Moeders help,

Bijna 1,5 week heeft onze dochter ooronsteking waarvoor wij een kuur van 7 dagen hadden meegekregen van de huisarts: : ” Amoxicilline “.
We zijn in die 1,5 week 3 maal bij een dokter geweest omdat (ongeveer) 2 dagen nadat wij met de kuur waren begonnen ze enorme schreeuw aanvallen kreeg. Zo erg dat het zweet op haar voorhoofd staat. Alle 3 de artsen gaven aan dat het door de pijn van de ooronsteking kwam maar wij trekken dit eigenlijk in twijfel. Ik dacht eerst dat het ermee te maken had dat ze niet kon poepen, aangezien ze tijdens een eenval in een hoekje staat en wij haar niet mogen aanraken maar dit is niet het geval (artsen hebben dit ook bevestigd). De kuur is inmiddels afgelopen en je zou zeggen dat de ooronsteking zo goed als weg is maar de aanvallen die blijven. Het is geen de welbekende peuter woede aanval. Ze heeft zo’n schreeuw aanvaal meestal rond de 10 minuten, het kost haar veel inspanning waardoor ze zweet. Je kan het het beste vergelijken met een soort epeleptische aanval maar dan met geschreeuw. Na ongeveer 10 minuten is het ook weer klaar, dan lacht ze weer en is alles weer normaal. Is dit herkenbaar voor iemand?

Dochter is 2,5 jaar trouwens en krijgt na zo’n aanvaal vaak kort daarna de slappe lach.

Kan het een soort paniek aanval zijn? Dat ze bij een bepaald iets voelt en bang is dat de pijn terugkomt ofzo?

Of zoiets als gilles de la tourettes?

Het is wel zeker dat de antibiotica is aangeslagen en de ontsteking helemaal weg is?

Lukt het haar te troosten ondertussen?

Gebeurt het altijd op dezelfde locatie? 

Hi Essil,

De aanvallen zijn over het algemeen op dezelfde locatie inderdaad en de ooronsteking is zo goed als weg dus ze zou daar niet meer hele heftige pijn aan moeten hebben. Bovendien schreeuwde ze aan het begin van de ooronsreking niet, dit kwam pas een paar dagen later toen juist de pijn was verminderd. Heeft de aanvallen trouwens ook als ze een zetpil heeft gehad.

 

Het troosten lukt niet, we mogen haar niet aanraken of aankijken op zo’n moment maar ik blijf wel altijd in de buurt. Na een minuut of 10 zegt ze ‘mama tillen’ en wil ze samen op de bank zitten.

 

Ik zal mij eens verdiepen in gilles de la tourettes, Bedankt! 

Het is misschien wat raar, ik snap het zelf ook niet. Maar ik heb een bepaalde periode gehad, dat ik altijd op 1 plek buikpijn kreeg, en dus ook ging gillen. Mijn moeder snapte er niks van en had er ook geen geduld voor. Het stomme is dat ik door de pijn juist op die plek bleef staan, maar het ging over als ik die plek verliet.

Weet niet of het psychisch was of niet. Het ging over toen er bij ons in de wijk iemand ringen onder de grond ging stoppen tegen aardstralen. Maar dat kan ook toeval zijn. Is nogal bizar ver gezocht, maar jouw verhaal doet me daar aan denken.

Wat het ook is, ik wens jullie heel veel sterkte.

Ik heb kinderen die regelmatig oorontstekingen hebben gehad. De aanvallen ken ik niet. 

Wat mij opvalt in wat je noemt is de slappe lach die je noemt. Zowel mijn moeder als ik reageren beide met de slappe lach als reactie op hevige pijn. Heel raar, maar we liggen dubbel als iets ontzettend zeer doet. 

Ik twijfel daarom ook of je dochter niet toch nog pijn heeft ondanks de antibiotica. 

Mijn dochter heeft een tijdje terug met 2 jaar en 3 maanden ongeveer een week soortgelijke aanvallen gehad. Zij was ook ziek toen maar idd met een zetpil gebeurde het ook. Bij haar gebeurde het vooral in haar slaap daarom dacht ik aan nachtangsten maar het is ook een paar keer overdag gebeurd. Het lijkt een soort moment van kortsluiting en daarna totale paniek en niet te troosten. Ik kon ook niet echt contact met haar maken, ze keek gewoon langs mij heen. Leek bijna alsof ze bezeten was. Het hielp soms om met een nat washandje over haar hoofd te gaan. Ik maakte mij hier echt zorgen over maar toen was het ineens over en het is daarna niet meer voorgekomen.

Ik herken heel erg wat je zegt, alsof ze bezeten is inderdaad. Je word er bijna bang van.

Hield het op toen jullie met de medicatie stopte? En hielp de washand ook in dat geval?

Fijn dat het nu over is!

Ze had gewoon een flinke griep dus ze kreeg geen medicatie enkel zetpil. Het hield op toen ze weer helemaal beter was. Hopelijk is dat bij jullie straks ook het geval want het is hartverscheurend om je kleintje zo te zien.. En de washand hielp vooral omdat ze door de kou weer even reactie gaf door heel hard ‘nee mama’ te schreeuwen maar dan had je wel weer even contact. Soms was dat een opening om het troosten toe te laten maar soms ook niet. 

[Auteur]

Berichten