Hallo,
Ik moet even mijn hart luchten en heeft iemand ervaring met je constant zorgen maken over je kind? Ik heb een zoon van 11 en een zoon van 4. De oudste is een onzeker kind en weet zich niet altijd een houding te geven. Hier herken ik mijzelf wel in. Hij heeft al eens de rots en water training gedaan en dit zie ik niet echt terug. Op school is het altijd wisselend hoe het met hem gaat. Hij is in groep 3 hier op school gekomen en ik heb het gevoel dat hij nooit echt in de groep is gekomen. Toch zeggen ze op school dat hij goed in de groep ligt en speelt ook af en toe wel met kinderen uit zijn klas maar dat zijn altijd fases. Hij heeft wel 1 vriend naast school maar daar houd het wel mee op.
Op dit moment is hij ook wel aan het puberen. Grote mond maar echt met vlagen. Hij kan ook heel begripvol zijn en lief zijn. Toch maak ik mij dagelijks zorgen over hoe anderen over hem denken, of hij gelukkig is, of hij genoeg vrienden heeft
Herkend iemand dit?

Sommige mensen voelen zich ook gewoon niet fijn in een grote vriendengroep. Maar soms weet je ook gewoon zelf niet dat het vanaf hier niet alleen slechter kan worden maar ook beter. Maar met 11 gaat hij bijna naar de middelbare school neem ik aan. Daar is alles vanzelf weer anders.

Waarschijnlijk geld voor hem dat hij beter functioneert in een kleinere groep dan in een volledige klas van 30.

Het zorgen maken herken ik wel. Mijn dochter van 10 jaar heeft een beetje hetzelfde in de klas. Ze hoort er niet helemaal bij, maar ze valt ook niet geheel buiten de groep. Ze kan best een bemoeial zijn, is direct en dat valt soms verkeerd. Wat je aangeeft, wat andere van je kind denken, is ook iets wat mij wel eens bezig houd.

Ik maak me ook vaak druk om die dingen. Gaat het goed, is ze gelukkig, voelt ze zich wel fijn in de klas? 

Geen tips voor je, maar deel je gevoel hierin. 

Ach lieverd, pas op dat je je eigen zorgen niet projecteert op je kind. Het is oke om onzeker te zijn en je soms geen houding te weten. En inde puberteit is dit al helemaal normaal. Als jij uitstraalt dat je vertrouwen in hem hebt, geef je hem ook al meer vertrouwen. Als hij maar iemand heeft wat hij mee kan praten. 

En als er meer aan de hand is (pesten, sociaal niet meekunnen, ect) kun je altijd contact opnemen met de schoolarts

Bedankt voor de reacties! Soms helpt het even om het van je af te schrijven en te weten dat je niet de enige bent!

En inderdaad misschien heb ik er meer last van dan mijn kind zelf en ik probeer het meer los te laten en hem te zijn wie hij is maar dat is niet altijd even makkelijk.

En dat van beter functioneren in een kleinere groep herken ik zo van mezelf!

[Auteur]

Berichten