Hallo,

ons zoontje is nu 6 weken, en waar we eerder ons leven voorzichtig weer oopakten lijkt er nu sprake van een terugval

mijn vriendin is nu al bijna twee dagen het huis niet uit geweest en komt zelfs nauwelijks de slaapkamer af.

We (ze) voeden overdag iedere 3uur en ons zoontje huilt veel. Na het voeden blijft hij maar huilen zodat mijn vriendin van 8 tot 8 nauwelijks de slaapkamer uitkomt. Ik ruim ondertussen het huis op en als ik aanbied bij hem te zijn (zodat ze iig de slaapkamer uitkomt) wijst ze dit af. Ze doet dit op een harde, verwijtende toon.

Mijn ervaring is dat ons zoontje rustig wordt van buiten rondrijden in de kinderwagen. Ik heb mijn vriendin nu al meerdere malen aangegeven dat we na het voeden met zijn drieeen naar buiten kunnen (het was lekker weer) want ik heb het idee dat we hier alledrie van opknappen, maar ze wil er niet aan.

ik ben heel bang dat ze, als dit te lang doorgaat, in een depressie beland en dan zijn we nog verder van huis…

Is er iemand met ervaring hiermee of met advies?

dank!

bezorgde vader.

Hoi, jeetje wat een nare start voor jullie alle 3. Ik lees al depressieve signalen. Ik zou zsm contact opnemen met een huisarts. Heel veel sterkte!

Oei… heftig! Ik ben zelf vorig jaar depressief geweest en ik kwam toen ook de slaapkamer niet uit. Ik zou tegen je vriendin het woord depressie niet noemen, maar wel samen praten en eens langs de huisarts. 

Succes! Ook voor jou. 

Het is overigens weer helemaal goed gekomen met mij. Mijn man was in het begin te lief en liet me mijn gang gaan. Het was voor hem heel moeilijk, maar hij heeft me op een gegeven moment bij wijze van spreken mee naar buiten gesleept. Dat vond ik in het begin niets en zorgde voor ruzie en veel weerstand, maar het heeft ontzettend geholpen. Al is het maar de straat op en neer, probeer je vriendin uit die slaapkamer te krijgen.

Ik zou ook naar huisarts gaan en naar buiten gaan is goed idee. Baby huilt waarschijnlijk als reactie op moeders emoties. Ze voelen alles feilloos aan, en kan interactieproblemen geven als excessief huilen

Ik ben na een miskraam depressief geweest. Dat resulteerde voor mij in eten, alles wat slecht voor je is at ik veel te veel van. Daar bij ging ik uit bed, op de bank en savonds weer naar bed.

voor mijn studie ging ik wel naar afspraken met docenten. En na een openhartig gesprek zei mijn mentor tegen me: ik denk dat je een beetje depressief raakt. Ik schrok daar zo van dat ik huilend naar mijn vriend ging. Als de buitenwereld het aan me ziet, dan is er toch echt iets aan de hand?!

die middag nam mijn vriend me mee naar de huisarts en de ggz praktijkondersteuner. Daar werd ik gehoord en niet gekleineerd. Mijn gevoelens waren echt en kregen de ruimte. 

Probeer je vriendin niet in het nauw te drukken, maar geef haar (tot op zekere hoogte) de ruimte. Praat met haar en vooral luister. Soms hebben wij geen oplossing nodig, maar iemand die luisterd en tranen droogt. 

Veel sterkte! 

Hoi hoi,

Jeetje wat heftig en lastig voor jullie allebei. Toen ik bevallen was (met een enorme moeilijke start van onze dochter) en na een week ziekenhuis en veiligheid naar huis mocht wist ik ook even niet wat ik moest. Ik voelde me een poosje zo raar. Maar gelukkig is dat uit zichzelf goed gekomen. Maar ook ik was even bang dat ik er te ver in zou raken. Ik ben uiteindelijk uit mezelf naar een psycholoog gestapt en dat heeft enorm geholpen. Niet omdat er nou werkelijk heel veel sessies nodig waren maar meer om mijn hart te luchten. Misschien is dat voor je vriendin ook iets? Want dit is natuurlijk niet echt ‘normaal’ gedrag. Maar dat moet ze eerst zelf in gaan zien en aan mee willen werken en dat is moeilijk. Praat praat praat en geduld klauwen vol geduld dat is echt het allerbeste. Wat ze ook zegt of doet probeer rustig te blijven en er voor haar te zijn en voor jullie kleine man natuurlijk. En gaat het straks echt niet misschien hulp vragen van haar ouders of dergelijke? Het komt goed echt waar. Heel veel sterkte succes en hou je hoofd omhoog (zoiezo voor je zoontje). 

[Auteur]

Berichten