Hallo dames.
Ik ben hier voor het eerst en heb even door jullie berichtjes heen gelezen. Erg interresant. Zelf ben ik "pas" 34 weken zwanger, maar ik had eigenlijk een hele andere vraag.
Mijn partner en ik willen de bevalling (waarschijnlijk) samen gaan beleven en ik heb dat tegen mijn moeder gezegd. Nu heb ik mijn moeder teleurgesteld zegt ze en is ze al 4 weken kortaf. Zijn er vrouwen die dit herkennen? Ik ga nu namelijk mijn laatste weken niet zo gezellig in, en daar zit ik best wel mee. Moet er wel bij zeggen dat mijn band met mijn moeder echt altijd geweldig was en dat ze het daarom ook verwacht had van me. Je hoort het al ik heb een ontzettend schuldgevoel nu…ben benieuwd naar hoe jullie erover denken! liefs tamara

he tamara

ik heb zo'n gevoel van het liefste zou ik het met zijn 2e doen en echt niemand erbij, ze waren er ook niet bij toen ons kindje verwekt werd…
mijn ouders hadden het zelfde gevoel vroeger dus respecteren dat… ik snap dat het voor jou/jullie moeilijk is..succes…
lieke

inderdaad als jij dit niet wil moet je het ook niet doen, het is jou bevalling en jij moet het beste doen voor jezelf, en dan is je moeder kortaf nou en, komt ze wel weer overheen maar mischien moet je haar uitleggen waarom niet( ben je niet verplicht vind ik) maar mischien voor jou gemoedrust?

Jij moet bevallen, dus je moeder zal jouw wensen moeten respecteren. Zeg dus duidelijk tegen je moeder dat ze niet bij de bevalling aanwezig zal zijn, maar houd voor jezelf wel de mogelijkheid open dat je je tijdens je bevalling kunt bedenken en dat je moeder dan alsnog kan komen, of dat ze meteen na de geboorte kan komen.
Toen ik van mijn eerste moest bevallen ging ik er vanuit dat ik dit alleen met mijn man zou doen. Toen kwamen er gaandeweg zoveel complicaties bij dat mijn moeder er als steun bij is gekomen. Ik vond dat heel prettig, terwijl ik haar vantevoren niet gevraagd had om te komen.
Het kan dus altijd anders gaan dan je vooraf bedenkt. Dat kun je ook tegen je moeder zeggen.

Hoi hoi,
Ik had dat net zo.
Mijn schoonmoeder wilde erbij zijn, maar we hebben samen tegen haar gezegd dat we dat echt voor onszelf wilden houden, mn man en ik dus, en toen was er wel ff een lang gezicht, maar helaas.
Tis onze keus, onze bevalling.
Ik wens je heel veel succes met je bevalling.
(ben zelf inmiddels bevallen van een dochter)

Groetjes

Mijn schoonmoeder verwachtte ook dat ze erbij mocht zijn en begon zelfs te huilen toen ze hoorde dat we dat met z'n 2en wilden doen. Maar toen ze na de geboorte ons engeltje zag, was ze alles weer vergeten.

Bij ons was het zo dat we gezegd hadden, in principe met z'n tweeen en alleen bij uitzondering als er iets fout zpu gaan of zo. Dan zou mijn moeder gebeld worden om mij bij te staan, mijn schoonmoeder reageerde zo van, als jouw moeder erbij is kom ik ook, want het is ook mijn eerste kleinkind. Mijn moeder zou er alleen bij zijn om mij te helpen dan zou het even niet om het feit van het eerste kleinkind gaan, maar ja, geef er niet aan toe, deze unieke gebeurtenis is van jou en je man en die moet je echt helemaal samen gaan ervaren. Succes ermee, veel liefs Martine

Mijn moeder is er ongepland bijgeweest bij mijn eerste bevalling en dat heb ik toen als heel fijn ervaren (is nog steeds een mooie herinnering) dus misschien kun je haar beloven dat als je van gedachten verandert, ook tijdens de ontsluiting, je haar alsnog belt? Nu ga ik voor de 2e keer bevallen en woon een stuk verder weg, waardoor ze er gelukkig niet op rekent te worden gevraagd, want nu wil ik het (geloof ik) liever samen met mijn man doen…hoe dan ook hoop ik voor je dat ze het respecteert wat jij beslist, het is immers geen 'recht' voor een moeder om erbij te zijn….

Misschien raar van mij, maar ik vind het niet meer dan logisch om dat met zijn 2-en te doen.

[Auteur]

Berichten