Ik herken me in vrijwel alles! Mijn meisje is nu 10 weken, geboren met 38. Werd ingeleid, dus bevalling was helaas niet super snel, maar doordat ik ziek werd van de weeenopwekkers een ruggenprik gehad en vrij weinig gevoeld van het hele spektakel. Hier dus ook vaak gedacht ‘wow, het is al achter de rug, ze is er al!’
Het gaat met mij en mijn dochter heel goed. Wel merk ik dat ik nu echt beetje zoekende ben naar mijn nieuwe invulling van het leven. Haha, klinkt heftiger dan ik het bedoel, maar denk dat jullie wel weten wat het is. Mijn vriend vroeg gister of ik me anders voel, moest meteen huilen. Want wil zo graag weer ‘dezelfde’ zijn, besef is er ook dat dit niet kan en toch al zo is. Ik geniet intens van mijn meisje, maar kan opeens huilen als ik bedenk hoeveel ik van haar hou en ben soms uit het niets bang dat mijn vriend bij mij weg wil (geheel onterecht!). Ook voel ik me soms schuldig dat ik op een dag weinig doe, terwijl ik uiteraard gewoon voor mijn dochter zorg. Vriend verwijt me ook niets, zit tussen mijn oren. Zullen we hormonen zijn…
Overigens geniet ik met dit weer nog meer; lekker wandelen, naar het strand, zelfs buiten de was ophangen is een feestje! Scheelt ook dat mijn meisje heel lief en makkelijk is, veel lacht en ‘s nachts goed slaapt.