Hoi allemaal,
Ik ben 13 weken geleden bevallen van een dochter. Alles gaat in principe goed, het is onze tweede dochter alleen in tegenstelling tot de eerste is zij niet 'geplant' geweest. Voor mij is dat gevoelsmatig geen probleem maar mijn partner lijkt daar anders over te voelen…in de afgelopen 13 weken heeft hij haar nog niet een keer uit zichzelf verschoont, geknuffeld, in bad gedaan enz. Ze heeft de eerste 9 weken heel veel gehuild wat dus op mijn bordje terecht gekomen is. Verder irriteerd hij zich eraan als ze huilt. Kortom een moeilijke situatie. Ik zie wel dat hij steeds vaker kontact met haar probeert te maken maar het is niet ideaal te noemen. Nu moet ik zeggen dat ik me ondanks dit alles wel goed/fit voel alleen ben ik denk ik ergens eigenlijk heel boos over wat er de afgelopen jaar allemaal gebeurt is. (vanaf het zwanger worden tot nu) Het is een lang verhaal en er spelen nog meer dingen mee. Herkent iemand dit en hoe is het verder verlopen..ik heb niet de indruk dat het niet goed komt maar merk wel dat ik me erg in de steek gelaten voel door hem. wie heeft raad..

Hoi een kindje krijgen is niet niks ook al is het een tweede.
En dan ook niet "geplant" maar jullie hebben samen de keus gemaakt om haar toch te laten komen. Voor een vrouw zal dat gevoel veel sterker zijn dan bij een man.
Maar toch mag je wel verwachten van hem dat hij van haar houd en voor haar zorgt hij was er tenslotte ook bij toen ze verwekt werd.

Het enige wat je MOET blijven doen is praten met elkaar en eerlijk zijn. Zeg dat je je in de steek gelaten voelt en laat hem vertellen waarom hij doet hoe hij doet. Ik ben van mening dat er in een relatie veel gesproken moet worden over irritaties enz.

Dus probeer het

groetjes joyce mama van Mara

Hoi Anoniem,

Ik heb een beetje hetzelfde probleem; mijn vriend is er bijna nooit en als hij thuis is toont hij niet echt veel interesse in ons dochtertje van 7 weken. Zij was ook niet gepland, maar ik denk dat het niet daaraan ligt. Bij hem is het meer zo dat hij met een baby die zo jong is niet zoveel kan. Bij zijn andere kinderen had hij dat ook, pas na een maand of 4 begon hij ze echt leuk te vinden en nu besteed hij heel veel tijd aan ze. Met ons dochtertje zal dat dus ook wel goed komen, al vind ik het nu absoluut niet leuk.
Misschien dat jouw partner straks ook verandert als hij echt contact met jullie kindje krijgt en met haar kan spelen en zo. Ik hoop het!

Succes, Groetjes Chloë

Hoi dames,
Bedankt voor jullie reactie. Chloe je verteld dat je vriend er bijna nooit is. Bedoel je daar ook s'avonds mee?? Mijn vriend is gemiddeld zeker 3 avonden van huis. Ik heb altijd al het gevoel gehad dat dat vrij veel is.Is dit nou iets typisch mannelijk..er zijn ook mannen die hier geen 'last' van hebben.(van vriendinnen bijv.) Nou goed het gaat helemaal niet meer alleen over de baby, maar soms is het zo lastig om door te krijgen wanneer je aan de bel moet trekken.
Groetjes.

Ik vind 3 dagen wel veel hoor. Typisch vluchtgedrag. Zou lekker wezen, jullie hebben toch samen een kind? Je kunt dit wel afdoen met "is dit iets mannelijks?"
Is ongetwijfeld zo, maar dan hoef je dat nog niet goed te keuren. Mannen hebben gauw het gevoel dat ze recht hebben op een leven naast de baby en het liefst moet dat leventje precies zo blijven als voor de baby. Tuurlijk mag je een leven naast de baby hebben, maar dan wel eerlijk verdeeld. Ik neem aan dat jij er ook weleens behoefte aan hebt eens wat voor jezelf te doen. Eis dit dan ook van hem, net als dat je van hem mag verwachten dat hij wat vaker thuis is, jouw steunt, met je praat en voor de baby zorgt. Ga af op wat jij werkelijk zou willen en wees eerlijk tegen je vriend. Daarover moet je toch open kunnen zijn in een relatie? Hopelijk vinden jullie samen de juiste weg hierin!

Geniet van jullie kind, van elkaar en van je eigen leventje!
Groetjes, Marieke

Ik zal jullie eens iets leuks vertellen. Mijn vriend en ik hebben 2 kindjes van bijna 2 en bijna 4 en we doen wat de kinderverzorging betreft echt fifty-fifty. In bad, luiers verschonen,eten geven enz enz. En als iemand een avond weg moet gaat dat altijd in overleg. Dus het is echt niet de moeder die er altijd moet zijn. Ik ben ook zo gemiddeld 2 avonden doordeweeks weg en hij zelfs nog minder. Alleen inderdaad het eerste half jaar als je nog met de borstvoeding zit ben ik er meer mee bezig geweest maar dat is natuurlijk normaal en overheen te komen. Maar ik denk dat je man toch ook probeert al wat meer contact te maken met je dochter als ik dat zo lees. Dus de inzet is er wel, en dat is toch ook al heel wat. Jij moet hem er zelf misschien nog iets meer in betrekken. Dan komt het vast wel goed allemaal.

Inderdaad is mijn vriend er 's avonds bijna nooit. Hij is vorig jaar een eigen bedrijf begonnen en is daarom bijna altijd aan het werk. Als hij om 23 uur thuiskomt is het vroeg, bij wijze van spreken. Eigenlijk hebben we alleen de zondag samen en dan merk ik ook wel dat hij gek op ons dochtertje is, maar ik vind het wel heel weinig.
Maar ja, er iets van zeggen werkt bij hem juist averechts, volgens hem wist ik toen ik hem leerde kennen al dat hij een workaholic is en heb ik er zelf voor gekozen. Het is óf accepteren dat hij zo vaak weg is óf hem uiteindelijk kwijtraken. En dan kies ik toch voor het eerste, omdat hij tóch ook wel de liefste vriend en papa is die je je kunt wensen.
Liefde maakt blind he………….

Liefs, Chloë

Hoi,

Ik herken mijn eigen partner wel een beetje hierin, alleen is het bij hem t geval dat hij echt heel erg onzeker is. Heb ook geen idee hoe ik er mee om moet gaan en wat ik er aan kan doen.

Als ze wakker is pakt hij haar niet uit zich zelf op en doet ook gene luier alleen om, want hij kan dat niet, zegt hij dan. Ze is nu 5 mnd oud, en heeft haar nog nooit op bed gelegd, kan die volgens hem ook niet. Als ik weg ga om te werken dan laat hij altijd ze moeder komen omdat hij het niet alleen kan, hij is bang dat er iets fout gaat.

Daarbij heeft hij al zeker 2.5 mnd geen fles meer gegeven, kan hij niet want ze doet moeilijk bij hem. Het gaat me echt opbreken, maar wat moet ik er aan doen. Hij zegt dat het wel komt als ze ouder word, maar dat hoor ik al 5 mnd. Nu is het zelfs zo erg dat hij me verbied om alleen met haar weg tegaan naar me vriendin, omdat ik dan over de rijksweg moet en als ze dan begint te huilen achterin dat ik dna niets kan doen.

Hij is zo onzeker, heeft iemand hier ook ervaring mee, want weet echt niet hoe ik er mee om moet gaan.

[Auteur]

Berichten