Hallo Allemaal,

Ik ben ten eerste hartstikke blij dat ik zwanger ben!
Alleen krijg ik steeds meer te horen van vrouwen om mij heen dat zij al een jaar bezig zijn en het niet wil lukken.. Gisteren hoorde ik het weer en dan voel ik me zo schuldig! Ik werk in de zorg en het zijn zeker 4 collega ´s die het niet lukken en ik was in 3 maanden zwanger. Ze hebben ook toegegeven dat ze het moeilijk vinden als iemand anders zwanger is die ze kennen.. Hoe kan ik dit straks tegen hun zeggen??

liefs

Hoe vervelend het ook is, je zult het ze toch een keer moeten vertellen. Je kunt je enthousiasme iets meer bedwingen, maar meer dan dat toch niet, denk ik.

Ik herken het wel hoor. Een vriendin van mij probeert nu ook al een jaar om zwanger te raken. Bij mijn beide zwangerschappen (dit is de 2e), was het de eerste keer raak. Ik heb haar ook bijna de hele zwangerschap niet meer gezien, want het is te confronterend voor haar. Ik heb daar begrip voor en hoop dat het bij hen ook snel lukt, want onze vriendschap heeft er echt onder te lijden.

Groetjes, Marisa

He,

Ik ben nu gelukkig zwanger, maar dit heeft wel 2,5 jaar geduurd. We zijn op een gegeven moment in de medische molen gestapt en dan wordt het je wel duidelijk dat er ook een kans is dat je bij die mensen hoort, voor wie een kindje niet is weggelegd. Dit was best een lastige tijd. Ook ik vond het moeilijk als anderen "gewoon" zwanger werden. Maar ik realiseerde me ook dat andere mensen, net als ik, een kinderwens hadden en ik gunde het hen ook. Ik ben er vanaf dat we ongeveer een jaar bezig waren heel open over geweest, dat werkte voor mij het beste. Als ik het goed lees zijn je collega's er ook open over. Wat ik fijn vond was dat mensen wel rekening met mij hielden, maar me niet met alles probeerde te ontzien. Ik wilde dat mensen "gewoon" te me deden. Ik wilde ook weten als iemand zwanger was, niets erger dan dat je merkt dat mensen je anders gaan behandelen. Sommige mensen durfde niet meer enthousiast over hun eigen kinderen te vertellen bv, ik vond dat alleen maar ongemakkelijk. Ik had het liefst dat mensen mij de dingen vertelden, die ze anders ook aan me hadden verteld. En ja, natuurlijk vond ik het wel eens moeilijk, maar dat hoort ook bij het leven. Wel vond ik het fijn als er ook ruimte was voor mijn verdriet, net zoals ik ruimte maakte voor hun vreugde. Want ja, hoe erg ik het een ander ook gunde, ik gunde het mezelf uiteraard ook en ja, ik was wel eens stikjaloers op anderen die wel zwanger raakte.

Dus mijn advies; vertel het ze wanneer je het  ze anders ook verteld zou hebben.  Realiseer je dat het voor hen moeilijk is en dat ze misschien geen gat in de lucht springen. Je kan nog even benoemen dat je je voor kans tellen dat ze het lastig vinden. Maar uiteraard mag jij ook gewoon onwijs blij en dankbaar zijn dat jij wel zwanger bent!!!

Hopelijk heb je hier wat aan.

Lies

Hallo,

nou dan zit je in een leuke positie.

Zelf heb ik een zus die al wat jaren aan het proberen is en niet wil lukken. Ivf wil ook niet en ze heeft al 2 miskramen gehad tijdens mijn zwangerschap.
En wij zijn bij de eerste poging meteen zwanger en alles loopt goed.
Maar ook verder in de omgeving heb ik vrouwen met problemen.

