hallo lieve lezers,

ik ben nu 7 weken zwanger en voel me erg onzeker over de echo van volgende week. Heb iedere keer het doem senario in m'n koppie dat het hartje misschien wel niet klopt. Ik heb geen enkele reden eigenlijk om aan te nemen dat het niet goed zou zijn, dus wat dat aan gaat is het echt psychisch. Toch kom ik maar niet van dat negatieve gevoel af !!
Zijn er vrouwen die net zoals ik ervaring hebben met deze gevoelens bij hun eerste kindje ??

Ben erg benieuwd,

Groet van te overbezorgde Marinte

Ik heb met 11 weken mijn eerste echo gehad. De echo-mevrouw zat druk en gezellig te praten. Toen ze de de echosonde op mijn buik zette was ze doodstil. ik zag het vruchtje en het vruchwater onmiddellijk maar geen hartslag. Ze ziei niks een paar seconde lang, dat leken wel uren en toen ineens; ja kijk daar klopt het hartje…..
Pff ik zag mijn leven aan me voorbij trekken op die paar seconden. Dus ja ik herken je gevoelens. En die onzekerheden blijven vrees ik.
Volgens mij gaat dat pas een beetje over als je je baby-tje voelt bewegen. En als je dan een paar uur nisk voelt: hoppa dan komt de onzeerheid weer terug.
AArgh een mens zit lastig in elkaar hoor!
groeten ELke

Hoi Marinte,

Ik herken dat gevoel zeker. Tijdens mijn eerste zwangerschap was ik heel erg angstig.
De eerste echo had ik voor termijnbepaling omstreeks 7 weken (volgens mijn calculatie, we hadden het die maand welgeteld 1x gedaan, dus ik was redelijk zeker!), maar de vrouw die de echo maakte gaf aan dat het volgens haar nog maar 5 weken was. De meting gebeurt echter met de hand en iedere minimale afwijking is op zo'n klein vruchtje natuurlijk al enorm. Met 9 weken nogmaals een echo gehad en toen bleek dat ik het steeds bij het rechte eind had. De angsten gingen echter niet weg. Na 12 weken (de eerste mijlpaal voor mijn gevoel) nam de angst in eerste instantie wat af, om later plaats te maken voor andere angsten. Een nichtje (tegelijk zwanger) moest met 24 weken opgenomen worden in het ziekenhuis vanwege gescheurde vliezen (heeft wel een gezonde dochter gekregen na 34 weken). Met 22 weken had ik ontzettend veel last van afscheiding, zoveel dat ik toen ook dacht dat mijn vliezen gescheurd waren.
Pas nadat ik mijn kindje ging voelen (met ongeveer 18 weken) en pas helemaal na 26 weken, wanneer het kindje in principe levensvatbaar is, kon ik wat meer gaan   genieten, hoewel ik teruggezien een hele fijne zwangerschap heb gehad.
Met 42 weken is mijn dochter (inmiddels 3) uiteindelijk geboren, nadat de bevalling in het ziekenhuis op gang is geholpen. Als het aan mijn dochter had gelegen, was ze nog fijn blijven zitten.
Nu ben ik er vandaag achtergekomen dat ons 2e kindje in wording is. Ik hoop dat ik me dit keer minder zorgen zal maken en ik ga hier eigenlijk ook van uit, omdat ik geen redenen heb om zo angstig te zijn.
Ik hoop dat jij het ook wat meer los kunt laten, zodat je kunt genieten van je zwangerschap, want geloof me: het gaat zo snel!
Liefs Barbara

Ik ben nu in mijn achtste week, en krijg mijn eerste echo pas met 12 weken…
Ben daar heel benieuwd naar, lijkt me erg spannend en ontroerend.
Ik heb geen nare voorgevoelens, maar kan er nog steeds verbaasd over zijn dat ik zwanger ben. Al heb ik wel pijnlijke borsten en ben begin ik al een buikje te krijgen.
Wel weet ik niet zo goed wat ik er mee aan moet, maar dat zal van zelf wel komen..

hartsikke bedankt voor de lieve reacties, enne…..het zit ook in m'n koppie hoor !
Die echo die ik volgende week ga krijgen is trouwens ook om te bepalen hoever de zwangerschap al gevordert is. We zijn er eigenlijk al ruim vier jaar mee bezig des te groter was de verrassing om zwanger te zijn. Om die reden ben ik ook een beetje slordig omgegaan met het vastellen van de mentruaties.

Lieve groet Marinte

jaaa dat heb ik ook echt vreselijk ik moet 30 mei voor de eerste keer ben zo bang dat t misschien niet gowed is

gr renata

[Auteur]

Berichten