Hoi dames.

Zijn er meerdere vrouwen die net als ik na de bevalling/keizersnede zich helemaal anders voelen?
Kijk, na 5 dagen kwamen bij mij de tranen..angst, paniek en down gevoel.
Ik dacht…neee hetzelfde als 14 jaar geleden wat ik toen had.
Slikte jaren sertraline…ging hartstikke goed en ivm kinderwens toch gestopt..
Beter niet kunnen doen..

Soms ook van die gedachten nu als: is dit echt ? Of ben ik zo veranderd als persoon?
Maatschappelijk werkster zegt ook door hormonen en ontzwangeren kan het 1 jaar duren voordat je weer een beetje ” de oude ” bent…pfff wauw…
Hebben hier meer mama’s last van?
Groetjes,
Esther 🌺

Hoi hoi
Ik heb dit bij zwangerschap 1&2 gehad. Bij beide hebben ze getwijfeld of het een depressie was. Was het net niet, maar die roze wolk niet gekend! Jaren verder door t aanhoudende angstig gevoel therapie gehad(angst en paniekstoornis) maar uiteindelijk toch aan de AD gegaan, voor mijn angststoornis. Daar zit ik al van 2011 aan en wil niet stoppen. Nummer 3 in 2019 geboren en tijdens die zwangerschap adviseerde ze me de AD te blijven slikken. Sta al van 2011 op dezelfde dosis. Nou hallo roze wolk! Wat heb ik genoten , wat een verschil met nummer 1&2 na de bevalling en angst en paniek overheerste en ik non stop kon huilen de eerste periode. Erna is het wel minder geworden natuurlijk. Maar ik had gewoon angst voor het onbekende…..en een baby is onbekend….

Hoii

Dank je voor je reactie😊
Inderdaad roze wolk waar?
Ik denk dat er ook veel vrouwen er niet over praten..
En had je dan ook zulke gedachten als wat ik beschreef?
Echt apart wat het allemaal met je lichaam doet he?
En als je er a pp gevoelig voor bent …poeh..
Ik heb denk ik veel angst weggestopt in de jaren ook vanwege een droom die ik had toen ik 16 was…
En die ging over een bevalling dat er iets met mijn baarmoeder zou zijn…ja klinkt heel raar.

Ik moet echt weer wennen aan de AD…
Voel het aan mijn lichaam en hoofd..had je dat ook?
Volgende week start de therapie. CGT..ben benieuwd.
Wat voelde je nog meer toen?
En inderdaad een baby is onbekend…

Heel herkenbaar hoor. Op dag 4 kwamen de kraamtranen en die zijn daarna nog dikke twee weken gebleven. Wat ik me vooral herinner waren de compleet wazige en vaak enge gedachtes. Bang dat iemand ons meisje op de grond zou leggen en op haar zou gaan staan bijvoorbeeld. Ik wist dat het complete onzin was, maar kreeg het maar niet uit mijn hoofd. Huilen om de gekste dingen: De zon die onder ging, het liedje van haar slaapknuffel en zelfs de geur van mn favoriete douchegel. Standaard iedere avond rond etenstijd werd ik ontzettend verdrietig om niks. Ik vond het heftig, vooral omdat ik nooit last had gehad van mijn hormonen. Tuurlijk je hoort wel iets over kraamtranen, maar dat het zo heftig kan zijn? Daar mogen ze best wat meer aandacht aan besteden tijdens de zwangerschap. Gelukkig na die 2 weken werd het rustig. Toen kwam covid en kwam de angst in alle hevigheid weer terug. Ik leefde onder een steen, kwam nergens en kreeg nauwelijks iets mee van de buitenwereld. Onze dochter was net 6 weken. Toen ik eenmaal weer aan het werk was na 5 maanden verlof, viel die angst snel van me af. Vervolgens moest ik met spoed geopereerd worden en zat ik weer thuis. Ik heb mijn dochter twee weken niet zelf kunnen verzorgen en had dus die twee weken mijn moeder of schoonmoeder overdag in huis. Eenmaal beter en na de zomervakantie liep het op het werk ook niet zo lekker. Ik kreeg een functie die me weliswaar meer tijd thuis gaf, maar me totaal niet uitdaagde of voldoening gaf. Hierdoor was ik niet echt happy met mezelf. Al was ik dolverliefd op onze dochter, ik voelde me mezelf niet meer. Door covid aan huis gebonden, de sportschool heel erg missen, lichamelijk herstellen na een heftige operatie en werk wat ik niet leuk vond, zorgde wel even voor een flinke dip. Hier ben ik aan gaan werken en nu een jaar later (dochter is bijna 1,5) kan ik echt wel zeggen dat ik mezelf weer gevonden heb. Zorg ervoor dat je oude ik ook nog blijft bestaan. Maak tijd vrij voor de dingen die je leuk vond om te doen en blijf ze doen. Door vele omstandigheden lukte dat bij mij het eerste jaar niet en achteraf gezien zorgde dat bij mij voor het naarste gevoel. Alle dingen waar ik plezier uit haalde voor dat ons meisje er was, konden ineens niet meer. Maar ik kan wel zeggen dat ik volop genoten heb van mijn dochter dat eerste jaar, daar heeft het absoluut niet aan gelegen. Het was bij mij naast de hormonen helaas ook een samenloop van omstandigheden.

[Auteur]

Berichten