Ik zit er helemaal doorheen en kan van niets nog genieten .. ik ben een lesbische vrouw van 28 jaar .ik heb een relatie van 7 jaar achter de rug .. ik en mijn partner hebben 2 jaar geleden besloten aan kinderen te beginnen. We hebben een mooie lieve zoon die 28 augustus 1 jaar word. Alles ging perfect, al snel wilden we een tweede kindje dus aangezien wij 2 vrouwen zijn begonnen we terug aan kinderen. Inmiddels ben ik 26 weken. 4 weken geleden heeft mijn partner mij plots bedrogen terwijl dit totaal tegen haar principes is.. sindsdien leven wij apart en ik een helse ruzie, ze beweerd dat die avond het niet waard was om ons gezin op het spel te zetten maar toch beslist ze om niet verder te gaan met de relatie. Dit terwijl ik zwanger ben, ik voel veel woede angst en onzekerheid.. ook zou ik het liefst er niet meer zijn… ik was er altijd tijdens haar zwangerschap.. en ik mag het zwaarste alleen doen.. ze wil er wel zijn bij de bevalling en ons tweede kindje erkennen maar ik twijfel enorm of ik dit ga doen.. het doet me pijn haar te moeten missen , dat ik er alleen voor sta.. ik zou haar het liefst terug ik men armen nemen. Ze is immens hard veranderd op korte tijd.. bedrog.. agressief… heel opvliegend.. totaal niet de persoon dat ze ooit was.. en wetende dat we 5 weken geleden nog over een huis kopen en derde kindje spraken..  men hoofd staat gewoon op ontploffen, ik kan er niet bij..  sommigen denken dat zij een postnatale depressie heeft.. ik weet niet wat te doen.. 😞 kan dit überhaupt nog goed komen.. wat met het kindje dat binnen drie maanden geboren word.. sluit ik haar buiten in de hoop dat ze spijt krijgt.. of laat ik haar toe.. ik zelf voel me steeds meer weg glijden.. het enige waar ik momenteel een beetje van kan genieten is van ons zoontje..  alleen word ik ook al gek bij de gedachte dat hij binnen 11 dagen verjaard .. 

jeetje wat enorm heftig voor je! wat een verhaal zeg.. ik kan me je verdriet, onmacht en twijfels heel goed voorstellen! ik denk dat iedereen zich zo voel na een hectische break-up,  maar helemaal als er kinderen bij betrokken zijn en je ook nog zwanger bent…

Heb je voldoende steun in je omgeving, mensen met wie je kunt praten? Ik zou iig proberen om niet te veel alleen te dubben en verdrietig te zijn. Je zit er natuurlijk de hele dag vol mee in je hoofd, dit laat je niet los. Denk dat als je het zo veel mogelijk kunt delen, je er in ieder geval wat rustiger van wordt. Voor nu nog maar geen beslissingen nemen voor na de zwangerschap denk ik. eerst dit maar.

Sterkte hoor!!

Ik heb eigenlijk weinig volk om mee te praten.. ik had ik net mijn werk opgezegd voor meer tijd met mijn gezin ( ik had een café ) nu zit ik hier moedersziel alleen..

ik weet het ik mag niet te veel denken en moet afwachten.. maar sommige dingen zoals een naam doopsuiker geboortekaartjes en Peter en meter zetten me wel aan het denken.. doe ik dit alleen.. doe ik dit samen.. 

Ik begrijp je woede en verdriet, het gevoel van eenzaamheid en verraad. En dat samen met de hormonen die alles toch al heftiger maken. 

Of je met haar verder wilt of niet, de belangrijke keuzes rondom jullie kindje zou ik voor hem/ haar samen doen. Zodat je hier in elk geval geen spijt van krijgt later. Verder zou ik zeker niks doen “in de hoop dat de ander spijt krijgt”. Dit kan namelijk totaal anders overkomen en uitpakken dan je zou willen. Praat met elkaar, ga samen in therapie en probeer elkaar weer te begrijpen.

Rozenmeisje 

ik wil praten en in therapie maar zij wilt niet… ook al weet ik dat zij ooit spijt zal krijgen.. ook omdat zij nu haar kindje niet voelt shotten etc. 
dus jij stelt voor om doopsuiker en naam en kaartjes toch samen te doen?

zou jij het ook laten erkennen terwijl zij je achterlaat? 

Ik denk dat zij eerder spijt zou krijgen achteraf van haar keuzes ipv ik.. ik zou alles voor haar doen.. ik wil ervoor vechten maar plots wil zij niet meer.. 😞

Ik vind het zo tegenstrijdig wat ze zelf zegt… 1 avond is het niet waard om alles op het spel te zetten, maar toch wil ze niet met je verder? Heeft ze je ook verteld waarom ze niet verder wil?

Wat ontzettend lastig voor je. Veel sterkte! 

mabesi , ja vind het ook compleet tegenstrijdig …

nee.. t lijkt of zij een compleet ander persoon is plots … daarom is het net of zij heeft een postnatale depressie…

het is toch ook bizar dat op plots 1 dag tijd alles word weggegooid .. zit met de handen in het haar . En nee een deftig antwoord heeft ze niet.. komt niet veel uit.. ze sluit haar compleet af… 

Misschien goed om zelf met iemand te praten, huisartsen hebben vaak ook iemand rondlopen voor dit soort zaken. Zeker gezien je zelf zegt ook jezelf te voelen wegglijden, lijkt het me goed jezelf eerst op nummer 1 te zetten. Je hebt je zoontje, maar ook je kindje in de buik om voor te zorgen.

Ga met iemand in gesprek, kom eerst zelf wat tot rust en zet alles op een rijtje. Als je zover bent, ga dan met haar in gesprek, evt. Met mediator o.i.d. erbij. Wil ze niet in therapie, prima, maar jullie hebben samen wel dingen uit te vogelen over de toekomst en hoe jullie dan voor je zien. 

Voor de zaken die je moet regelen heb je nog wel even te tijd. Die moet je nu ook niet alleen of samen willen doen in hoge emotie. 

Dus zoek iemand op, professioneel, om mee te praten. Dat zal je echt verder helpen.

[Auteur]

Berichten