Eindelijk, met nog 10 dagen op de teller, zijn we het eens geworden over de naam voor onze jongste spruit. Het heeft enorm veel voeten in de aarde gehad. Ik hoop dat dit mijn laatste mentale barriere was en dat de bevalling zich nu snel aandient. We zijn er alle 4 klaar voor. De jongens kunnen nu bijna niet meer wachten. Gelukkig hebben we nog een aantal dagen vol leuke dingen voor ze op de kalender staan. Maar elke avond voor het naar bed gaan word de buik gekust en gekroeld en roepen de heren in koor ” Kom er nu maar uit hoor baby!!!!” Het is enorm aandoenlijk. Ik hoop ook bij elke harde buik dat dit de eerste is van de reeks die doorzet, maar helaas. Elke keer zakt het weer weg, val ik in een diepe, rusteloze slaap en word ik de volgende dag weer wakker met nog steeds een dikke buik.
Ik kan me niet herinneren dat ik bij de vorige zwangerschappen ook zo gefocused was op die naderende bevalling. Nog heel even wachten dus, maar van mij mag het beginnen. Liever nog vandaag dan morgen.

En ik vond dat wij het dit keer moeilijk hadden met de naam. Eerlijk gezegd heb ik stiekem nog steeds twijfels, maar mijn man laat het niet meer toe. Alleen als ik na de geboorte vind dat de naam echt niet past, dan denk ik dat er nog wat te onderhandelen is, maar nu wil hij er echt niks van weten. Onze oudste (2,5 jr) weet de naam van de baby, alleen kan ze ‘m bijna niet uitspreken. Het klinkt heel schattig uit haar mondje. Dus ik weet niet of het echt nog onderhandelbaar is.

Ook hier is de buik ook behoorlijk interessant, bij de oudste dan. Ze wil me continu insmeren. Heel lief. En ze wil ook dolgraag de baby in de buik zien. (Ze is meegegaan naar de pretecho.) En ze wil de baby aaien. Volgens mij begrijpt ze het nog niet goed dat ze nog een paar weken moet wachten. Volgens mij lijkt voor haar die baby eeuwig in mijn buik te zitten. In tegenstelling tot mij, want voor mijn gevoel komt de uitgerekende datum steeds sneller naderbij. Alweer ruim 37 weken, help! Over 2,5 week ben ik uitgerekend. Ik probeer te ontkennen dat ik wrs over zo’n 2,5 week weer mama zal worden. Ik ben er zo van overtuigd dat ze te laat zal komen. Ik word dan ook heel zenuwachtig van elke suggestie van een naderende bevalling, zoals nesteldrang, een setje harde buiken of zeurende buikpijn. Ik merk de laatste dagen wel dat ik mezelf begin terug te trekken. Ik ben dol op mijn meiden, maar ik wil liever alleen zijn. Voor mijn man ben ik niks lief. Ik kan niet ontkennen dat ik regelmatig de behoefte voel om figuurlijk zijn kop eraf te trekken om helemaal niets. De hormonen zijn werkelijk verschrikkelijk, maar lichamelijk gaat het gelukkig nog steeds goed.

Na al dat gezeur over mezelf, wilde ik wel even zeggen dat ik het fijn vind dat jullie het eindelijk eens zijn over de naam! Dat is wrs een enorme opluchting. Ik hoop voor je dat de kleine uk nu snel komt, 2boyz!

[Auteur]

Berichten