Hoi iedereen!

Ik ben mama van een peuter en baby van een maand. Ik studeer nog en ben daardoor overspannen geweest in mijn zwangerschap, dit ben ik nu nog aan het verwerken en ik ervaar er nog veel stress van… De slapeloze nachten helpen er niet bij. Ik heb om mij heen niet echt mensen waar ik terecht kan/mijn peuter even heen kan. Ik werk nu aan mijn studie als mijn man thuis is, maar hij werkt veel (ook savonds).
Nu is het zo dat hij als hij vrij is, ontzettend vaak zegt dat hij even om met collega’s te chillen naar zijn werk gaat, of even sporten, of even naar de kapper etc. Hij wilde zelfs binnen de eerste 24 uur dat onze zoon geboren was (!) terwijl ik nog aan het herstellen was van de bevalling en niet veel kon, naar zijn collega’s om een beschuitje te eten. Dit heeft hij toen niet gedaan door mijn reactie en hjj begreep dat het niet heel handig was.
Ik benijd het hem soms, want ik geef borstvoeding en zou ook wel eens een keer naar de kapper willen, maar het is vooral dat ik zijn hulp soms gewoon echt even wil op dit moment. Ik heb alleen even 10 minuten voor mezelf als hij tussen zijn werk en andere dingen even thuis is en ik kan douchen. Ik merk doordat ik te weinig rust neem mijn borstvoeding ook niet geweldig op gang komt, waardoor mijn baby’tje juist meer borstvoeding vraagt en onrustiger is. Ik wil ook graag aan mijn stjdie werken, maar met twee kinderen kom ik daar alleen vaak niet aan toe als ik ook het huishouden moet doen.
Ik wil niet een soort tienermeisje zijn dat zegt dat haar vriendje niet mag afspreken met zijn vrienden, maar ik wil ook gewoon dat hij eeen keer even thuis is. (verder is het echt een mega schat die altijd voor me kookt en ontzettend leuk is met de oudste als hij er is!)

Wat vinden jullie? Stel ik me aan?

Hebben jullie het voordat je zwanger werd van de tweede hier niet over gehad? Hoe jullie dit zouden gaan combineren met jouw studie en zijn drukke baan? Hebben jullie daar toen afspraken over gemaakt? Ik kan me van zijn kant voorstellen dat als hij veel werkt hij een moment van ontspanning zoekt, maar ja dan had ie dat misschien even moeten bedenken 2 kinderen geleden… en hij werkt misschien veel, maar jij net zo goed al krijg jij er niet voor betaald (voor kinderen zorgen vind ik soms zwaarder dan betaald werk). Dus ik zou er met hem gewoon een gesprek over aan gaan en uitspreken wat jij nodig hebt en wat je van hem verwacht

Tijdens de kraamtijd de studie even on hold. Behoort best te regelen te zijn met de opleiding. Als je werkt krijg je ook gewoon verlof.

Heb je met je partner besproken dat hij momenteel (zeker het eerste half jaar naar de geboorte) wat vaker thuis moet zijn?

Even nee zeggen tegen het overwerk. Hij heeft ook partnerverlof. En het vaderschapsverlof is recent uitgebreid. Dus waarom is hij er niet gewoon?

Wow, ik wil je niet kwetsen of pijn doen, maar wat klinkt jouw rol in de relatie enorm onderdanig zeg! Niet elke relatie hoeft gebaseerd te zijn op 100% gelijkwaardigheid, maar die van jullie komt – zoals jij het beschrijft – niet eens in de buurt.

Je mag best van je partner verlangen (of eisen) dat hij de komende tijd gewoon even niet meer de deur uitgaat en jou (/jullie) helpt en ondersteunt. Ja, hij zal vast behoefte hebben aan ontspanning, maar dat heb jij ook na 9 maanden zwanger zijn, een burnout, een bevalling en nu een kraamtijd met borstvoeding. En hij kan er voor kiezen om tijdelijk even minder te werken: jij kunt dat niet.

