Ben voor de 1e keer moeder geworden in februari. 

Het valt mij persoonlijk best zwaar. Qua zorg en alles er om heen.

Soms denk ik hoe overleden we dit.

Hebben meer hier last van?

Heel herkenbaar. Ik ben ook voor het eerst moeder geworden (wel een jaar geleden ondertussen). En wat viel het me zwaar. Vooral het 1e jaar (niet constant hoor ;)). Ik ben geen persoon die babys heel leuk vind. Ik geniet nu steeds meer van wat mijn dreumes allemaal kan. Vooral als ze klein zijn en je moet herstellen en de hormonen gieren door je lijf hoef je niet alles leuk en schattig te vinden. Het is gewoon zwaar. Geeft niks, schaam je niet en praat erover. Al heel goed dat je het hier durft te uiten 👌🏻ik vond dat eng toendertijd uit schaamte dat ik niet op een roze wolk zat. Je doet het goed mama! Liefde maakt al veel goed en alles komt daarna of verderop wel. Succes!

Gefeliciteerd nog. Ook ik heb een kindje gekregen in februari, onze tweede. Bij beide kindjes vond ik het mentaal ook erg zwaar (ben heel perfectionistisch en een control freak en dat gaat niet samen met een newborn😅). Ik heb nu hulp gezocht bij de ggd, zij hebben een programma dat MamaKits heet. Bieden ze niet in elke regio aan volgens mij, maar er zijn vast nog meer mogelijkheden. Wat ik dus wil zeggen, zoek hulp als je het zwaar hebt. Het is helemaal geen schande, het is gewoon heftig zo’n kleintje. Mensen die zeggen dat alles helemaal super gaat met een klein baby’tje zijn heel zeldzaam, en volgens mij klopt het ook niet altijd als ze dat zeggen haha. Ook op dit forum kan je vaak wat steun krijgen, zo ervaar ik het iig wel. Dus heel goed dat je een berichtje hebt geplaatst ☺️ je kunt het mama, en wees lief voor jezelf 🥰

Ik ben in maart ook voor het eerst moeder geworden. Ik herken het volledig, het is zwaarder dan ik verwacht had. Veel erover praten helpt, en je netwerk inschakelen om je te helpen. Niet bang zijn hulp te vragen, je hebt het nodig! Ook voor jezelf kiezen en momenten voor jezelf nemen. Ik houd steeds in gedachten; het wordt beter! Je kunt het!

Ik ben in december voor het eerst moeder geworden en vond het ook loodzwaar. Door extreme moeheid tijdens ongeplande (maar wel gewenste) zwangerschap en door druk jaar (trouwen, verhuizen etc) duurde het ook lang voordat ik moedergevoelens kreeg. Dan voelt het denk ik ook meer aan als “werk”. Als je vanaf het eerste moment helemaal verliefd bent os het misschien ook nog beetje genieten ernaast. Maar dan nog, de gebroken nachten, slaaptekort, hormonen, het gehuil en vooral je eigen leven gewoon helemaal kwijt zijn maakt het echt wel heel zwaar. Mijn dochtertje is nu 5 maanden en vind het pas sinds paar weken (na haar 4e beruchte sprongetje) echt leuk en ga er nu pas echt van genieten. Want het wordt beter! Als ze beter gaan slapen en lachen en spelen enzo. Dan krijg je er ook wat voor terug! Ik had (en heb soms nog steeds) ook altijd de neiging gehad om mn middelvinger op te steken naar moeders die zeiden van wat is het toch leuk hè. Dan dacht ik wat dan? De poepluiers? De gebroken nachten? Geen eigen leven meer hebben?? Ik ben er iig wel achter dat ik geen baby-moeder ben…geef mij maar een dreumes of (vervelende) peuter waar je iig nog interactie mee hebt 😉🤷🏼‍♀️.

Het is super zwaar. Hier is geen handleiding voor. Mensen vertellen je wel iets over het ouderschap, maar dat is alsnog anders als je het zelf ervaart.
Mijn wolk was donkergrijs na de geboorte van mijn dochter (nu zo’n 3 jaar geleden). Ik dacht echt, kan ze niet nog terug? Je hele leven staat op z’n kop, alles wat je kende is verandert en er is een klein wurmpje voor teruggekomen die alle tijd en aandacht op eist.
Maar het wordt beter. Bij mij ging het na mijn verlof beter geestelijk gezien. Toen ik qua werk/baby etc een beetje een ritme had gevonden vond ik het ook leuker worden. En na een jaar was ik weer de ‘oude’. Ook dat ontzwangeren deed veel met mij.
Accepteer hulp als het teveel wordt, praat erover en bedenk dat het beter wordt. Echt 😊

Wij zijn in februari ook voor de 1e keer ouders geworden. Het valt mij ook zwaar.

Hij heeft eerst nog een tijd in het ziekenhuis gelegen toen we thuis waren kwam de klap.

Maar nu heb ik weer een klap voel me erg onzeker doe ik het wel goed als moeder.

Hebben meer hier last van?

Dat is een vervelende start zeg! Dat onzekere ken ik niet zo erg, maar snap het wel. Een vriendin van me had het extreem en ziet nu jaar later in dat ze waarschijnlijk postnatale depressie had. Als het te erg wordt zou ik gewoon even langs huisarts gaan!
Maar als je zo twijfelt of je het wel goed doet,dan doe je het waarschijnlijk prima! Is de baby vrolijk en komt hij/zij goed aan?
En ook al is de baby niet altijd vrolijk (ik heb soms echt een klein driftig monstertje ;)) dan nog doe je het waarschijnlijk gewoon goed hoor.

Ja, dat herken ik. Vooral de slapeloze nachten breken op. En vermoeidheid maakt alles zwaarder. Rust waar je kan. Beperk je tot de noodzakelijke dingen. Misschien heb je iemand die je kan helpen?

[Auteur]

Berichten