Hoi! 

zijn er ouders die er bewust voor kiezen, of hebben gekozen, om het bij één kind te laten?

In februari is onze dochter geboren, en ondanks dat ik haar helemaal het einde vindt, had ik vanaf haar geboorte eigenlijk meteen het gevoel; één is voor mij genoeg, wij zijn “compleet”!

Wanneer ik dit met mensen uit mijn omgeving deel, vragen zij zich eigenlijk direct af of er iets ernstigs is gebeurt tijdens de zwangerschap/bevalling/kraamweek omdat ik hier (nu) zo over denk. Dit is echt totaal niet het geval! 

Ik ben me ervan bewust dat dit een hele persoonlijke vraag is, toch benieuwd naar jullie ervaringen!

Liefs! 🌸

Hoi! Ja wij willen het ook houden bij alleen onze zoon! Ik had dit van tevoren eigenlijk niet verwacht, maar het voelt gewoon ook heel compleet zo en ik vind het vooral ook heel waardevol hoeveel vrijheid we nog (individueel/als stel/als gezin) hebben nu met één kind. Je hoort/leest toch vaak dat dit met twee echt een ander verhaal is – logisch ook! Maar niet perse iets voor ons.

De reacties vanuit onze omgeving hebben we nog niet echt eigenlijk, maar die zullen binnenkort wel komen want mijn zoontje is afgelopen weekend een jaar geworden – dus de vragen “wanneer er nog eentje komt” zullen komend jaar wel beginnen. Ik heb daar echt schijt aan om het even plat te zeggen ;). 

Ik houd ook zielsveel van onze zoon, kan hem niet meer wegdenken uit ons leven en hij is het allerbelangrijkste voor mij op dit moment (cliché, cliché). Maar afgelopen jaar vond ik toch ook gigantisch heftig en moest echt “mezelf weer vinden”, net als dat het best een beproeving is voor je relatie. We hebben er nu echt een fijne weg in gevonden met zijn drietjes, zoontje gaat regelmatig uit logeren en we hebben een bescheiden netwerk aan babysitters voor een dinertje. Maar ben zo blij dat alles weer een beetje ‘normaal’ voelt en heb niet veel behoefte dit allemaal nog een keer mee te maken.

Wellicht dat er ooit (over drie, vier jaar misschien) toch nog een kriebel komt voor een eventuele tweede. Never say never. Maar voor nu lijkt het voor ons met eentje helemaal compleet.

Wij hebben heel bewust gekozen voor 1 kind. Ons kindje is inmiddels 2 en nog steeds hebben we zoiets van: ja we zijn compleet.

vaak de opmerking gehad: dat is zielig, maar enig kind zijn is niet zielig weet ik uit eigen ervaring. Wat anderen er overigens van vinden trek ik me toch weinig van aan

ANONYMOUS_USERNAME schreef:

Hoi! Ja wij willen het ook houden bij alleen onze zoon! Ik had dit van tevoren eigenlijk niet verwacht, maar het voelt gewoon ook heel compleet zo en ik vind het vooral ook heel waardevol hoeveel vrijheid we nog (individueel/als stel/als gezin) hebben nu met één kind. Je hoort/leest toch vaak dat dit met twee echt een ander verhaal is – logisch ook! Maar niet perse iets voor ons. De reacties vanuit onze omgeving hebben we nog niet echt eigenlijk, maar die zullen binnenkort wel komen want mijn zoontje is afgelopen weekend een jaar geworden – dus de vragen “wanneer er nog eentje komt” zullen komend jaar wel beginnen. Ik heb daar echt schijt aan om het even plat te zeggen ;). Ik houd ook zielsveel van onze zoon, kan hem niet meer wegdenken uit ons leven en hij is het allerbelangrijkste voor mij op dit moment (cliché, cliché). Maar afgelopen jaar vond ik toch ook gigantisch heftig en moest echt “mezelf weer vinden”, net als dat het best een beproeving is voor je relatie. We hebben er nu echt een fijne weg in gevonden met zijn drietjes, zoontje gaat regelmatig uit logeren en we hebben een bescheiden netwerk aan babysitters voor een dinertje. Maar ben zo blij dat alles weer een beetje ‘normaal’ voelt en heb niet veel behoefte dit allemaal nog een keer mee te maken. Wellicht dat er ooit (over drie, vier jaar misschien) toch nog een kriebel komt voor een eventuele tweede. Never say never. Maar voor nu lijkt het voor ons met eentje helemaal compleet.