1 ding : geniet er zelf wel van !!!!!
ik heb in het begin rekening willen houden met mijn zus en zette mijn geluk aan de kant.
Het werkt niet. Je kan ze NIET helpen. Hun pijn, hun verdriet. Wat je ook doet of wil doen, het heeft geen zin.
Laat ze weten dat je hun begrijpt en met ze meeleeft, maar meer kan je niet doen.

Zelf heb ik mee gedaan aan moeders voor moeders. Gewoon het idee dat je iets doet.

Maar meer heb ik ook niet kunnen doen. Mijn zus negeerd me omdat ze het niet kan zien dat ik zwanger ben. Mijn moeder reageerd ook afwisselend. Gaat het goed met mijn zus dan praat ze leuk over de baby, maar heeft mijn zus een dipje dan mag er niet over de baby gesproken worden.
Mijn zus heeft me (vlak voor ik in verwachting was) gezegt : als jij eerder een kind krijgt als mij dan gun ik je het kind niet.
Achteraf zei je dat het niet gemeent was. Maar dat was het wel. Haar diepste gevoelens. En ik begrijp het eigenlijk ook wel, maar het doet ook pijn.

Ik zou alles voor haar willen doen, maar dat gaat niet. Dus heb ik me erbij neer gelegt. Ik laat haar lekker met rust en geniet volop van mijn zwangerschap een het idee dat we dadelijk een kleintje krijgen. Als mijn zus eraan toe is, dan merk ik het wel.

Doe jij dat nou ook. Vertel het de mensen/vrouwen dat je zwanger bent. wel even op een tactiesche manier. Verwacht geen leuke reacties. Het is zeer pijnlijk voor hun. Maar laat verder aan hun over hoe nu verder. Willen ze gewoon leuk contact en vragen ze hoe het gaat : dan heb je geluk en wees blij. Gaan ze je negeren : laat ze lekker. Ze kunnen niet eeuwig boos blijven. Als de kleine er is zullen ze wel weer bijdraaien. Misschien duurd het een jaar, maar maak je daan niet druk om. Jij hebt NIKS fout gedaan en denk ook niet zo.

Geniet geniet en geniet.

Sorry voor dit lange verhaal maar het onderwerp roept (nog steeds) hevige reacties bij me op. Veel sterkte en succes. En gefeliciteerd met je zwangerschap

Groetjes Jeanine

Gewoon vertellen, net als je aan ieder ander zou doen. Let er idd wel even op dat je het persoonlijk verteld, en niet dat ze het via via moeten horen.

Mijn collega, met wie ik nauw samenwerk, is al 7 jaar bezig. Gaat hard richting 40, en dankzij de leeftijd van haar vriend is adoptie ook al niet meer mogelijk. Best heftig dus. Ik was in de eerste ronde zwanger en  heb het haar gewoon verteld, waar iedereen ook bij was.

Ze heeft de hele zwangerschap genegeerd, in die zin dat ze nooit vroeg hoe het met de baby ging. En als mijn collega's er iets over vroegen, werd zij erg stil, en deed niet meer mee in het gesprek. Maar de laatste dag voor mijn verlof was zij de enige die een kado'tje voor mij had…. Dat vond ik wel echt superlief…..

Nu ben ik weer zwanger, ongepland, terwijl mn dochter pas 5 maanden was toen ik zwanger werd. Nu weer heb ik het in de groep verteld. En ook nu, heeft ze nog nooit een woord over deze zwangerschap gezegd.

Het is niet makkelijk dat een collega zo'n groot gedeelte van je leven negeert. Maar voor haar is het ook niet makkelijk dat het bij mij zo  snel gaat, en ze me steeds ziet lopen met een dikke buik. Het is nu eenmaal niet anders……

quote: siem26 reageerde document.write(friendlyDateTimeFromStr('17-06-2009 09:32:34'));

---

Niet te moeilijk overdoen, dan wordt t ook niet "zo'n ding". En vergeet niet zelf te genieten, ik heb me veel te lang schuldig gevoeld…
X Siem

Goed advies. Ik heb me ook altijd schuldig gevoel. Nu soms nog. Maar jij/wij kunnen er niets aan doen.

