Nou ik herken wel veel hoor. Sinds we wisten dat ik zwanger was is er een hoop veranderd tussen ons. De kleine is trouwens alweer 9 maanden, maar ik kijk met tranen terug op de steun van mijn man gedurende mijn zwangerschap. Veel ruzie om niks, me niet gesteund voelen, me niet geliefd voelen, weinig bewondering dat ik zijn kindje draag. Alles zorgde voor een strijd. Nu was de baby niet gepland, maar opletten hebben we ook niet gedaan. Dus dan kun je zwanger raken. Ik 39 en al 2 puber dochters van 14 &16, samen onze kerel nu💙.
Het gaat nu weer steeds beter tussen ons. Het was wel goed onze draai zoeken. En ergens heb ik wel een deuk opgelopen tijdens de zwangerschap. Ik deed misschien veel te veel verwachten van hem. Aangezien mijn ex heel betrokken was van begin tot eind en nu nog steeds heel erg bij onze dochters. Vroeger zeiden vriendinnen altijd dat ik deed boffen met zo een vader voor de meiden datje dat weinig ziet.
Ik heb het er wel altijd over gehad met mijn partner en bespreelbaar gemaakt. Hij is gek op de kleine kerel en erg bezorgd altijd als er wat is met hem. Het grootste gedeelte van de verzorging neem ik op me, ook al werken we beide 36u! Ik nu ff 28 ivm ouderschapsverlof.
Alles komt goed. Er veel verandert, ik kan niet zonder de kleine kerel, hij en de meiden ook.niet. we zijn gelukkig, maar pefect is het allemaal niet tussen ons.
Succes met de laadste loodjes!
Ps. De dag van water breken met 37+6 bij mij en nadat de weeen later die dag begonnen heeft mijn man pas bedje en box enz in orde gemaakt! Tijdens mijn weeen die ik lag op te vangen op de bank was manlief met.box.bezig haha. 2u later was de kleine kerel er al….