Het is ook zijn kind. En jij bent zijn partner. En jullie wisten beiden waar jullie aan begonnen. Als het goed is…

Beste,

Nee, je stelt je niet aan! Ik reageer omdat ik het wel deels herken, al is mijn man in de weekenden vaak wel gewoon thuis en doet hij ook veel met de kinderen. 

Maar mijn werk is altijd ondergeschikt aan zijn werk. Hij verdient meer en is veel drukker voor zijn werk (financiele sector) dan ik (academisch onderzoek). Hij heeft een vaste baan en kan in zijn eentje de hypotheek dragen. Bij mij is het steeds een tijdelijk contract en ik werk minder uren, dus ik verdien ook minder. Zodra de kids ziek zijn, neem ik vrij om ze thuis op te vangen. (Soms mijn moeder, die ook standaard 1 dag in de week oppast). Mijn man ervaart ook veel stress van zijn werk, en heeft meer vrienden dan ik, dus hij gaat 4x per jaar een hele zaterdag met vrienden wat doen, regelmatig savonds een whiskyproeverij, als het mooi weer is graag een potje golfen. Gelukkig kan hij ook thuis sporten, dus dat doet hij regelmatig als de kids een middagdutje doen. En ik? Als ik noodzakelijke boodschappen moet doen, probeer ik dat te doen op t moment dat de kids een middagdutje doen, of op mijn vrije middag als ze bij het kdv zijn….

En ja, dat is inderdaad heel onderdanig, en verwijt ik vooral mezelf. Ik zou meer voor mezelf op moeten komen, zodat ik ook in het weekend een dag wat met vriendinnen kan gaan doen. Dus kom voor jezelf op en dan spreekt hij maar wat minder vaak af, of savonds als de kids op bed liggen. Maar zeker tijdens je kraamverlof. Het is niet voor niks dat je 3 maanden “vrij” krjjgt… het is hartstikke hard werken zo’n kleintje! Inderdaad vind ik dagen met de kids, hoe lief ik ze ook vind en hoeveel ik van ze houd, regelmatig zwaarder dan een dag betaald werk. Want op mn werk kan ik rustig naar de wc, pauze nemen, en mijn eigen dag indelen. Als onze 3de 6 maanden oud is, ga ik ook weer aan de studie. Ik ben benieuwd hoe dat gaat lopen.

Ik denk dat het vooral voortkomt door een gebrek aan communicatie. Waarschijnlijk hadden jullie een modus gevonden met 1 kind, maar 2 kinderen is echt anders (is mijn ervaring..). En daar moet je opnieuw samen je weg in vinden. Ook ik hoop regelmatig dat mijn man ziet wat ik nodig heb en zonder een woord te zeggen de kinderen overneemt zodat ik even vrij ben. Maar zo gaat dat vaak niet, hoe lief hij ook is en hoe graag hij wil helpen. Maar als ik aangeef wat ik nodig heb, staat hij direct klaar en doet er alles aan om dat mogelijk te maken. Dus mijn advies is om vooral een gesprek aan te gaan, verwachtingen en behoeftes uitspreken. Misschien hebben jullie dit al gedaan voor de bevalling, maar als de 2e er is, weet je pas hoe het echt is. Succes! 

Ik herken het deels en ging na een paar maanden mijzelf afvragen of een deel van de situatie niet ook bij mijzelf vandaan kwam en in mijn geval was dat zo.

Misschien kan jij ook eens aangeven, vanavond ga ik studeren let jij op de kinderen? Of ik ga vanavond even hapje eten met een vriendin, breng jij de kinderen dan naar bed? En dan moet hij zich er maar mee redden die avond. Bij mannen is het vaak zo, gewoon vragen en dan is het ook prima 🙂 wie weet helpt het. Succes!

[Auteur]

Berichten