hallo,

ik  ben nu 12 weken zwanger van onze tweede kindje. Mijn eerste zwangerschap was behoorlijk zwaar. ik ben negen maanden ziek geweest, misselijkheid en gevoel van zware griep zijn.

Mijn zwangerschap van nu ervaar ook weer door het hebben van een overweldigende griep zijn gevoel. Ik ben al gestopt met werken en zit dus nu thuis. Alleen thuis, mijn dochter zit op school en ik heb geen vrienden om naar toe te gaan. En kan dus ook weinig dan even een boodschapje doen of zo.

Mijn familie reageert allemaal anders op mijn situatie. Mijn vader vindt het vooral vervelend voor mijn werkgever dat ik niet kom werken. En mijn moeder wil het liefst dat ik hele dagen bij haar kom zitten. Dat is werkelijk het laatste waar ik zin in heb omdat zij de wereld nogal negatief benadert en ik dan veel negativiteit over me heen krijg.

Mijn schoon familie kijkt niet naar me om. Ik krijg niet eens een zwangerschap kaartje van ze. En soms lijken ze in een gesprek vergeten te zijn dat ik zwanger ben.

Ik ben zit al met de gedachte om de zwangerschap te beëindigen. Het is behoorlijk eenzaam om op deze manier aan huis gekluisterd te zijn en geen mensen om je heen te hebben waar je op kan terug vallen.

Herkent iemand dit? Of heeft iemand een tip voor me zodat ik wat opgewekter kan zijn betreft mijn situatie op dit moment?

 

Ik zou vandaag nog een afspraak maken bij de huisarts. Laat even je bloed nakijken of je geen tekort hebt aan bepaalde dingen. Maar een zwangerschap beëindigen omdat je je depri voelt? Dat kan er bij mij niet in! Over een paar weken gaat het vast beter, het wordt voorjaar en het weer gaat de goede kant op. Wees blij met het nieuwe leven dat in je groeit. Er zijn er genoeg die heel moeilijk zwanger raken of helemaal nooit. Tel de positieve dingen in het leven en niet de negatieve. Communiceer goed met je familie. Geef op een nette manier aan dat je je niet prettig voelt bij hun reacties. Maar ze kunnen ook niet 24 uur per dag met jouw zwangerschap bezig zijn. Dat is onrealistisch en het is logisch dat de gesprekken ook ergens anders over gaan.

Wat vervelend dat je niemand om je heen hebt om mee af te spreken. Ik weet niet waar je woont maar hier in Deventer hebben ze een mamafacebookgroep en elke vrijdagochtend mamacafé waar je elkaar kan ontmoeten.
Naar de huisarts gaan lijkt mij ook verstandig en zou daar ook zeker aangeven dat je je zo voelt. Misschien dat je een prenatale depressie hebt?
Ik snap de reactie van supertje, maar als je echt depressief bent kun je je er niet overheen zetten. Ik weet hoe het voelt en hoe moeilijk dat is. Dat je deze gedachten toch durft te uiten is erg goed en knap van je! Uit deze aub ook bij een professional en zeker ook bij je omgeving hoe lastig dat ook is. Je kunt hun steun hard gebruiken en de huisarts/andere professional kan je verder helpen.

Blijf praten! Succes

Ik ken het gevoel. Van de 2e voelde ik me ook heel eenzaam. Mijn man was veel aan het werk en als hij thuis kwam zat hij achter de computer. Had geen familie in de buurt wonen ook niet echt vrienden, of die waren dan ook aan het werk. Dus zat ook veel alleen thuis. 

Later bleek dat ik toch last had van een depressie. 

Ik zou echt hulp zoeken en veel praten ook met je partner. Ga in het weekend er samen even op uit. Ook al is het een wandelingetje in het park. Ik snap dat als je je ziek voelt dit niet heel gemakkelijk is, maar misschien kun je hier bij de huisarts wel iets voor krijgen. 

Geef het iig niet direct op! Later zul je er spijt van krijgen. Sterkte….en blijf vooral denken het is maar tijdelijk!

[Auteur]

Berichten