dit is een heel persoonlijke keuze en er zijn natuurlijk heel veelmiddenwegen. Van het vertellen aan alles en iedereen of an helemaal niemand en alles wat daar tussen zit.
Met 8 weken heb ik het aan mijn moeder vertelt. Mocht er iets mis gaan (en mijn statistieken geven aan 50%) dan wil ik zonder al te veel uitleg mijn moeder kunnen bellen, zodat zij naar de kids kan komen.
Sommige mensen daar wil ik een miskraam gewoonweg niet mee delen en dus heb ik daar zeker in het begin ook geen zwangerschap mee.
Onze dochters is natuurlijkw at lastiger. Zij krijgen ongemekrt heel veel mee, maar de belasting van een msiskraam is heel heftig voor meisjes op die leeftijd. Maar ja een van mijn zwangerschappen eindigde met 18 weken,en zo lang is het gewoonweg niet te verbergen.
Moet wel zegen dat toen mijn schoonzusje haar laatste zwnagerschap al met 5 weken meedeelde ik een enorm naar gevoel in mijn buik kreeg. Wat het precies was weet ik niet. Misschien de wijze waarop ze het vertelde, het haar kan niets gebeuren verhaal. Misschien heb ik aangeveold dat hetniet goed zat. In ieder geval had ze anderhalve week daarna een miskraam en zehadhet werkelijk iedereen al vertelt. Tot en met die onbekende buurvrouw op de hoek. Later zei ze dat ze nu snapte waarom wij et altijd veel later vertellen.
Maar ikben van mening het moet gewoon ieders eigen keuze zijn, doe waar je je goed bijvoelt.
miep