Hallo,

Even kijken hoe andere moeders hun eerste 2 maanden als kersverse moeder ervaren. 

Ik vond het zelf eerst erg wennen. Mijn dochter is geboren met 38 weken en wij waren er helemaal vanuit gegaan dat ze te laat zou komen. Haar geboorte ging snel, met 8,5 uur was ze geboren. De eerste week was ik daar vooral heel verbaasd over. 

Nu 2 maanden later gaat het met haar erg goed. Maar ik merk dat ik nog niet helemaal de oude ben. Reageer snel geprikkeld, kan soms ineens heel verdrietig zijn. Dit kan om van alles zijn. Er zijn ook dagen dat ik redelijk de oude ben en gewoon lekker bezig ben met de baby en andere leuke dingen. Daarnaast ben ik nu 5 weken aan de minipil waarvan 4 weken ongesteld. Volgens de huisarts is alles normaal en hoort het erbij. Maar ik merk dat het geduld van mijn man en van mij soms behoorlijk op de proef gesteld wordt. Dus ik was benieuwd hoe andere moeders deze fase ervaren en of ze dingen herkennen. Als je dingen herkend ben ik erg benieuwd hoe jij er mee om gaat.

Hoi!

Onze dochter is 7 weken oud, dus bijna 2 maand moeder haha;) ik heb eigenlijk een beetje hetzelfde, sommige dagen voel ik me prima, andere dagen lijkt het alsof alles langs me heen gaat. Ze is met 40+1 geboren na een lange heftige bevalling, in de kraamweek ging ook alles langs me heen, ik voelde me een robot die maar gewoon deed wat de kraamhulp zei maar nam eigenlijk niks in me op. Onze dochter doet het goed alleen slapen overdag is een dingetje maar ach dat hoort erbij. Over 3 weken moet ik weer werken, ik kan nu wel elke dag huilen dat ze naar de opvang moet, ze zijn daar heel aardig hoor maar het voelt gewoon nog niet goed, omdat ze nog zo klein is. Nu ben ik alleen daar maar mee bezig ipv genieten van de laatste 3 verlof weken. Ik ben nog niet aan de pil en ook nog niet ongesteld geweest. Ik weet het niet kan niet echt de vinger erop leggen maar me mezekf voelen doe ik in ieder geval niet. Dus je bent iig niet de enige, maar zelf ook geen idee hoe ik ermee om moet gaan 

Ik herken me in vrijwel alles! Mijn meisje is nu 10 weken, geboren met 38. Werd ingeleid, dus bevalling was helaas niet super snel, maar doordat ik ziek werd van de weeenopwekkers een ruggenprik gehad en vrij weinig gevoeld van het hele spektakel. Hier dus ook vaak gedacht ‘wow, het is al achter de rug, ze is er al!’ 

Het gaat met mij en mijn dochter heel goed. Wel merk ik dat ik nu echt beetje zoekende ben naar mijn nieuwe invulling van het leven. Haha, klinkt heftiger dan ik het bedoel, maar denk dat jullie wel weten wat het is. Mijn vriend vroeg gister of ik me anders voel, moest meteen huilen. Want wil zo graag weer ‘dezelfde’ zijn, besef is er ook dat dit niet kan en toch al zo is. Ik geniet intens van mijn meisje, maar kan opeens huilen als ik bedenk hoeveel ik van haar hou en ben soms uit het niets bang dat mijn vriend bij mij weg wil (geheel onterecht!). Ook voel ik me soms schuldig dat ik op een dag weinig doe, terwijl ik uiteraard gewoon voor mijn dochter zorg. Vriend verwijt me ook niets, zit tussen mijn oren. Zullen we hormonen zijn…

Overigens geniet ik met dit weer nog meer; lekker wandelen, naar het strand, zelfs buiten de was ophangen is een feestje! Scheelt ook dat mijn meisje heel lief en makkelijk is, veel lacht en ‘s nachts goed slaapt.

[Auteur]

Berichten