Goedenavond allemaal,

Wij hebben een dochtertje van (bijna) 2 die bij ons thuis ontzettend slecht eet. Ze is namelijk ook klein en licht voor haar leeftijd, dus het is juist belangrijk dat ze goed eet. We zijn zelfs al 3 nachten in het ziekenhuis geweest voor opname wat de reden hiervan was, en al snel kwamen ze erachter dat het een gedragsdingetje was. Dit was al te verwachten, aangezien ze op het kinderdagverblijf wel goed eet. 3 dagen een pedagogisch medewerker met ons mee laten kijken die ons tips en trics gaf om ervoor te zorgen dat het eten beter gaat: Positief belonen, maak het eetmoment leuk, zorg voor niet te veel afleidingen om haar heen, ga zo maar door. 3 maanden verder, helaas nog steeds geen vooruitgang.

Doordat we het eetmoment zo leuk mogelijk proberen te maken, heb ik het gevoel dat zij hierdoor alle macht heeft. Het interesseert haar niet als ze maar 2 hapjes brood binnen krijgt. Dus vaak horen we na 2 hapjes al “uit”. Ze heeft het ook dondersgoed door dat ze de macht heeft. Als we hierin niet mee gaan, gaat ze keihard krijsen en wordt ze boos en geloof me, dan lukt het al helemaal niet meer om haar te laten eten. Het eetmoment “leuk” houden, is dan ook heel moeilijk. Ze heeft namelijk wel belangrijkere dingen te doen dan eten, zoals spelen.

We willen eigenlijk het volgende gaan proberen, maar zou hier graag advies over willen. Dagelijks een maximum aantal minuten afspreken met jezelf dat ze in de stoel blijft zitten, om te beginnen 10 a 15 minuten. In deze 10-15 minuten laten we haar niet uit de stoel, ook al krijst ze alles bij elkaar, of we koppelen het aan als papa en mama hun bordje hebben leeggegeten. Met als doel om te laten zien dat wij de baas zijn, en dat zij niet haar zin krijgt als ze een boel herrie gaat maken. Zorg je hiervoor dat het eetmoment leuk blijft? Nee, absoluut niet, maar met het eetmoment leuk maken hebben we tot nu toe weinig tot niets bereikt. Hebben jullie enige ervaring met deze methode? Online lees je alleen maar namelijk dat je het bordje leuk moet aankleden etc, gevarieerd moet serveren, maar dit helpt allemaal niet, of op hele korte termijn. Uiteraard blijven we het positief belonen toepassen, als je je bordje leegeet krijg je een applaus en geven we haar complimenten.

We zijn radeloos en niets lijkt te helpen, ook maken we ons vaak zorgen als ze weinig tot niets eet, want ze is al zo dun en klein, dus voor haar is het extra belangrijk dat ze groeit. Wat vinden jullie van deze methode? Ze is misschien klein en dun, maar er zit heel veel pit in, en ik heb het idee dat ze ook heel slim is voor iemand van 2, en met de kennis die ze heeft papa en mama bespeelt, die daar gevoelig voor zijn.

Graag jullie advies.

Oh ja, en afleiden met een tablet of televisie helpt niet. 

Hier geen moeilijk etende peuter, dus wat dat betreft misschien geen vergelijk. Maar vanaf dag 1 dat ze mee aan tafel at is de regel: maakt niet uit of je nog (meer) eet, maar je blijft aan tafel zitten totdat iedereen klaar is met eten. Dus ik vind dit helemaal geen strenge regel! Eerder ‘fatsoen’ haha. Soms is ze na 2 happen klaar. Prima (hier dan hè, want geen groei en eet issues). Maat je blijft aan tafel zitten Soms schept ze wel 2 borden vol. 

Als het leuk houden zo overduidelijk niet de oplossing is, inderdaad wat anders proberen.

Bij ons willen tandjesspul en krampjes spul ook weleens helpen. Soms heeft ze namelijk toch ergens last van, maar merk je dat alleen aan de weigering om te eten. Dat is meestal alleen ’s avonds bij ons.

En inderdaad is aan tafel blijven tot iedereen klaar is, hier ook een regel. Gaf in het begin veel gehuil. Maar wordt nu half jaar later gewoon geaccepteerd.

Mag ik advocaat van de duivel spelen? 

