Heel normaal,
Toen ik erachter kwam dat ij zwanger was van de 1e dacht ik: fuck tis gelukt. Toen had ik een waardeloze zwangerschap met laagliggende placenta en continu bloedingen hele weken in ziekenhuis gelegen en uiteindelijk met 35.1 bevallen. En toen hij geboren was dacht ik nog steeds. Shit ik ben hier verantwoordelijk voor. Kan ik dit wel. Hoe moet ik dit doen. En dat je uiteindelijk op cb de lijntjes ziet van dat ie t hartstikke goed doet dan pas had ik t gevoel: hee dit kan ik. Ik ben gewoon mama. Dit gaat mij lukken.
Zwanger zijn hoef je niet leuk te vinden. Ik had bij de 1e op de vele ziekenhuis bezoeken na helemaal nergens last van
Heb nooit op blauwe/roze wolk gezeten.
Nu met de 2e: zwangerschap dacht ik oh hemel er komt er nog 1 bij. Vanaf dag 1 allerlei kwaaltjes die erbij horen. Bevallen in 1.5 uur inclusief weeen. Top zwangerschap en bevalling en groot kindje.
Wederom geen roze/blauwe wolk
Komt waarschijnlijk ook omdat ik down to earth ben. Niet zo zweverig mens. Doe ma normaal doe je gek genoeg.
Ik denk dat jou angst echt hartstikke normaal is.
Mocht je bang zijn voor postnatale depressie trek dan wel echt aan de bel. Of gewoon nu al naar de psycholoog met of zonder partner.
Je bent er echt niet de enige in
Sorry voor t lange verhaal. Maar laat je kinderwens er niet door in de weg staan!
Je kunt dit! Er is niks mooiers dan zon leventje in je armen. Ook midden in de nacht.