Hai,

Ik ben van een ander forum maar ik had een vraag aan jullie. Ik heb pas een opmerking geplaatst nav een bevallingsverhaal (was erg moeilijk geweest en had 30 uur geduurd) en de opmerking die ze als laatste plaatste "de volgende keer gaan we adopteren" (ook door mij bijvermeld dat ik wel dacht dat dit een grap was)dat wij als kersverse moeders eens best stil mogen staan bij degene niet niet het geluk hebben mogen meemaken zoals ik en de anderen van het forum. Ik kreeg hier een reactie op terug dat ze het een traumatische ervaring had gevonden de hele bevalling en dat ze het NOOIT zou vergeten de pijn die ze heeft moeten doorstaan voor het krijgen van haar kind. Dat traumatische stootte me behoorlijk voor mijn kop aangezien ik een zus heb die 3 maal een miskraam heeft gehad en nog steeds geen kinderen heeft heb en ook vele ken die geen kinderen kunnen krijgen en vanalles proberen of adopteren etc. Ben behoorlijk vel geweest en heb een behoorlijk hard, bitchy stukje geschreven nav dat verhaal. Ik ben persoonlijk van mening dat een mens best wat mag overhebben voor het ontvangen van zo ´n wonder en best die pijn mag dragen voor dit. Deze pijn weegt niet op naar mijn mening tov geen kinderen kunnen krijgen. Wat is nu 30 uur pijn tov een levenlang pijn omdat je de kinderwens niet kunt vervullen hou graag je het ook wilt'???? Ben ik nou gek?

Hoi Marcha,
Gelijk sprongen de traantjes in mijn ogen na het lezen van jouw bericht.Nee je bent zeker niet gek en jij hebt teminste enige gevoel in je lijf.Ik weet natuurlijk niet hoe het voelt om 30 uur bezig te zijn geweest met een bevalling, maar de personen die dit hebben meegemaakt hebben uiteindelijk wel een kind op de wereld gezet. Zij kennen niet dat gevoel van zwanger zijn en dan een miskraam krijgen en dat je dan veel vedriet en ook onzekerheid hebt, want zal het de volgende keer wel goed gaan en word ik nog wel zwanger?.Ik heb 1 miskraam achter de rug, terwijl er vele meiden meerdere miskramen hebben gehad op dit forum.Ik kom eigenlijk net kijken, terwijl het voor mij al een afschuwelijke ervaring was.Ik heb ook erg veel bewondering voor de meiden die dit al meerdere keren hebben meegemaakt, want wat kan een mens eigenlijk sterk zijn.Ik vind je een hele lieve meid zoals jij meedenkt met het verdriet wat mensen moeten meemaken na een miskraam of mensen die op een andere manier geen kinderen kunnen krijgen.Echt geweldig vind ik dit.Meid erg veel geluk met je kindje en bedankt dat je het voor ons allen hebt opgenomen.Liefs Yvon

Wat ik persoonlijk als traumatisch heb ervaren was de pijn die ik had van de bevalling van mijn zoontje Marijn toen mijn zwangerschap 14,5 week had geduurd. Natuurlijk heeft hij het niet overleefd. De pijn was onbeschrijflijk: echte, verscheurende weeën, ik dacht dat ik helemaal gek werd, moest er van overgeven.
Als ik er nu aan terugdenk (morgen is het 4 weken geleden), word ik nog intens verdrietig en bang voor de (hopelijk) volgende keer. Maar ik weet zeker dat ik het er voor over heb, als die kleine er maar gezond uit komt!
Verder kan ik geen reactie geven op het verhaal van de dame in kwestie, ik heb het niet gelezen. Ze zal wel niet veel kunnen hebben, wat dan bij mij misschien eerder medelijden zou opwekken dan woede…

In ieder geval heel veel geluk gewenst met jouw kindje! Fijn dat je aan ons denkt.

