Hallo allemaal!

in juli 2020 zijn wij weer gestart met het fertiliteitstraject (clomid bij PCOS) nadat in 2019 ons eerste kindje geboren is. We hadden goede hoop, de eerste keer was de eerste ronde raak. Helaas duurde het dit keer een stuk langer. Maar begin januari eindelijk een positieve test! Helaas 2 wkn later een flinke bloeding dus verdenking miskraam. Ik moest continu op controle en uiteindelijk bleek op 6 februari dat ik een bbz had. Ik heb hiervoor een methotrexaat injectie gekregen. Het was klap op klap op klap, maar ik kon het redelijk verwerken en iedere keer weer opkrabbelen. Nadat er de afgelopen 2 wkn 3 zwangerschapsaankondigingen in de directe vriendenkring waren, werd het echt even teveel. Ik merk dat ik toch wel erg verdrietig ben en enorm baal van de 3 maanden “zwangerschapsverbod”. Ondanks een lieve, meelevende man, kan ik mijn emotie hierover moeilijk kwijt. Hier meer meiden met bbz/methotrexaat? En hoe was voor jullie en hoe gaat het nu?

Lieve groetjes!

Heel veel sterkte met de bbz en het afwachten!

Ik heb zelf ook ooit een bbz gehad, maar die brak spontaan af. (Dat duurde overigens ook 3 maanden, al had ik gewild dan duurde het 3 maanden voor mijn hcg weer op <5 stond, dus misschien een beetje een geruststelling dat je niet per se slechter af bent door de behandeling.) Op dit moment heb ik een 'gewone' miskraam gehad, maar wel met vermoedelijk ruim anderhalve liter bloedverlies. Die trad op begin januari, nadat er vlak voor de kerst middels de termijnecho geconstateerd was dat het hartje gestopt was met kloppen. Door het bloedverlies heb ik een spoedcurettage gehad en daarna zat ik met een hb van <4.5 en heb ik net geen bloedtransfusie nodig gehad (waar ik wel voor had mogen kiezen), dus ik zit nu ook te wachten tot mijn lijf weer voldoende bloedcellen heeft aangemaakt om verantwoord opnieuw te kunnen proberen zwanger te worden. De verwachting is dat ik in april (dus ook na ongeveer 3 maanden) weer fit genoeg zal zijn om weer zwanger te proberen te worden.
Niet helemaal dezelfde situatie dus, maar zeker wel herkenning voor de frustratie dat je na die blijdschap van zwanger zijn, niet alleen terug bij af bent, maar zelfs nog een paar stappen verder terug beland bent, want je bent ineens niet eens meer op het punt dat je het mag gaan proberen. En om je heen zie je dan allemaal dames die ongeveer net zo lang zwanger zijn als jij zou zijn geweest, of dames die na een miskraam wel meteen verder kunnen, en dat steekt wel een beetje. Het is niet dat je het anderen niet gunt, maar je zou zelf ook zo graag daarbij horen. (Erg eigenlijk, dat zelfs een miskraam zonder naar verloop iets kan zijn wat jaloezie opwekt, want zo leuk waren mijn eerdere miskramen ook bepaald niet…)
Ik heb gelukkig geen zwangerschapsaankondigingen om mij heen gehad, wel twee vriendinnen die oma zijn geworden. Daar heb ik ook gewoon aangegeven dat het onderwerp op dit moment wat gevoelig ligt, dus dat ik het probeer aan te geven als het me te veel wordt of misschien af en toe ineens niet meer reageer. (Dit is voor mij de 5e zwangerschap geweest en ik heb 1 kindje, ik heb wel geleerd dat het fijner is om wel over mijn gevoelens te praten dan te proberen het geheim te houden. Ik had liever gedeeld dat ik zwanger was natuurlijk, maar nu kreeg ik meteen een bos bloemen thuisbezorgd de dag nadat ik het verteld had, er zijn stiekem een hoop mensen die begrijpen hoe verdrietig en frustrerend het is.) En verder is het dan toch ook veel focussen op het kindje dat ik al wel heb mogen krijgen en aftellen totdat we weer mogen beginnen met proberen. Het is alweer maart, nog maar 1 maand te gaan voor mij.

Hai ElsieJoy,

Wat een heftig en verdrietig verloop 😔 Begrijpelijk dat je lijf na zoveel bloedverlies weer moet herstellen. Is je hb inmiddels wel weer een beetje op pijl? April is alweer bijna, dat is fijn! Ik kan 2e helft april beginnen met medicatie om een onttrekkingsbloeding op te wekken, dat voelt dan toch weer een beetje als dat we weer kunnen beginnen.

Ik kan me vinden in een hoop wat je zegt. Ik misgun het niemand, soms voelt het alleen zo wrang dat het dan bij ons niet mag lukken. 
Mijn kind is een grote troost. Hij heeft veel afleiding en zet alles we in het perspectief. Er zijn wel een aantal mensen op de hoogte van de bbz en verloop, maar ik wil er ook niet continu over praten omdat ze straks ook denken “wat een zeikerd”.  En merk ook wel dat veel het niet helemaal begrijpen. En ook dat snap oké nat ik had hiervoor ook nooit gedacht wat een impact een miskraam of bbz zou hebben! Dus neem niemand iets kwalijk.

Met mijn man kan ik het er prima over hebben, maar het maakt het verdrietige gevoel gewoon (nog) niet minder 😉 

Nog maar een maandje, dan mogen we weer aan de bak 😆

Dank je wel voor je reactie! 🙂

Ik zit nu in exact hetzelfde schuitje… PCOS en zwanger worden met behulp van IUI. 

Nu heb ik al 2 weken bloedverlies en denken ze aan een bbz of een miskraam. Op de echo is niets te zien en het HCG is erg laag. Ik moet woensdag weer terug voor meer duidelijkheid maar ik ben wel bang voor het verbod van 3 maanden… 

Hoe heb je het gebruik van de medicijnen ervaren? Veel bijwerkingen gehad?

Hai Linda,

Wat een verdrietig nieuws.

Bij mij hebben ze de bbz pas “laat” ontdekt omdat het Hcg erg laag bleef (nooit boven de 100 geweest). Ik werd verwezen naar het ziekenhuis omdat ze dachten dat er nog iets achtergebleven was na een miskraam, maar in ZH bleek bbz. Ik was er alleen, en moest direct kiezen tussen de methotrexaat injectie of een operatie. Ik vond een operatie geen optie, dus met veel verdriet voor de injectie gekozen. Ik ben de eerste 3 dgn erg misselijk geweest (1e dag met overgeven), en merk nu, 3,5 wk later, nog wel forse vermoeidheid. Maar dit is erg verschillend, hoorde van de arts dat er vrouwen zijn die niks merken, en ook vrouwen die een wk in bed liggen. Na 1 wk leek de prik niet aan te slaan, doordat er een minimale Hcg daling was, maar vorige wk eindelijk ontslagen omdat Hcg onder de 3 was. 
Heel veel succes op je controle. Ik hoop dat je de medicatie niet nodig hebt! Xx

[Auteur]

Berichten