeilijk uit te leggen.
Ik ben ook erg bang dat ik iets verkeerd doe, tegen mn man en mn kinderen, mn dochtertje ziet me nu vaak huilen doe ik anders nooit en zegt mama moet je nu alweer huilen.

Hoop dat de gesprekken me zullen helpen, want die roze wolk heb ik nog neit gezien.

Jij ook veel sterkte.

Ben blij met je verhaal want kinderen krijgen zeggen ze is altijd leuk, maar de minder leuke kant laten ze nooit zien.

Gisteren naar de huisarts geweest… Ik zit er dichtbij zeg maar.. Snap je schaamte heel erg. Mijn man moest ook echt mee om te vertellen.
Het heeft zich de afgelopen vier weken opgebouwd en maandag heb ik alles ‘bekend’ aan mijn man..
Gisteren huisarts en vanmiddag komt bureau jeugd en gezin om te kijken hoe we alles weer op de rit kunnen krijgen..wat ik nodig heb om weer lol in mijn leven te hebben…om blij te kunnen worden van eenlachje en niet de hele dag een gespannen elastiekje die het leifste haar kind voor adoptie zou willen aandragen (zeg het maar gewoon, sorry…het gevoel kan ik niet wegstoppen..)

Dit alles ook met de huisarts dus besproken. Omdat ik nog verstandig en adequaat pverkwam wilde ze nog niet aan medicatie beginnen maar er moest wel snel hulp komen.

We zullen zien..iedereen zegt dag ik het heus wel weer leuk ga vinden..gisteren de hele dag met hem bij mijn ouders geweest en die zijn ook erg geschrokken.. Dat vind ik nog het moeilijkste ik stel net alleen ons kind teleur en tekort (geen liefde, geen spel, geen plezier, zo min mogelijk gerichte aandacht) ik doe ook de helewereld pijn en verdriet….

Sterkte van mijn kant voor je

Meiden, jullie gevoelens zijn niet raar hoor, het komt zoveel meer voor dan je denkt en het gaat ook echt weer over en dan (her)ontdek je dat je echt geen spijt hebt van je kindje!
Dit is gewoon een hele heftige periode en niemand weet vtv hoe je dat ervaart… Toch denk ik dat er echt weinig mama’s alleen maar op een roze wolk zitten. Jullie maken het ook nog heftiger mee, door je zieke moeder en door een kindje wat zichtbaar niet lekker in z’n vel zit…. Maar ook als alles soepel gaat kun je je zo voelen hoor!
Ik herken de gevoelens wel een beetje van bij m’n zoontje. Hij zat ook zo slecht in z’n velletje en het maakte me zó onzeker, maar ook boos (nu heb ik 5 jaar in t ziekenhuis gelopen, 4 mk gehad en enorm veel verdriet, waarom ben ik nu niet supergelukkig?) ik was 24 uur per dag met hem bezig en aan t vechten om te laten uitzoeken wat er aande hand was. Ik verlangde toen regelmatig terug naar m’n oude leventje, vrij en zonder zorgen, tijd voor elkaar en vriendinnen enz.
Ik denk dat naast ‘praten’ medicatie ook een heel erg goed hulpmiddel is. Vergeet niet dat de hormonen er ook voor zorgen dat je je heel anders voelt… Na een half jaar is de situatie zo anders, dat het meestal prima lukt om te stoppen. Je functioneert er beter door en houdt weer energie over om te kunnen genieten van wat wèl goed gaat.
Haha ik lijk wel een vertegenwoordiger van anti depressiva… Gewoon doen waar jij je prettig bij voelt natuurlijk. Mijn ervaring is dat er vaak tegen aan gekeken wordt alsof je dan half gesedeerd rondloopt maar dat is niet zo. Heeft mij destijds die paar maanden goed geholpen…
Het 24 uur per dag ‘druk zijn in je hoofd’ verdwijnt en je kunt de dingen in een ander perspectief zien.

Nu gelukkig geen last, maar omdat ik weet hoe het voelt ben ik daar wel superdankbaar om…

Sterkte meiden!

@ Femmeke, wat raar joh… Dat niemand weet wat hij heeft. Heel frustrerend voor jullie. Heel veel succes, ik hoop dat het snel voor jullie wat makkelijker wordt!!!

Tja en hier dus een hele slechte ervaring met antidepressiva… Ik heb het voor niks geslikt en mijn kind ermee vergiftigd. Hierdoor heeft Riley nog steeds een te hoge spierspanning :(!! Achteraf (na mijn bevalling) bleek het allemaal te komen door een vitamine B12 tekort. Die kan zulke heftige depressieve gedachtes (zelfs suïcidale) teweeg brengen. 5 weken lang 2 injecties B12 en alle klachten waren weg. Voor de rest van mijn leven elke 3 maanden een herhaling want B12 wordt nooit meer door mijn eigen lijf goed aangemaakt.
Dit wordt heel vaak bij depressies over het hoofd gezien. Daarom dat ik zei; laat even bloed prikken…… Maar daar is iedereen natuurlijk vrij in ;)!!!
In ieder geval; iedereen die het nodig heeft, succes & sterkte. Ik hoop dat jullie snel van je mooie kindjes kunnen genieten!!

Hallo ik ben Rania

Ik ben een leerling uit Heilig Hart in Ninove. Ik zit in mijn laatste jaar. Samen met een medeleerling (Hanne) moeten we een GIP rond postnatale depressie maken. Daarvoor hebben we een adachtspersoon nodig. Zou iemand eventueel bepaalde vragens willen beantwoorden? Dit blijft natuurlijk anoniem als u dit wenst. U hoeft uw naam niet te vermelden. Alvast bedankt.

Groetjes

Rania en Hanne

[Auteur]

Berichten