Ik zelf ben heel bewust gestopt ermee.

Ik was al zovaak zwanger geweest dat het mis ging ( toen slikte ik trouwens niks) daardoor uiteindelijk aan de meficijnen gegaan. Toen wij er toch weer voor wilde gaan na een paar jaar pauze zeg maar. Ben ik er een jaar ervoor mee gestopt. Heel langzaam gaan afbouwen.

 

Maar ik weet van een vriendin. Zij verloor haar baby met 39 weken tijdens de bevalling. Toen ze daarna weer zwanger raakte had ze zoooo veel angst en stress dat ze haar juist aan de medicijnen hebben gedaan. De stress was slechter dan de pillen.

 

Dus ik zou gewoon met de artsen overleggen.

 

Veel succes

AnnaRR schreef:

Hi! Het topic is al wat ouder maar ik hoop dat nog iemand zijn ervaringen wilt delen. ik ben momenteel 23 weken zwanger en vandaag gestart met 50mg sertraline vanwege een prenatale depressie. ik ben erg benieuwd hoe anderen de observatie in het ziekenhuis hebben ervaren. Ik was nogal ingesteld op het hebben van een thuisbevalling of eventueel in het ziekenhuis en dan hopelijk snel naar huis maar nu moeten we dus sowieso 24u blijven. Hoe ging dit bij jullie, mocht partner blijven slapen? Lag de kleine bij jullie op de kraamkamer? Zijn er nog dingen waar ik rekening mee moet houden? Vandaag tevens een gesprek bij de pop-poli dus zal daar ook wel meer duidelijkheid krijgen maar ben ook erg benieuwd naar ervaringen van anderen. hopelijk leest iemand dit nog! Liefs

Wat vervelend dat je last hebt van een prenatale depressie, maar wat goed dat je hulp hebt gezocht! 

Ik moest zelf vanwege een andere rede in het ziekenhuis bevallen en wist van te voren dat ik 48 uur moest blijven. Baalde er enorm van, had er echt ‘zin in’ om na mijn bevalling snel naar huis te gaan. Het is me echt alles meegevallen, ben achteraf zelfs een beetje blij met de eerste nachtjes ziekenhuis. De meeste ziekenhuizen zijn gericht op het ‘gezin’. Zo had ik een kamer met commode en badje voor de baby, een bedbank voor mijn vriend en verder alles voor mij. De zorg was super! Ook ‘s nachts kon oo altijd bellen en kwam er iemand helpen met verschonen, aanleggen, ect. Mijn vriend werd bij alles betrokken; verpleegkundigen vroegen hem te helpen met verschonen en in bad doen, legden alles uit, maar begrepen het bijv. ook dat ik hem ‘s nachts liet slapen. Met name die nachtelijke hulp heb ik achteraf als super fijn ervaren; ik ging na 2 nachten ‘uitgerust’ naar huis. Met een verleden met depressies was ik heenbreng voor postnatale depressie door vermoeidheid en ik denk dat dit mede hierdoor niet eens in de buurt is gekomen! 

Hoi,

Ik heb ook jaren lang antidepressiva gebruikt en ben ook meerdere malen zonder succes gaan afbouwen. Uiteindelijk altijd weer terug gekomen op de dosering waar ik goed op functioneerde.

Ik ben enkele maanden geleden bij mijn huisarts geweest met dezelfde vragen en ik had in principe over kunnen stappen op een lichtere/andere vorm van antidepressiva.

Ik heb er bewust voor gekozen om dit niet te doen en ben met een langdurig afbouw schema begonnen wat eigenlijk verrassend goed is gegaan. Ik ben nu voor het eerst in jaren zonder medicatie en ik voel me goed.

Vlak nadat ik ben gestopt ben ik zwanger geraakt (nu 10 weken). Het voelt voor mij persoonlijk heerlijk om nu zonder medicatie mijn zwangerschap in te gaan. Wel met mijn huisarts/verloskundige afgesproken om het in de gaten te houden, zodra ik aanvoel dat het minder gaat word ik alsnog doorverwezen naar een POPpoli. 

Ben trouwens begonnen met het gebruiken van een licht therapie bril! Doe dit nu elke dag (30 minuten). Helpt met de aanmaak van serotonine in je hersenen. 

Succes!

 

Galileo schreef:

Wat vervelend dat je last hebt van een prenatale depressie, maar wat goed dat je hulp hebt gezocht! Ik moest zelf vanwege een andere rede in het ziekenhuis bevallen en wist van te voren dat ik 48 uur moest blijven. Baalde er enorm van, had er echt ‘zin in’ om na mijn bevalling snel naar huis te gaan. Het is me echt alles meegevallen, ben achteraf zelfs een beetje blij met de eerste nachtjes ziekenhuis. De meeste ziekenhuizen zijn gericht op het ‘gezin’. Zo had ik een kamer met commode en badje voor de baby, een bedbank voor mijn vriend en verder alles voor mij. De zorg was super! Ook ‘s nachts kon oo altijd bellen en kwam er iemand helpen met verschonen, aanleggen, ect. Mijn vriend werd bij alles betrokken; verpleegkundigen vroegen hem te helpen met verschonen en in bad doen, legden alles uit, maar begrepen het bijv. ook dat ik hem ‘s nachts liet slapen. Met name die nachtelijke hulp heb ik achteraf als super fijn ervaren; ik ging na 2 nachten ‘uitgerust’ naar huis. Met een verleden met depressies was ik heenbreng voor postnatale depressie door vermoeidheid en ik denk dat dit mede hierdoor niet eens in de buurt is gekomen!

Oh heel erg bedankt voor je uitgebreide reactie! 

Stelt me wel wat gerust dat het dus niet zo’n klinisch geheel hoeft te zijn en fijn dat het jou juist heeft geholpen en waarschijnlijk de reden is geweest dat je GEEN depressie hebt gehad. 

In welk ziekenhuis heb jij gelegen als ik vragen mag, wie weet is dat wel hier in de buurt! 

Liefs

[Auteur]

Berichten