He meiden,

ten eerste allemaal van harte gefeliciteerd met jullie zwangerschappen!

Hier een reactie van iemand die "aan de andere kant" staat….

Ik was vorig jaar direct na de bruiloft zwanger en moest het dus vertellen op mijn werk aan een collegaatje die al 2 x een miskraam had gehad…heel voorzichtig uiteraard. Helaas kreeg ik met 11 weken een miskraam….en werd maar niet weer zwanger…ondertussen 2 collega's papa geworden en mijn collegaatje kwam mij nu heel voorzichtig vertellen (leek wel alsof zij zich schuldig voelde tegenover mij….) dat zij zwanger was…..Vervolgens denderde vlak daarna mijn baas binnen om te melden dat zijn vrouw weer zwanger was….(krijgen het ook niet kado, 2 kindjes nu via IVF..)

Heb tijdens verlof van mijn collegaatje als enige van ons bedrijf contact met haar gehouden, hoe moeilijk en confronterend het soms ook was. Ook tijdens haar zwangerschap vroeg ik uitgebreid naar de echo's en bezoekjes aan de VK…

Weet je, tuurlijk je gunt het iedereen en je hoopt het ook mee te maken ooit….maar negeren vind ik zelf geen optie, het leven gaat door met of zonder kindjes! En als andere mensen wel kindjes krijgen, is het altijd wel even slikken, maar vind het nog steeds iets geweldigs!!

Mijn zus heeft 3 kindjes waarvan de jongste nu net 1 jaar is geworden, heeeeeeerlijk! Mijn man en ik genieten enorm van haar aanwezigheid.

Dus zoals jullie het voorstellen lijkt mij helemaal goed, voorzichtig vertellen en gewoon lekker genieten van het geluk dat jullie ervaren! Kijk je hoeft het er niet in te wrijven, maar je hoeft het ook niet te negeren….kijk gewoon hoe mensen naar jou reageren en kopieer dat gedrag!

Ik ben nu 8 dagen overtijd en niet ongesteld geworden en ook niet zwanger! Tis spijtig maar wel de waarheid…..net beschuit met muisjes gegeten omdat mijn baas papa is geworden, een en al zwangerschaps en babyverhalen….pffff even slikken en…gewoon weer doorgaan!

Dus meiden, sterkte met het vertellen aan diegenen waarvan jullie weten dat het hard zal aankomen, maar realiseer je ook dat hier een hoop jaloezie aan ten grondslag ligt en niet iedereen weet hier mee om te gaan!

gr Yosha

Hallo Yosha,

Ik moet zeggen dat jij echt geweldig erop reageert.

Ik begrijp dat het heel moeilijk is voor vrouwen die geen kinderen (nog niet) kunnen krijgen om andere wel zwanger te zien. Daar heb ik echt alle begrip voor. Maar vaak zijn ze diep van binnen gekwetst en boos en negeren de zwanger dan.

Ik wrijven hoeft echt niet. En ook niet elke seconde van de dag erover praten. Maar het zou prettig zijn om gewoon bij elkaar te kunnen zijn. Een gewoon gesprek aangaan. Maar dat gaat vaak niet.

Het is en blijft een lastige situatie. Rekening houden met elkaar is heel belangrijk. En soms denk je dan alleen aan jezelf door bv alleen maar over de baby te praten of alles wat zwanger is uit de weg te gaan.

Heel begrijpelijk maar pijnlijk voor beide kanten. Ik vindt het bijzonder geweldig als vrouwen zo als jij er gewoon over kunnen praten. Jij bent 1 van de vrouwen die voor de tussen weg kiest en niet alleen voor zich zelf. Ik hoop wel dat andere dit waarderen en jou ook met hetzelfde respect behandelen.

Nogmaal echt geweldig en moedig van je !!!

Groetjes Jeanine

Bedankt allemaal!
Hier heb ik zeker veel aan!

[Auteur]

Berichten