Aan Tietie:
Tja meid, het is niet makkelijk in de situatie waarin jij zit. Toen ik 21 was, nog niet zo heel lang geleden (ben nu 26) heb ik hetzelfde als jou gehad. Mijn vriend was het er niet mee eens, ik had nog geen eigen huis, daarbij zat ik ook nog eens aan een anti-depri medicijn. Van mijn moeder kreeg ik alle steun maar zij was ook de enige. Mijn werk dreigde mij te ontslaan (mogen ze wel niet maar goed) Mijn vriend zei tegen mij, het komt wel goed maar nu nog niet, kinderen kunnen we altijd nog krijgen….. tel dat alles bij elkaar op en dan ook nog eens de hormonen die op komen spelen. pfffff….. Mijn keuze is geweest om een abortus te laten plegen. Met 10 weken…. Diep in mezelf wilde ik het niet eens…. maar ik was zo in de war. ik was ook helemaal alleen naar de kliniek gegaan. Twee weken later maakte mijn vriend het uit. Hij had iemand anders waarmee hij ook ging trouwen, hij was marokkaans. Mijn hele wereld stortte in. Het heeft ook een paar jaar geduurd eer ik erover heen was. Het ergste vond ik de abortus….Nog steeds gaat er geen dag voorbij dat ik er aan denk. Heb het wel een plekje gegeven. maar vergeten doe ik nooit. Maar ik heb in de tussentijd wel geleerd. Voor alles is een oplossing.
Ik ben nu bijna 10 weken zwanger. En als ik toen geweten had wat ik nu wist. Dat het kindje eigenlijk al helemaal compleet is. En nu ook weer heb ik niet echt steun van mij vriend op dit moment. Wij kennen elkaar pas een jaar en het is allemaal wel erg snel gegaan. Toen ik het hem vertelde voelde hij zich verraden, ik had een spelletje met hem gespeeld en hij was er in getrapt. Hij voelt dat er door mij aan hem getrokken wordt en dat ik te veel druk op hem leg. Dit is ook frusterend voor mij want het is helemaal niet de bedoeling. We hebben al menig woordenwisseling achter de rug. werkt erg stressend allemaal en geeft best wel een domper…. Maar ik laat hem maar zijn gang gaan en langzaam begint hij aan het idee te wennen. Zolang ik maar niets aan hem vraag wat verantwoordelijkheid geeft aan hem. Ik weet zeker dat het goed komt, ik moet hem alleen aan het idee laten wennen. Want ondanks alles is hij heel bezorgd en stiekem ook heel blij. En hij laat het alleen maar meer blijken. Misschien is dat bij jouw vriend ook wel het geval.
en anders…. doe wat je zelf het beste lijkt maar kies wel voor jezelf, en eventueel voor de kleine.
Groetjes Christie