Hoi allemaal, 

Voor mij de eerste keer op een forum maar hoop wat erkenning te vinden en misschien tips. 

Ik ben 36 wkn zwanger van ons tweede kindje. Ons eerste kindje is van sept 2017.  Waar ik altijd al moeite mee heb is klagen. Soms irriteer ik me ook aan mensen die klagen. Toch voel ik me echt niet fijn de laatste weken. Echt verschrikkelijk moe, ben van de trap gevallen en heb mijn enkelbanden gescheurd, al tig keer verkouden geweest, veel last van mijn bekken en ook momenteel weer slapeloze nachten door vastzittende hoest. Steeds denk ik nu zal ik t wel gehad hebben, het is zwaar, kom op de schouders eronder en doorgaan. Dat lukt meestal maar nu sinds enkele weken niet meer. 

Ik vind mezelf een verschrikkelijke zeur, kan niet stoppen met to do lijsten omdat dat een gevoel van controle geeft en kom nauwelijks tot rust zowel fysiek als mentaal. Ik wil zo graag positief zijn en blijven maar het lukt me niet. Zie op tegen de keizersnede ( gepland vanwege spoedkeizersnede na 3x vacuum geprobeerd te hebben ) en het herstel. Heb veel te weinig liefs tegen het meisje in mijn buik gezegd en heb erg weinig tijd gehad om stil te staan bij de zwangerschap. 

Ik voel me schuldig tov mijn vriend die zo zijn best doet en me steunt terwijl ik voor mijn gevoel alleen maar moe ben huil of klaag. Ik voel me schuldig naar mijn zoontje die superlief is maar heb de puf niet om met m te spelen terwijl ik me tegelijk weer schuldig voel omdat ik hem zal missen met de tweede erbij en mijn aandacht zal moeten verdelen. En ik voel me schuldig naar het mensje in mijn buik. Ik wil niet dat ze voelt dat ik ongelukkig ben. Krijg het gewoon niet omgebogen en huil veel. Vindt mezelf zo echt geen leuk mens meer. Ik tel de laatste 3 wkn af en hoop ergens toch nog wat te kunnen genieten van mijn lieve vriend en ons zoontje voordat de baby komt. 

Herkennen jullie dit misschien? 

Veel liefs E. 

 

 

Vrouwen die sterk de controle willen hebben voelen zich eerder zo tijdens een zwangerschap. Laat het idee van wat je allemaal ‘moet eens heel snel los en gewoon even ‘zijn’. Gun jezelf die ruimte. Volgens mij doet je omgeving dat al, nu jij nog.

Beetje laat misschien nu met 36 weken maar iets als zwangerschapsyoga, of iets anders waar je heel bewust/mindful tijd aan jezelf en zwangerschap spendeert zou niet verkeerd zijn geweest voor jou. En het is gewoon zwaar dus vooral wel klagen. Als je het binnen houdt krijg je dus dit soort taferelen waarin je emmer snel zal overlopen. Praat er met iemand over. 

Vrouwen die sterk de controle willen hebben voelen zich eerder zo tijdens een zwangerschap. Laat het idee van wat je allemaal ‘moet eens heel snel los en gewoon even ‘zijn’. Gun jezelf die ruimte. Volgens mij doet je omgeving dat al, nu jij nog.

Beetje laat misschien nu met 36 weken maar iets als zwangerschapsyoga, of iets anders waar je heel bewust/mindful tijd aan jezelf en zwangerschap spendeert zou niet verkeerd zijn geweest voor jou. En het is gewoon zwaar dus vooral wel klagen. Als je het binnen houdt krijg je dus dit soort taferelen waarin je emmer snel zal overlopen. Praat er met iemand over. 

Ik herken dit heel erg van mijn eerste zwangerschap, ik zat er ook doorheen met 36 weken, ik kan me nu met mijn 2e zwangerschap goed voorstellen dat je je ontzettend schuldig kan voelen tegenover je zoontje.

Wat mij toen echt heeft geholpen is dat ik in samenspraak met de gynaecoloog een nachtje in het ziekenhuis heb mogen slapen, ik kreeg ook een prik in mijn been om in slaap te komen, heb toen die nacht heerlijk geslapen, ik vond het een verademing gewoon even weg te zijn uit huis waar ik mij zo rot voelde. (Ondanks dat net als bij jou mijn man ontzettend zijn best deed). 

Ik hoop dat je hier iets aan hebt, je bent echt niet de enige! Ik merkte dat het in de weken erna iets beter ging, niet elke dag maar het gevoel werd dragelijker.

heel veel succes en sterkte met de laatste loodjes! 

Bedankt voor jullie begripvolle reacties. Ik heb hier zeker wat aan. 

[Auteur]

Berichten