Nou, het is net of ik mezelf hoor praten in bovenstaande reactie. Ben het daar helemaal mee eens! 

Hi, 

Herkenbaar gevoel hoor, ik voel me met mijn dochter (en partner) ook compleet, alsof het zo past, klopt en genoeg is. Ook wat hierboven gezegd wordt, dat je jezelf, en draai, weer hebt gevonden met z’n drieën.

Maar.. als ik denk aan mijn jeugd, en ook nu nog, ben ik altijd heel erg blij geweest met mijn broertje, en dat is iets wat ik haar ook gun. Dus wordt toch (als alles goed gaat) een tweede erbij, niet voor mezelf, maar voor haar.. 

Heel herkenbaar ja. Wij voelden dat eigenlijk al vrij snel na de geboorte van onze zoon. Wij zijn helemaal happy met ons gezinnetje van 3. Dus ja, wij kiezen bewust voor 1. Ik vind het heerlijk nu hij 2 is en zoveel dingen lekker in mee kan met ons. Ik moet er eerlijk gezegd niet aan denken om alles weer opnieuw te moeten doen. Ik heb het met alle liefde gedaan, maar verlang echt niet meer terug naar de krampjes, de eerste maanden dat ze eigenlijk nog niets kunnen. Nee hoor, wij zijn compleet zo en genieten met volle teugen van hem 😀😀 en inderdaad schijt aan die reacties. Wij krijgen ze ook regelmatig en vertel ze dan ook gewoon dat 1 kind niet zielig is

Onze dochter is ook van februari en wij weten ook nog niet zeker hoe en wat. Voor nu hebben we het idee dat we er graag nog een kindje bij zouden willen, maar als het blijft zoals het nu is, is dat ook helemaal goed. We hebben inmiddels ook artikelen gelezen over kinderen die geen broers en zussen hebben (heeft onze dochter wel, maar onze zoons zijn helaas overleden) en er blijkt dat één niet ‘zielig’ is ofzo en dat kinderen op bepaalde vlakken zelfs beter ontwikkelen.

Wij wachten in ieder geval tot de eerste verjaardag van onze dochter en dan zien we wel verder 

Maar puur uit nieuwsgierigheid, want de veelgestelde vraag die jullie van andere krijgen ‘zou je geen broertje of zusje gunnen voor je kind?’, reist bij mij ook naar boven. Hoe zien jullie dat dan? Ik snap dat je voor je eigen gevoel het gezin compleet is.

Gebruiker10132945 schreef:

Maar puur uit nieuwsgierigheid, want de veelgestelde vraag die jullie van andere krijgen ‘zou je geen broertje of zusje gunnen voor je kind?’, reist bij mij ook naar boven. Hoe zien jullie dat dan? Ik snap dat je voor je eigen gevoel het gezin compleet is.

Allereerst is volgens mij het hebben van een broertje of zusje geen garantie op het ook ervaren van een goede band met je broer of zus (ikzelf heb overigens een hele goede band met mijn beide broertjes, dus aan eigen ervaring ‘ligt het niet’).

Maar voor mij is het belangrijkste argument hierin dat ik mezelf en mijn eigen geluk in mijn leven toch ook echt heel veel waard vind. Ik voel me heel fijn met mijn zoon, maar ben ook graag zo nu en dan met mezelf of alleen met mijn vriend. Ik hoef niet zo nodig gedwongen te worden een nieuwe (grotere) auto en te kopen. En ik wil graag nog het gevoel hebben dat ik op meerdere gebieden goed tot mijn recht kom (als mama, als partner, als vrouw met carrière). 

Voor mij is de keuze voor nog een kindj3, mochten wij hier ooit tóch toe komen, altijd iets dat vanuit mezelf moet komen en niet iets dat vanuit het mijn zoontje gunnen komt. Een kind gedijt het beste als de ouders gelukkig zijn. Daarom kan ik dit besluit niet buiten m’n eigen overwegingen/gevoel van geluk leggen.

Natuurlijk gun ik m’n zoontje zo’n band met broertjes zoals ik die ken, maar hij zal het niet missen als hij het nooit gekend heeft.

[Auteur]

Berichten