Ik ben zeker voor het leuk houden van het eetmoment, maar je hoeft niet de slingers op te hangen naar mijn mening bij ieder eetmoment. Maar een krijsend kind aan tafel tot de tijd voorbij is geeft mogelijk alleen maar negatieve associaties met eten.

Met applaus bij een leeg bord beloon je ook het resultaat, maar niet het gedrag en ik lees terug dat jullie goed eten hebben gekoppeld aan een bepaalde hoeveelheid, maar dat haar gedrag een knelpunt is. Een compliment over het proeven/aan tafel blijven zitten/gezellig zijn aan tafel is passender denk ik dan. Een hoeveelheid die meer is dan het kind wil is nooit af te dwingen. Dat ga je als ouder altijd verliezen (en een strijd verliezen van je kind wil je nooit). 

Helpt het om je dochter grip te geven op de situatie dmv keuzes geven? Wat en hoeveel wil ze proeven van wat op haar bord ligt. 

Ik zeg bijvoorbeeld tegen mijn niet al te makkelijke dochter “Het maakt mij niet uit hoeveel je eet, maar ik vind het belangrijk dat je proeft. Dus ga je beginnen met je broccoli of rijst?” Vervolgens gaan we kletsen over alles behalve het eten. Af en toe krijgt ze een vriendelijke herinnering (dan tik ik met mijn vinger op haar bord, maar zeg ik verder niets over het eten). Niet dat het eten altijd op gaat, vaak genoeg niet, dan blijft de helft of meer over, maar het is wel gezelliger. Voor brood krijgt dochter hier ook altijd een keuze, wil je pindakaas op je brood jam, smeer jij je boter of ik, wil je een boterham of een cracker. Er is altijd een beperkte keuze. Dan heeft ze controle, maar ik bepaal nog steeds de kaders.

En heeft dochter weinig gegeten in de avond, dan maak ik in de ochtend haar lievelingsontbijt (havermout met banaan). Dan compenseert dat de hoeveelheid zonder dat de nadruk ligt op hoeveel ze gegeten heeft. 

Mijn dochter krijgt ook altijd een bordje eten voor het eten (als ik ga koken). Standaard ligt daar rauwkost op, maar ook vaak een handje cashewnoten (ze is al wat ouder). Maar dat zorgt ervoor dat ze al iets op heeft voor het eten en de druk om de hoeveelheid daardoor kleiner wordt. Daar heeft ze trouwens wel een filmpje bij. 

Ik bedoel het niet rot, maar jullie dochter heeft met eten de macht omdat jullie haar die macht geven. Het raakt jullie als ze weinig eet omdat je je zorgen maakt over haar gezondheid. Doordat het jullie raakt geef je haar die macht. Door wellicht overdreven enthousiast te reageren door te klappen na het bordje leeg eten weet jullie dochter dat jullie het heel belangrijk vinden. En eten is niet een wereldprestatie van formaat, dus klappen is dan wellicht wat overdreven. Een aai over de bol, een kus bij het afruimen en een compliment over haar gedrag (wat bleef je netjes zitten, wat heb je goed met je vork gegeten) is dan in verhouding tot de prestatie. 

Ik heb zelf een bijzondere relatie met eten, ik ben diëtist van beroep en kan dat thuis niet helemaal loslaten, dus neem mee wat “hoort” en past bij ons gezin. Maar weet natuurlijk ook dat niet eten je als ouder gek kan maken. De truc zit hem in de lange adem en je niet gek laten maken. 

Zoontje van 2,5j leeft al maaaaanden op 4 luchtige crackers, een appel en gebakken aardappelen (even kort door de bocht dan). 

Ik maak me er geen zorgen meer om. Je krijgt zo lang wij aan tafel zitten de tijd om te eten en desnoods krijs je je longen uit je lijf, we negeren hem en praten onderling gezellig door. Als hij normaal kan doen betrekken we hem er weer bij. Eet je 1 hapje is dat oke, eet je een heel bord ook prima. Soms eet hij dagen echt amper en vraag ik me af waar hij t nog op redt. Maar heb dat echt losgelaten. Als hij écht honger krijgt, eet hij wel. Krijgt gedurende de dag voldoende aangeboden.

Voor jullie is t natuurlijk anders ivm haar groeiproblemen. Vooral positief zijn over haar gedrag ipv het daadwerkelijke eten?

[Auteur]

Berichten