Beste forumleden,
om te beginnen wil ik mijn excuses aanbieden aan de mensen die zich gekwetst voelen door bovenstaand oproepje. Ik begrijp dat velen van jullie een lange weg moeten gaan, die mogelijk nergens toe leidt. Juist daarom zou ik voor mijn artikel (drie interviews met zwangere vrouwen die weten dat dit hun laatste zwangerschap is) ook graag spreken met een moeder die deze weg heeft afgelegd en zwanger is geworden. Ik denk dat iemand die in de medische molen heeft gezeten, haar zwangerschap anders beleeft dan iemand die snel zwanger is geworden. Daarom verwacht ik ook dat de wetenschap dat er geen zwangerschap meer volgt (bijvoorbeeld omdat ze niet nog een keer het traject in wil of kan) óók andere gevoelens met zich meebrengt. In plaats van dat ik drie moeders interview die vertellen: 'Ik heb er straks twee (of drie, of vijf of acht) en vind mijn gezin wel compleet nu'.
Ik heb inderdaad ook verschillende oproepjes geplaatst bij de zwangerforums. Maar juist omdat ik verwacht dat vrouwen die hier lang lief en leed hebben gedeeld en uiteindelijk toch zwanger zijn geworden hier nog meekijken, heb ik besloten ook hier een oproepje te plaatsen. Nogmaals, ik vind het heel vervelend als ik lezeressen door mijn oproepje met de neus op de feiten heb gedrukt en daarmee verdriet heb gedaan. Ik hoop dat jullie door deze uitleg mijn bedoeling beter begrijpen.
Ik wens jullie allen veel sterkte en moed in dit zware traject.
Groet, Irma