Ik wou in 2018 heel graag een kindje. Heb wel flink wat moeten praten om me man zover te krijgen, hij heeft van een vorig huwelijk een dochter en die relatie ging voorbij toen zij net 1 was, dus bij hem zat de angst dat dit weer ging gebeuren.
In sep 18 ging me spiraal eruit, ik was zo blij! Na gezeur 2 HA en een gyn verder was deze er eindelijk uit 🤣 en na 2 maanden was het raak. Helaas werdt dit een mk. Dat was de omslag van me man hij wou ervoor wel al hoor maar nu zat er geen angst meer achter. Ik werd wat geobsedeerd, want wanneer mocht het weer zover zijn. Ik was met van alles bezig, tempen, ovu testen, afscheiding checken, cervix voelen en ga maar door. 4 maanden later was ik zwanger van me zoontje. En dit alleen lmdat ik met alles stopte en alleen nog me temp opnam. Dus loslaten hoe moeilijk het ook is, is echt een belangrijke factor.
Ik was eigenlijk helemaal niet bang en keek er naar uit. Ik dacht wel is “hoe gaan we dit doen met school van me dochter en dan een baby” maar alles is goed gekomen.
Ik zeg eerlijk het eerste jaar is zwaar! Je slaapt slecht 🤣 heel veel zorgen om gewoon alles. Nu moetbik wel zeggen wij hadden een gevalletje dat we een week in het zkh moesten blijven en toen kwam de reflux en huilen. 7 maanden op me geslapen en overdag gedragen in een draagdoek. Ik weet ook dat het heel anders kan zijn hoor! Maar het eerste jaar ia qua slaap gewoon ruk haha.
Overigens hebben wij werk enzo niet laten bepalen wel of niet te doen. Vast contract of niet zo gooien je er toch wel uit als ze willen.
Nu zijn we bezig voor een 2e (ronde 2) en ik moet zeggen dat ik af en toe denk. “Oh god, doen we dit echt?!” “Hoe moet dat straks met 3” maar goed je past je snel genoeg aan en verzint wel iets wat werkt. Er is ook nog een kans dat ik evt een opleiding ga doen in zwangerschap