Hallo allemaal!

Graag zou ik jullie advies over mij sitiatie willen. Ik ben 20 jaar, mijn vriend 23. Wij zijn al 6 jaar samen en hebben na een jaar huren afgelopen jaar samen een woning gekocht, We hebben alle twee een vaste baan, ik werk in de kraamzorg. Een paar maanden geleden ben ik gestopt met de pil omdat ik een beetje down werd van de hormonen. Sinds dien zijn mijn eierstokken echt nog meer aan het rammelen dan daarvoor. Mijn werk creeert dat natuurlijk nog meer dan normaal. Omdat ik veel over baby’s en kinderen weet ben ik ook niet bang voor wat het zal brengen, ook omdat wij een stabiele relatie en thuissituatie hebben. Maar… als ik dan voorzichtig het onderwerp kinderen probeer aan te snijden wil mijn vriend hier niet over praten. Hij zegt dan dat ik niet moet zeuren omdat we al alles hebben wat ons hart begeert. Dat is ook zo, maar mijn verlangen om zelf mama te worden is echt heel groot. Wellicht is dat nog erger omdat ik jong mijn moeder verloren ben. (is iemand trouwens bekend met het versterkte gevoel hierdoor?) In mijn ogen kunnen we het dus prima gaan proberen, maar mijn vriend wil het op afstand houden. Hij zegt dat hij het wel wil, maar pas over 3 jaar ofzo. Maar dat duurt dus nog best lang en ik word echt helemaal gek als ik die kleintjes vast heb op mijn werk. Eigenlijk zou ik het nu graag willen, of volgend jaar. Mijn gevoel is gewoon zooo sterk. Maar ik kan mijn vriend natuurlijk ook niet onder druk zetten of wat dan ook. Ook ben ik enorm tegen het “per ongeluk” zwanger zijn, want ik wil dat wij er samen voor kiezen. Ik zou hem nooit zo voor het blok zetten. Hoe kan ik ervoor zorgen dat mijn vriend misschien wat eerder wil beginnen? (zonder dat hij mij als “zeur” ziet)???

Bedankt alvast voor jullie ideeën!

hey meid ,

Moeilijk onderwerp dit , de een wil wel en de ander is er nog niet aan toe . Meestal hoor je bij de mannen dat die er heel lang aan moeten wennen het idee krijgen om papa te worden de verantwoording gaan dragen voor een gezin , vergis je dus niet wat je hem ook in zijn schoenen schuift …
Mijn vriend was er ook nog niet aan toe , ook ik liet mijn spiraal verwijderen omdat ik te veel last had van mijn hormonen ..Ik heb condooms gekocht en die op zijn nacht kastje gezet met de mededeling dat hij de touwtjes in handen heeft en hij mag beslissen wanneer hij er aan toe is . Grappige is , is dat het pakje nooit open gemaakt is . Ik zou wel heel eerlijk over al je gevoelens met hem gaan praten zonder dat jij hem hier in mee neemt . Gewoon zeggen dat je door je werk meer mama gevoelens krijgt . Ik had deze ook erg sterk en jankte wanneer ik baby’s zag of zwangere buiken . Dit nam af en toe wel af hoor , dus kan ook zijn dat je over een maandje minder gevoelig hier voor bent maar wel in je hoofd mee speelt . vraag aan hem waarom hij nou echt wil wachten , want zijn antwoord is niet echt een eerlijk antwoord ( na mijn idee ) als ik jou verhaal lees is een baby het enige nog wat ontbreekt …

Suc6 !!

Liefsss

Lijkt me heel lastig als de een zo graag wil en de ander niet… Gelukkig ken ik dit probleem zelf niet en heb er dus ook niet echt advies voor… (al vind ik carool’s advies erg goed)

Wat ik wel in bepaalde mate herken is de kinderwens vanwege het verlies van je moeder. Hoewel mijn moeder (pas) overleden is toen ik 29 was heb ik hierdoor wel een extra grote wens om een dochter te mogen krijgen (al zou een derde jongen natuurlijk ook meer dan welkom zijn). Ik heb namelijk een erg goede relatie met mijn moeder gehad en zou zelf ook zo graag zo een moeder-dochter relatie willen hebben met mijn eigen dochter.

Weet niet of dit ook op jouw situatie van toepassing is… Wanneer is jouw moeder overleden? Heb jij nog herinneringen aan haar?

In ieder geval veel sterkte met jou situatie, hoop dat je vriend snel ook voor een kindje wil gaan!

Liefs

[Auteur]

Berichten