Liefs
Marjon

Ieder zijn eigen rugzak met leed dames! Voor de een is een traumatische bevalling heel erg. Voor de ander het verlies van een (ongeboren) kind. Je kunt verdriet niet met elkaar vergelijken denk ik. Laten we ieder in zijn waarde laten! Groetjes, Mara

ik heb er 10 jaar over gedaan om een kindje in mijn armen te morgen houden, alle ellende gehad tot en met ivf aan toe, bevallen van een doodgeboren tweeling van 17 wkn en uiteindelijk eens scheiding omdat mijn man het niet meer zag zitten.
Maar de pijn die ik had van de weeen toen mijn dochtertje in december werd geboren wil ik echt never nooit meer meemaken, ik heb urenlang alleen maar kunnen schreeuwen en gillen van de pijn, maar pijnstilling geven ho maar. Natuurlijk was ik zielsblij met mijn dochter maar de pijn was echt meer dan ik kon hebben. Maar ach je hebt het 1 dag in je leven erg zwaar en dan is het voorbij.

gr sandra

Ik ben het er ten dele mee eens. Ik kan best begrijpen dat iemand een zware bevalling als iets heel ergs ervaart. En inderdaad, ieders verdriet het zijne, je kan dat soort dingen niet met elkaat vergelijken. Maar toch, je kan over dat soort dingen ook wel wat genuanceerder zijn. Ik heb zelf vorig jaar na een zwangerschap van 36 weken mijn zoontje verloren.Een beeldschoon volgroeid mannetje, die helaas in mijn buik is overleden. Oftewel: ik heb een bevalling meegemaakt die zowel lichamelijk als geestelijk absoluut traumatisch was aangezien ik een al overleden jongetje op de wereld heb gezet via een gewone bevalling. Dan heb je na alle weeen ook niet iets waardoor je dat vergeet,namelijk dat gezonde kindje. Er is dan – buiten de liefde voor je eigen kind – alleen verdriet. Ik heb dát als traumatisch ervaren, hoewel ik apatrots was op mijn zoontje en achteraf toch heel erg blij was dat ik hem op natuurlijke wijze op de wereld had gezet. Maar ik kan door wat ik heb meegemaakt wel wat geirriteerd raken door mensen die zeuren over dingen die eigenlijk niet belangrijk zijn. De dame van de zware bevalling heeft toevallig een gezond kindje waar ze heerlijk van kan genieten en van kan houden. Wij hebben alleen een herinnering en verder al ruim een jaar intens veel verdriet om die kleine man die het niet heeft mogen redden. Dus ja, ik ben ook van mening dat een mens best wat mag overhebben voor het ontvangen van zo ´n wonder en best die pijn mag dragen. En dat een mens wat meer moet nadenken over wat hij zegt. Er zijn ernstiger zaken in het leven, namelijk de dood van je eigen kind. Dat is iets waarje nooit overheen komt al leer je er mee leven.

maar vind je dan dat je dat als traumatisch mag bestempelen? pijn en verdriet vind ik een verschil, maar vind wel dat je gelijk hebt betreft het ervaren van, maar vind wel dat het soms wat realistische bekenen mag worden. Ik heb een zwangerschap gehad die niet echt makkelijk was en met veel pijn maar vind dat niet onder een traumatische ervaring vallen. maar goed, wat je zegt, ieder zijn mening

Nee wat dat betreft vind ik dat je gelijk hebt. Het is in mijn ogen ook niet traumatisch te noemen. Dat kwam in mijn reactie niet echt duidelijk naar voren geloof ik. Maar ik ben het dus voor het grootste deel met je eens, alleen weet ik niet of ik door wat ik heb meegemaakt nog wel objectief tegen dat soort zaken aankijk, misschien niet zo eerlijk voor anderen?

toen ons dochtertje geboren was zei ik dat NOOIT meer en toen zei onze verloskundige dat zegt bijna iedereen en dan na 2 of 3 jaar liggen ze weer te bevallen en ja hoor hoor 3 en een half jaar later lag ik weer.
het is inderdaad even pijn voor een hoop geluk in j eleven.
Ik heb het geluk gehad . twee keer snel zwanger te zijn en gelukkig geen miskramen, maar ik heb ook van heel dichtbij gezien hoe fout het wel kan gaan.
EEn kennis van ons is overleden tijdens de bevaling , samen met haar dochtertje.
En die pijn is niet te vergelijken met de pijn van een bevalling.
Je krijgt er zo veel voor terug.
Al hoor je wel vaak dat hoe ouder de moeder hoe zwaarder de bevalling volgens de vk was de beste leeftijd om te bevallen tussen de 19 en 23.
Dan is je lichaam nog het soepelst.

[Auteur]

Berichten