Ik voel me vaak zo machteloos en alleen. Mijn partner en ik kunnen echt al weken niet meer met elkaar overweg! Op het moment ben ik ruim 37 weken zwanger en maken we alleen maar ruzie met elkaar.

 

Ik voel me totaal niet gesteund, ons huis is al maanden zooi en vandaag heeft hij voor het eerst zich bezig gehouden met het huis “ready” maken voor dr kleine. Hij is dan helemaal trots op zichzelf en verwacht blijheid vanuit mij. Ik ben alleen maar woedend, hij had hier verdomme al 9 maanden eerder mee kunnen beginnen en ik heb al bijna 9 maanden heel veel stress van de onafgemaakte dingen in huis. Ik kan dus gewoon niet eens meer blij of dankbaar zijn. Het heeft voor mij te lang geduurd. Daarnaast denk ik steeds; “ik krijg toch ook geen applaus voor het huis dat ik elke dag schoonmaak, de blousen die ik voor hem strijk, het koken, de boodschappen of de wasjes die ik draai”. Kortom alles hier in huis is een strijd.. Daarnaast heeft mijn partner hele erge adhd, sws al lastig om mee te leven maar sinds mijn hormonen kan ik het echt niet meer aan. Ik huil veel omdat ik me alleen voel, stress rond de baby ervaar en niet gesteund door mijn partner voel. Het doet hem allemaal simpelweg niks, op het moment dat ik huil loopt hij gewoon weg of begint hij te schreeuwen dat ik moet stoppen met stressen om niks.. 

Op het moment zit ik er echt gewoon helemaal doorheen. Ik ben mezelf niet meer en kan niks van zijn ADHD trekjes hebben; het ongeorganiseerd te werk gaan, dingen niet afmaken, geen reactie op mijn verhalen omdat het te druk in zijn hoofd is etc etc etc! We hebben alleen nog maar ruzie en ik begin bijna te wensen dat die kleine verdwijnt. Zo wil ik namelijk geen kindje op de wereld zetten.. 

Zijn er hier mensen in een vergelijkbare situatie? Of die iets dergelijks mee hebben gemaakt? Hoe hebben jullie dit opgelost? Hoe krijg je meer rust in je relatie? Is er iemand met tips? 

Ik voel me echt heel wanhopig op het moment en zie geen uitweg meer.. Ergens weet ik dat het grotendeels aan mij ligt omdat ik een totaal ander mens ben geworden maar omdat we nu alleen maar ruzie hebben lukt het simpelweg ook gewoon niet om met elkaar te praten.. Alle tips zijn dus welkom.

Nou ik herken wel veel hoor. Sinds we wisten dat ik zwanger was is er een hoop veranderd tussen ons. De kleine is trouwens alweer 9 maanden, maar ik kijk met tranen terug op de steun van mijn man gedurende mijn zwangerschap. Veel ruzie om niks, me niet gesteund voelen, me niet geliefd voelen, weinig bewondering dat ik zijn kindje draag. Alles zorgde voor een strijd. Nu was de baby niet gepland, maar opletten hebben we ook niet gedaan. Dus dan kun je zwanger raken. Ik 39 en al 2 puber dochters van 14 &16, samen onze kerel nu💙.

Het gaat nu weer steeds beter tussen ons. Het was wel goed onze draai zoeken. En ergens heb ik wel een deuk opgelopen tijdens de zwangerschap. Ik deed misschien veel te veel verwachten van hem. Aangezien mijn ex heel betrokken was van begin tot eind en nu nog steeds heel erg bij onze dochters. Vroeger zeiden vriendinnen altijd dat ik deed boffen met zo een vader voor de meiden datje dat weinig ziet.

Ik heb het er wel altijd over gehad met mijn partner en bespreelbaar gemaakt. Hij is gek op de kleine kerel en erg bezorgd altijd als er wat is met hem. Het grootste gedeelte van de verzorging neem ik op me, ook al werken we beide 36u! Ik nu ff 28 ivm ouderschapsverlof. 

Alles komt goed. Er veel verandert, ik kan niet zonder de kleine kerel, hij en de meiden ook.niet. we zijn gelukkig, maar pefect is het allemaal  niet tussen ons. 

Succes met de laadste loodjes!

Ps. De dag van water breken met 37+6 bij mij en nadat de weeen later die dag begonnen heeft mijn man pas bedje en box enz in orde gemaakt! Tijdens mijn weeen die ik lag op te vangen op de bank was manlief met.box.bezig haha. 2u later was de kleine kerel er al….

 

Meid wat vervelend! Laatste loodjes wegen het zwaarst. Dat zowieso! Had niet iemand je man kunnen helpen met het “ready” maken van het huis? Desnoods iemand in huren als het financieel haalbaar is. Geen hoofdpijn of extra stress voor jou. Denk dat je man het ook spannend vind allemaal maar dat het er dan zo rot uitkomt. Sterkte 

Gebruikt hij geen medicijnen daarvoor?

De laatste loodjes wegen het zwaarst en helaas komen dit soort dingen in de beste relaties voor! Je hebt nu last van nesteldrang en dat krijg je altijd voordat je bevalling begint.

Probeer hulp in te schakelen van je familie vrienden als dat kan. 

Tijdens en na de bevalling hebben jullie elkaar het hardst nodig dus hou nog even vol meid, je bent er bijna!! 

 

Probeer het te relativeren ondanks je hormonen. Je partner is zo en dat kan je niet veranderen, op het stukje emotionele steun na. Vergeet niet dat mannen niet voelen wat je als zwangere vrouw wel allemaal voelt. Plus een baby is nog megaabstract tot ie uit de buik is. Gegarandeerd dat er dan een switch komt in betrokkenheid en steun.

Het klinkt een beetje alsof je het allemaal op hem afreageert om in de kern nietszeggende dingetjes/hormonen.. 

Ik en mijn man hebben ADHD, dus ik begrijp hem zeker. Het krijgen van een baby is enorm spannend en kan ADHD-trekjes zeker versterken. Hoe moeilijk het ook is, probeer hier begrip voor te hebben. Kijk naar alle dingen die hij wel doet. Waarschijnlijk slaat hij zichzelf stilletjes al voor z’n kop omdat hij zo laat is begonnen (uitstelgedrag is heel typisch ADHD) en kan hij het er gewoon niet bij hebben dat jij er ook boos om wordt. Je hoeft nog maar een paar weken, hou nog even vol! Spreek duidelijk met hem af wanneer hij een klusje gaat doen en herinner hem hier op een vriendelijke manier aan. Schaf een kalender/app aan, help hem structuur te geven aan deze spannende tijd. Dat is constructiever dan de hele tijd boos worden om dingen waar hij écht niet zoveel aan kan doen (ook al lijkt dat soms wel zo). Het is geen gebrek aan betrokkenheid of interesse dat hij dingen niet uitvoert, maar waarschijnlijk juist omdat hij het erg spannend vindt en hij overspoeld is. 

Heel veel succes en laat je niet gek maken door jezelf 😉

[Auteur]

Berichten