Hallo allemaal,

De meesten van jullie kennen mijn verhaal wel…toch een verkorte versie…

Ik ben Randy ik ben 25 jaar, op 18 november 2006 (alweer 2 maanden terug) ben ik bevallen van ons eerste dochtertje bij een zwangerschap van 21 weken en 5 dagen.
Ninthe* heeft de ergste vorm van Spina bifida (open ruggetje) en zou niet kunnen leven buiten mijn lichaan, we zijn hier achter gekomen bij de 20-weken echo en hebben besloten haar een hoop pijn te besparen en hebben de moeilijkste keuze genomen in ons leven en de zwangerschap afgebroken.

Vandaag belde mijn stiefbroer om te vertellen dat ze hun derde kindje in 3 jaar tijd van het zomer mogen ontvangen
Ik ben voor hun natuurlijk heel erg blij, en hoop dat alles goed zal gaan, maar oh wat doet dit pijn, het is te snel…we hebben het nog niet verwerkt en ik kan dus ook niet oprecht blij zijn.

Eind deze maand is mijn stiefzus ook al uitgerekend, het is gewoon allemaal zo raar, het lijkt zo oneerlijk…

Liefs Randy

Beste Randy,

Wat ontzettend erg voor je. Ik kan mij jouw gevoelens voorstellen.

Zoals je misschien weet ben ik begin nov bevallen na een zwangerschap van 17 weken (de baby bleek bij de 16 weken echo te zijn overleden na 14 weken).
Mijn vriendin is zwanger en liep twee weken voor op mij en begin dec kwam ik haar tegen dat was zo confronterend, Ik was helemaal van slag.
Met kerst hoorden wij van vrienden dat zij een dochtertje hebben gekregen.
Kijk ik gun het iedereen, maar op zo'n moment wordt je zo met de neus op je eigen wens gedrukt, dat dat heel moeilijk is.
Ik zelf vind het vooral moeilijk om weer terug bij af te zijn en niet te weten of het ooit nog lukt.
Ik heb inmiddels wel de uitslagen gekregen en weet dat ons kindje een chromosomale afwijking had en ja er is ons iets bespaard, maar wat ik wel erg vind is dat de omgeving zomaar voorbij loopt aan het verdriet dat je er toch van hebt.
Soms lijkt het wel of ik heel blij moet zijn dat het zo gelopen is…..

Succes met het verwerken van je verlies en ik hoop dat je in staat bent om de draad weer op te pakken en het misschien aandurft om weer opnieuw zwanger te raken.
Mag dat van de dr alweer?

gr Sandra

het is idd heel erg pijnlijk en moeilijk, het is niet dat ik het hun niet gun, maar oh wat had ik graag mijn moeder en stiefvader met ons dochtertje gezien, en nu moet ik zien hoe ze hun liefde geven aan mijn neefjes en neefjes-nichtjes die eraan komen.

we willen heel graag heel snel weer zwanger zijn, we hebben alleen de uitslagen van de obductie nog niet…..we moeten gewoon nog daarop wachten en ze verwachten ze eind februari.

Liefs Randy

Ik wens je veel sterkte hiermee.
Ik hoop dat de uitslagen je op één of andere manier een stukje rust kunnen geven of je kunnen helpen om het iets beter een plekje te geven.

Sterkte.

gr Sandra

hoi randy,

Ik heb het zelfde meegemaakt twee jaar geleden ons dochtertje had ook een open ruggetje en zijn daar ook pas bij de 20 wekenecho achter gekomen,een hele klap omdat je je daar zo op verheugd op je eerste kindje.wij wilden ook het beste voor haar en hebben toen ook de zwangerschap afgebroken.Mijn vriendin was toen ook 5 maanden zwanger en dat voelde erg krom,ze was ook bang dat ik nix met haar te maken wilde hebben ,maar dat was juist niet zo ze heeft me helemaal bij de zwangerschap betrokken en ook na haar bevalling liet ze me veel dingen doen.toen haar zoontje is geboren was ik ook weer zwanger ondertussen en dit keer was wel alles goed dus konden we dubbel genieten,het heeft mij veel geholpen dat ze me zo toe heeft gelaten bij haar zwangeschap.Het is nu 14 maanden geleden dat we toch een kindje hebben gekregen,maar ons eerste kindje blijft altijd in gedachten.heeel veel sterkte er mee.,

wendolientje

Lieve Randy,

Ik kan je gevoelens heel goed begrijpen. Mijn zwangerschap is in juli afgebroken en mijn dochtertje Jade is toen geboren. ik was 23 weken zwanger.Mijn zus liep 6 weken achter en 3 januari is haar dochtertje amber geboren. ik heb het heel moeilijk gehad tijdens de feestdagen, mijn zus met haar dikke buik en ik met mijn lege handen…..(Ik ben inmiddels weer zwanger en wist dat ook tijdens de kerst, maar dat maakte niets uit. Jade was er niet.)

Maar vanaf het moment dat amber is geboren, ben ik verliefd op haar en heel trots op haar en ook op mijn zus en zwager. Wel ben ik inderdaad iedere keer weer gekwetst als mijn vader of moeder ook zo verliefd naar Amber kijken. Dat is niet eerlijk. ik had mijn ouders ook trots willen maken, maar in plaats daarvan heb ik ze een heleboel zorgen en verdriet gegeven.

Ik hoop dat tegen de tijd dat het kindje van je broer geboren wordt, je weer een stapje verder bent in je verwerking en ook verliefd wordt. Ik had het ook heel moeilijk met de zwangerschap van mijn zus, maar totaal niet met het mensje wat daar is uitgekomen.

Heel veel sterkte en hoop dat je snel goede uitslagen krijgt.
Janneke

[Auteur]

Berichten