Waren er bij jullie duidelijke redenen waarom het is misgegaan? En hoe gaan jullie daar mee om?
Wij hadden een hele duidelijke reden, het was een siamese tweeling met een romp en twee hoofdjes. Pure pech, de kans voor een volgende keer is nihil en bij mij net zo groot als bij ieder ander. Ik hoop dat ik het hierdoor beter kan verwerken, ik ben misschien zelfs blij dat het nu niet meer leeft en dat het niet geboren hoeft te worden.

En (wat persoonlijker) wat hebben jullie met het vruchtje/kindje gedaan? Ik hoop dat het er vanzelf uit gaat komen omdat dat het natuurlijkste is, ze willen graag dat ik het afsta zodat ze onderzoek kunnen doen naar siamese tweelingen. Ik was 9weken toen het is overleden dus ik heb er nog niks mee, denk niet dat ik het wil begraven ofzo.
Hoe gaan jullie hiermee om?

Gr. Roos

Hoi Roos,

Ook hier maar even een reactie op. Op dit forum wordt niet zo heel veel gereageerd, vandaar (maar goed ook natuurlijk, als je dat positief bekijkt!).

Bij ons was het vruchtje met groeien gestopt maar het hartje klopte nog wel. Ondanks dat was het een miskraam geworden. Een reden? Ik word dit jaar 36 en dan is er verhoogd kans op een miskraam. Wel heb ik al een zoontje dus daar houd ik me dan maar aan vast (dat ik wel een zwangerschap kan voldragen bedoel ik). Verder was er helaas geen noemenswaardige reden.

Ik wil je wel even waarschuwen. Je zegt dat het, omdat het pas 9 weken is, je er nog niets mee hebt. Maar het uitdrijven van de vrucht is wel flink pijnlijk en je schrikt ook wel van het nu al complete mensje!! Houd daar maar rekening mee. Het is heel klein (2 cm of zo) maar al wel met armpjes en beentjes etc. Dat is best heftig hoor!! Het zit wel in een vlies (soort ei).

En iedereen die zegt, ja het is maar beter zo, en het lichaam doet het niet voor niets etc. etc. maar het hakt er toch in en het zal nog wel een tijdje duren voordat je het een goed plaatsje kan geven in je hoofd (en in je hart).

Meid, nogmaal heel veel sterkte!

Groetjes,
Rosanne

Hoi Rosanne,

Daar ben ik dan ook wel bang voor, dat het al echt een minimensje is wat eruit komt, ben bang dat ik dat beeld nooit meer kwijt raak.
Vanmiddag de vk gesproken en ik mag er nog zo'n twee weken opwachten, als het er dan nog niet is dan krijg ik een opwekker in de vorm van een pilletje.
Zij was gelukkig geen voorstander van curretage!

Gr. Roos

hoi roseliek,

ik heb pas een miskraam gehad, zat op het decemberforum..
wilde je even heel veel sterkte wensen met jullie verlies..
Ik zou als ik jouw was me toch voorbereiden dat het doorzetten van de miskraam uiteindelijk toch veel emoties zou kunnen oproepen..
Ik kreeg ook medicijnen om de miskraam op te wekken en ondanks dat het 'slechts' een vruchtzakje was wat ik uiteindelijk verloor toch heb ik het er even flink moeilijk mee gehad..
toen was het echt definitief voorbij….
Het was bij mij alsof ik het toen pas echt besefte….

Ikzelf hoefde verder niets te doen met het vruchtje, maar heb het een eerbiedig grafje gegeven, het was toch mijn kindje in wording….
Bij mijn eerste miskraam ben ik gecureteerd en had ik helaas die keuze niet..
Je moet doen waar jullie je goed bij voelen zou ik zo zeggen, dat is tenslotte voor iedereen anders..

heel veel sterkte,

mamavan2

Roseliek,

allereerst heel veel sterkte met het verwerken van dit verlies. Je gedachten dat je volgende keer net zo veel kans hebt als ieder ander dat het wel goed gaat is eengoede insteek, en zal je extra kracht geven.

Ik ben vorig jaar na een zwangerschap van een kleine 18 weken bevallen van een klein kindje. Een kindje zo groot als mijn hand. Wij hebben het kindje achtergelaten in het ziekenhuis, omdat we graag wilde dat het helemaal onderzocht werd. Wat er daarna mee gebeurd is wil ik niet over nadenken. We kunnen het natuurlijk wel bedenken, maar we maken het niet concreet.

Zo hebben wij ons kindje ook geen naam gegeven, en is er dus ook niet een soort van grafje. Begin april, 11 maanden na die bevalling, ben ik opnieuw bevallen, dit keer van onze zoon Jacco. Op zijn geboortekaartje hebben we naast de namen van de grote zussen, ook een sterretje gezet. Een sterretje met voor ons een speciale betekenis.

Bij eerdere miskramen (13  en 8 weken)  was het toch anders. Van die miskramen is niets opgevangen, heb ik niets bekeken, heb ik ook nooit behoefte aan gehad. Ik verloor voor mijn gevoel geen kindje, maar een droom. Zeker bij mijn eerste miskraam was er de angst dat iknooit een levend kindje in mijn armen zou houden.

In ieder geval heel veel sterkte meis en blijf positief, want daar heb je het meeste aan.

Miep

Hoi, hoi,
Bij mij is het alweer ruim een jaar terug dat het is misgegaan. Heb inmiddels wel een gezonde zoon gekregen die precies op dezelfde datum is geboren als toen ik een jaar daarvoor werd gecurreteerd. Bij mij hebben ze het weefsel onderzocht en zeiden ze dat het een chromosomenafwijking was die vaker voorkomt bij vrouwen die de pil gebruiken.
ik moet wel zeggen dat er volgens mij geen dag voorbij gaat dat ik er niet aan denk. Ookal was het nog maar een vruchtje van negen weken. Het doet me veel meer dan ik eigenlijk dacht.

Groetjes
Shelby

Hoi Rosaliek,

Hoe gaat het met je (jullie)

heel veel sterkte met dit verlies.
En hoe jullie dit doen (wel of niet zien, achterlaten, begraven enz.)

Dat is jullie persoonlijke keus

Liefs Sil

[Auteur]

Berichten