Afgelopen woensdag was ik 12 weken zwanger,dolgelukkig waren we met de zwangerschap.
We gingen naar de verloskundige voor een termijnecho,maar wat we toen zagen daar schrokken we ongelooflijk van.
We zagen (na goed zoeken)een vruchtje van 7 weken en 3 dagen ,maar geen hartactiviteit.
Dus wij met lood in onze schoenen een afspraak gemaakt in t ziekenhuis voor een inwendige echo,gelukkig kon ik de volgende dag om half 9 al terecht.
Maar het mocht niet meer baten,want het vruchtje ben ik woensdagavond plots verloren,maar moest toch naar t ziekenhuis van de verloskundige.
Daar werd idd bevestigt dat ik het vruchtje was verloren en dat de vruchtzak ernog wel in zit,dus als het dit weekend niet vanzelf loslaat dan moet ik maandag voor een curretage.

Ik weet we zijn vorig jaar juni de trotse ouders geworden van een gezonde dochter en we hebben samen 7 gezonde kinderen,maar dat maakt t verdriet voor ons niet minder.
We zijn er kapot van,vooral omdat we met deze zwangerschap ons gezinnetje als compleet zagen,maar het mocht niet zo zijn helaas.

veel liefs Carolien

Wat erg voor jullie…

Ik krijg er helemaal kippenvel van als ik dit lees…
Ik heb vorige week vrijdag een curretage gehad
omdat het zakje bij mij niet los wilde laten…
Ik wens je heel veel sterkte om dit samen met
je geliefden te verwerken…
Enne…succes maandag als je eventueel
gecurreteerd moet worden (de ingreep is mij
reuze mee gevallen…neemt niuet weg dat het
verdriet niet minder is hoor…)…
Lucht je hart als dat nodig is…daar zijn we voor…

Liefs, Judith

Hoi Judith,

Ik vind t wel lief van je dat je me sterkte wenst terwijl je in t zelfde schuitje zit…..

Tis gewoon zo oneerlijk,dit is mijn 6de miskraam,maar het komt iedere keer weer als een donderslag bij heldere hemel,het went nooit,het verdriet,het alleen voelen,het onbegrip van anderen,sommige reacties die ik krijg,ach je hebt toch 7 kinderen?ja inderdaad,maar daar word het verdriet van ons niet minder om!Dit kindje was net zo gewild en   welkom als de anderen.
Maarja helaas het heeft niet zo mogen zijn.
Het waarom krijg je toch nooit geen antwoord op,heb ik dan misschien iets verkeerds gedaan?
Niet te voorzichtig geweest?
Ik weet dat dat er niets mee te maken heeft,maar toch houd t me erg bezig.
En nu zie je natuurlijk allemaal zwangere vrouwen,waar het wel goed bij gaat,begrijp me niet verkeerd,ik gun dit echt niemand.maar waarom moet t iedere keer weer mij overkomen?Waarom?Waarom?

Hoe voel jij je nu?
Hoe ga jij hier mee om?
Heb je veel steun van dierbaren?

liefs Carolien

Hoi,

Ja, die vragen zou ik ook graag beantwoord willen zien na een prille miskraam en een buitenbaarmoederlijke zwangerschap 3 weken geleden…Maar daar zullen we geen antwoord op krijgen, we kunnen alleen maar hopen en afwachten of het een volgende keer wel goed zal gaan! Eerst wel weer zwanger worden natuurlijk.
Wil je/jullie heel veel sterkte wensen met dit verlies, lijkt me dubbel erg om er pas achter te komen na 12 weken!! Ikzelf was er 'gelukkig', de 1e keer met 6 weken al achter en daardoor bij de 2e keer al bij 7 weken dat het niet goed was en bij 8 weken dat het om een buitenbaarmoederlijke zwangerschap ging.

Dikke knuffel van
Ineke

Hoi,

Na 12 weken zwangerschap ga je er eigenlijk niet meer vanuit dat je nog een miskraam kunt krijgen,ik dacht altijd dat je met 12 weken "goed"zat,maar oh wat heb ik mij vergist zeg.
als ik sommige verhalen hier lees dat het zelfs met 18 weken nog mis kan gaan dan houd ik mijn hart alvast vast voor als ik ooit weer zwanger zou mogen worden.
Wat zullen dat dan een spannende maanden zijn zeg,eigenlijk onmensenlijk wel!
Een zwangerschap   daar behoor je van te genieten,maar ik denk dat dat niet voor iedereen zal gelden,vooral in het begin niet.

Tuurlijk houd je in gedachten wel rekening dat het mis zou kunnen gaan,maar als het dan ook echt gebeurt weet je eigenlijk niet wat je allemaal overkomt,onrealistisch,je weet t wel,maar wilt t eigenlijk niet weten..
Je weet dat dit waarschijnlijk t beste is ,maar toch….
  Machteloosheid,ongeloof,verdriet,pijn en vooral het Waarom,maar daar zullen we wel nooit geen antwoord op krijgen!

liefs Car

Hoi Caro,
Ik vind het heel herkenbaar wat je schrijft. Het is mijn eerste zwangerschap en de eerste weken waren we ons er heel erg van ' bewust' dat het nog fout kon gaan. We hadden bijv ook nog niets gekocht. Nu zaten we net op het punt om ervan te gaan genieten en ik durfde ook al iets te kopen en dan…
Tis zo onwerkelijk allemaal..
En het feit dat jij al 7 kinderen hebt doet niks af aan je verdriet. Mensen kunnen soms zo'n domme dingen zeggen. Vaak is het wel onwetenheid maar toch, dat maakt het er dan nog niet beter op.
Nog een keer sterkte!

[Auteur]

Berichten